Είναι αυτή η πραγματικότητα και αν ναι τότε γιατί όλα τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρξε κάποια πρόοδος σε παγκόσμιο επίπεδο;
Γιατί σήμερα στο Νταβός η «ελίτ» συζητάει για «πολυκρίση», ένας όρος που ακούγεται τελευταία σε ολοένα και περισσότερες συναντήσεις «ρυθμιστών» – πολιτικών και επιχειρηματικών ηγετών, όπως επισημαίνουν σε άρθρο τους οι The New York Times;
Τόσοι «πολύξεροι ρυθμιστές» των παγκόσμιων πραγμάτων δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε προβλήματα και έφτασαν να υιοθετούν τον όρο «πολυκρίση»;
Ποιος είναι ο ρόλος τους; Να καταγράφουν τα προβλήματα, χωρίς να μπορούν να τα επιλύσουν ή έστω να προτείνουν συγκεκριμένες λύσεις.
Για και αυτή τη φορά μόνοι σε διαπιστώσεις έχουν προβεί και σε κάποιες δυσοίωνες εκτιμήσεις όπως ότι «έρχονται πολλαπλά σοκ στα επόμενα δύο χρόνια».
Και τι κάνουν όλοι αυτοί οι «επιφανείς» για να προλάβουν τα «σοκ» και να αποφευχθούν «καταστροφικά αποτελέσματα» για την κοινωνία και την οικονομία συνολικά, όπως εκτιμούν οι συνδαιτυμόνες του Νταβός;
Τι προτείνουν για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία;
Τι προτείνουν για την αποφυγή της παγκόσμιας ύφεσης και της συγκράτησης του πληθωρισμού;
Τι προτείνουν για την ενεργειακή και την επισιτιστική κρίση;
Τι προτείνουν για την περιβαλλοντική καταστροφή;
Τι προτείνουν εν τέλει για να σταματήσει ο ακραίος πλουτισμός και η ακραία φτώχεια;
Τίποτε περισσότερο από ένα απογοητευτικά αόριστο «Οι χώρες πρέπει να συνεργαστούν για να αποφύγουν την “πολυκρίση”».
Με ευχολόγια, όμως, τα πράγματι τεράστια προβλήματα της ανθρωπότητας δεν λύνονται και οι μεγάλες απειλές όπως τις γνωρίζουμε όλοι μας θα συνεχίσουν να υπάρχουν, να οξύνονται και να αυξάνονται.
Οι πόλεμοι θα συνεχίζονται, η πείνα θα εξαπλώνεται, το περιβάλλον θα καταστρέφεται και στο Νταβός της Ελβετίας οι «βολεμένοι» του πλανήτη θα αυτοσυγχαίρονται για το επιτυχημένο τους Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ.
Εν κατακλείδι εμείς από την πλευρά μας μπορούμε να πούμε ότι όσοι δεν σκέφτονται … συσκέπτονται ή επί το λαϊκότερο όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει. Μπορούμε να αφήσουμε σε όλους αυτούς τις τύχες μας; Φιλολογικό είναι το ερώτημα.
