Και το μεγάλο ερώτημα -ενδεχομένως ρητορικό- της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών είναι γιατί ότι γίνεται την προεκλογική περίοδο σε παροχές να μην υλοποιείται καθ’ όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας των κομμάτων.
Για αρκετούς η απάντηση είναι ότι οι κυβερνώντες αν και συνήθως γνωρίζουν τα προβλήματα της κοινωνίας δεν βρίσκονται οι ίδιοι στη θέση του ελληνικού λαού, δεν βιώνουν οι ίδιοι την φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια, την έλλειψη υπηρεσιών σε υγεία και παιδεία.
Και μπαίνουν στα «παπούτσια» των απλών πολιτών -ευτυχώς όχι όλοι- μόνο όταν πλησιάζει η ώρα της κάλπης για να τους πείσουν ότι μπορούν να κατανοήσουν τα προβλήματα και να δώσουν λύσεις, ζητώντας την ψήφο τους
Αν όλοι όσοι κυβερνούν καλούνταν να ζήσουν με τα προσφάτως αυξημένα 713 ευρώ το μήνα μικτά, του κατώτατου μισθού θα ήταν πολύ προσεκτικοί στις θριαμβολογίες τους για νέα αύξηση του την Πρωταπριλιά του 2023 κατά λιγότερο από 40 ευρώ και σε ποσοστό πολύ χαμηλότερο του πληθωρισμού.
Αν αντιμετώπιζαν καθημερινά την απειλή της απόλυσης, αν δούλευαν περισσότερες ώρες από το 8ωρο τους με υπερωρίες-ψίχουλα, αν ήταν εποχιακοί εργαζόμενοι, αν δούλευαν part time, δεν θα περηφανεύονταν για το ξεχαρβάλωμα στις εργασιακές σχέσεις που νομοθέτησαν.
Αν καλούνταν να πληρώσουν έχοντας χαμηλά εισοδήματα υπέρογκους έμμεσους φόρους όπως ο ΦΠΑ σε προϊόντα και υπηρεσίες, ο Ειδικός Φόρος Κατανάλωσης στα καύσιμα και τα διάφορα τα τέλη, μάλλον θα τους είχαν ήδη μειώσει τουλάχιστον για τα είδη πρώτης, ενώ το ίδιο θα είχαν κάνει και για τους άμεσους φόρους μειώνοντας τους συντελεστές τους και αυξάνοντας το αφορολόγητο εισόδημα.
Αν δεν είχαν ιδιωτικές ασφάλειες ζωής για να νοσηλευτούν σε ιδιωτικά νοσοκομεία θα πρόσεχαν περισσότερο όταν νομοθετούσαν για την «ιδιωτικοποίηση» της δημόσιας υγείας και θα ενίσχυαν τα νοσοκομεία με ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, καθώς και με τις αναγκαίες και υλικοτεχνικές υποδομές.
Αν δεν μπορούσαν να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και για σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια, δεν θα είχαν εγκαταλείψει την δημόσια παιδεία και θα ασχολούνταν μόνο με την αστυνόμευση των πανεπιστημίων.
Εν κατακλείδι αν πάλευαν για τον άρτο τον επιούσιο δεν θα κομπορρημονούσαν για τα μεγαλεπήβολα σχέδια τους περί επενδύσεων και ανάπτυξης που αφορούν τους ελάχιστους και όχι το σύνολο των πολιτών.
Τελικά έχει τεράστια διαφορά το να βλέπεις και να συζητάς για τα προβλήματα της κοινωνίας από το να τα βιώνεις.
