Μάλιστα ο Έλληνας πρωθυπουργός είναι από τους πρώτους Ευρωπαίους ηγέτες που έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της αύξησης των αμυντικών δαπανών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ-όπως θέλει να επιβάλλει ο Τραμπ-, αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μια αυτόνομη αν απαιτηθεί «πορεία» και δεν σταματά να το υποστηρίζει σε όλα τα ευρωπαϊκά φόρα.
Η διασφάλιση της αμυντικής ισχύος μιας χώρας ή και του συνόλου της Ευρώπης, βέβαια, καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρεί λανθασμένη ή περιττή απόφαση. Το ζητούμενο, όμως, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις είναι το που θα βρεθούν τα αναγκαία κεφάλαια που ανέρχονται δε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ. Η προέλευση τους μπορεί να προέλθει μόνο από μια βαρύτερη φορολόγηση των πολιτών και την περικοπή κάποιων άλλων δαπανών.
Και στις δύο περιπτώσεις το βάρος πέφτει στους πολίτες που θα κληθούν να πληρώσουν περισσότερους φόρους και ταυτόχρονα θα απολέσουν κάποιες κοινωνικές παροχές, πους την περίπτωση της Ελλάδας είναι ήδη πολύ χαμηλές.
Το τι θα γίνει μένει να φανεί στο εγγύς μέλλον καθώς χθες, στη συνάντηση Ευρωπαίων ηγετών στο Παρίσι δόθηκε επί της ουσίας το πράσινο φως να ξεκινήσει η γραφειοκρατία των Βρυξελλών τις ενέργειες ώστε οι αμυντικές δαπάνες να εξαιρούνται από τους περιορισμούς που θέτει η ΕΕ στους προϋπολογισμούς των κρατών και από τις δημοσιονομικές «δεσμεύσεις» του χρέους και του ελλείμματος κάθε χώρας.
Η εξαίρεση όμως αυτή σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί πανάκεια για τους πολίτες των χωρών της ΕΕ. Γιατί ναι μεν επιφέρει δημοσιονομική χαλάρωση, αλλά για να μην επιβληθούν οριζόντια νέοι φόροι και να μην γίνουν περικοπές κοινωνικών δαπανών τουλάχιστον στην ελληνική περίπτωση απαιτείται πρωτίστως πολιτική βούληση.
Με απλά λόγια α πρέπει να υπάρξει σχεδιασμός και αποφάσεις ώστε οι επιπλέον δαπάνες για την αμυντική θωράκιση της χώρας να βαρύνουν κυρίως τους έχοντες και κατέχοντες και παράλληλα να σταματήσει η κυβέρνηση να διακατέχεται από την εμμονή των πρωτογενών πλεονασμάτων.
Μετά από μια δεκαετία μνημονίων και αρκετών ετών πανδημίας, οι πολίτες και ιδιαίτερα οι οικονομικά αδύναμοι, που είναι και η πλειοψηφία στην Ελλάδα, δεν μπορούν να αντέξουν άλλη λιτότητα, Ήδη μαστίζονται από αυτήν και από την ακρίβεια.
Η κυβέρνηση καλείται να μην μπει καν στο δίλημμα αμυντικές δαπάνες ή κοινωνικές δαπάνες.
Οι επιπλέον πόροι που απαιτούνται –και εδώ δεν θα πρέπει να υπάρξουν υπερβολές- να αντληθούν από την φορολογία των ισχυρών οικονομικά, όσο και αν αυτό αντίκειται στις πολιτικές πεποιθήσεις και πρακτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
