Κάνει λόγο για ανάπτυξη πάνω από το μέσο όρο της Ευρώπης, για μείωση της ανεργίας σε μονοψήφια ποσοστά, για επενδύσεις, για μείωση χρέους και ελλειμμάτων, εκτιμώντας ότι οι καλοί δείκτες της οικονομίας αποτελούν πανάκεια για τη φτώχεια που μαστίζει μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.
Έχει πέσει στην ίδια παγίδα που έπεσαν οι Δημοκρατικοί στις ΗΠΑ, που αν δεν το έχουν ακόμη διαπιστώσει κάποια στιγμή θα το αντιληφθούν, πως οι καλοί οικονομικοί δείκτες δεν φέρνουν ψήφους στις εκλογές.
Οι ΗΠΑ έχουν ένα ισχυρό ρυθμό ανάπτυξης πάνω από 3% και ένα πραγματικά εντυπωσιακά χαμηλό ποσοστό ανεργίας περί το 4%, που σημαίνει απλά ότι και χρήματα υπάρχουν στην οικονομία και θέσεις απασχόλησης που απορροφούν σχεδόν όλους όσους θέλουν εργαστούν.
Περισσότεροι από τους μισούς Αμερικανούς πολίτες, όμως, που ρωτήθηκαν πριν τις εκλογές στις ΗΠΑ απαντούσαν ότι ο πληθωρισμός τους είχε προκαλέσει μέτριες δυσκολίες τον τελευταίο χρόνο, ενώ σχεδόν ένας στους τέσσερις εκτιμούσε τις προκληθείσες δυσκολίες ως «σοβαρές». Και μιλάμε για ένα πληθωρισμό λίγο πάνω από το 2%,
Η ακρίβεια λοιπόν ήταν ίσως η βασικότερη αιτία που οι Αμερικανοί γύρισαν την πλάτη στην κυβέρνηση των Δημοκρατικών και καταψήφισαν την Κάμαλα Χάρις. Κάτι δικαιολογημένο, πάντως, καθώς τα στοιχεία των exit poll έδειξαν ότι το 45% των ψηφοφόρων σε ολόκληρη τη χώρα δήλωσε ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς τους είναι χειρότερη σήμερα από ό,τι πριν από τέσσερα χρόνια.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα βέβαια είναι ακόμη πιο οξύ. Γιατί και χαμηλότερο ρυθμό ανάπτυξης έχει η οικονομία μας (λίγο πάνω από 2%) και υπερδιπλάσια ανεργία (λίγο κάτω από 10%) και φυσικά υψηλότερο πληθωρισμό άνω του 3%.
Και αυτούς τους «δείκτες» η κυβέρνηση Μητσοτάκη τους θεωρεί επιτυχία και δεν θέλει να δει την ουσία της καθημερινότητας των πολιτών, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα λόγω χαμηλών αποδοχών και ακρίβειας .
Αυτό κυρίως που παραβλέπει παντελώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι πως πλέον φτωχοί δεν είναι μόνο ή κυρίως μόνο οι άνεργοι, αλλά σχεδόν στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι. Με μισθούς πείνας συγκρινόμενους με το κόστος ζωής, πολύ λίγοι είναι οι εργαζόμενοι που μπορούν να αποφύγουν τον χαρακτηρισμό του φτωχού.
Η ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο Έλληνας πρωθυπουργός, οι επενδύσεις, που δυστυχώς γίνονται σε μη παραγωγικούς τομείς, η μείωση της ανεργίας που παραμένει όμως σε υψηλά ποσοστά, οι ψευτοαυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν νεόπτωχους εργαζόμενους και να συντηρούν τις οικονομικές ελίτ σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας.
Όσο για δίκαιη φορολογική πολιτική ούτε λόγος. Ο πλούτος παραμένει στις τσέπες των ολίγων και η διάχυση του στην κοινωνία είναι ανύπαρκτη.
Στις εκλογές, όμως, ψηφίζουν και οι εργαζόμενοι που είναι οι πολλοί και η ελίτ που είναι οι ελάχιστοι. Και δυστυχώς για τη σημερινή κυβέρνηση από τον μεγάλο αριθμό των εργαζομένων ψηφοφόρων, έχει εκλείψει αυτό που λέμε μεσαία τάξη και πλέον η πλειοψηφία είναι φτωχοί και νεόπτωχοι. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται πολιτικά.
