Το νομοσχέδιο έχει βρεθεί στο στόχαστρο περιβαλλοντικών οργανώσεων που ζητούν την απόσυρση των άρθρων που ρυθμίζουν τις χρήσεις γης σε προστατευόμενες περιοχές. Όμως για το νομοσχέδιο εκφράζουν αντιρρήσεις και φορείς της αγοράς εκτιμώντας πως δεν λύνει το ζήτημα της καθυστέρησης των αδειοδοτήσεων.

Για δύσκολο στόχο να έχουμε τα πρώτα θαλάσσια αιολικά μέχρι το 2030, έκανε λόγο ο πρόεδρος του ΔΣ της Ελληνικής Επιστημονικής Ένωσης Αιολικής Ενέργειας κ. Παναγιώτης Λαδακάκος εξαιτίας των ρυθμών με τους οποίους κινείται η δημόσια διοίκηση. «Όσες πρωτοβουλίες έχουν κατά καιρούς αναληφθεί δεν έχουν φέρει αποτελέσματα για την απλοποίηση των αδειοδοτικών διαδικασιών. Η αλήθεια είναι ότι για ένα συμβατικό αιολικό πάρκο στην ξηρά, για τα θαλάσσια πιθανόν ακόμα μεγαλύτεροι χρόνοι, ο χρόνος αδειοδότησης ξεπερνάει τα 8 χρόνια, μπορεί να ξεπεράσει και τα 10 χρόνια. Άρα υπάρχει πολλή δουλειά ακόμα να γίνει. Αυτό το νομοσχέδιο έχει κάποιες θετικές προβλέψεις. Ελπίζω να δουλέψουν και στην πράξη», ανέφερε μεταξύ άλλων.

Η κα Ιόλη Χριστοπούλου Διευθύντρια Πολιτικής του Green Tank ανέδειξε ένα άλλο ζήτημα αναφερόμενη στο άρθρο 87 για χρηματοδότηση έργων υποδομών ορυκτού αερίου, μέσω του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων. Η διάταξη αυτή όπως είπε έρχεται σε αντίθεση και με τους στόχους μείωσης της χρήσης αερίου –όχι μόνο του ρωσικού αερίου- που θέτει το RepowerEU για τα επόμενα χρόνια, ακόμα και με την πρόταση της Ε.Ε. να μειωθεί η ζήτηση αερίου κατά 15% μέχρι την επόμενη άνοιξη. «Τη στιγμή, λοιπόν, που οι επενδύσεις αυτές δεν είναι επιλέξιμες στα περισσότερα ευρωπαϊκά ταμεία, ακόμα και σε αυτή την προβληματική ταξινομία που ψηφίστηκε τις προηγούμενες εβδομάδες στην ΕΕ στο Ευρωκοινοβούλιο και εκεί μπαίνουνε όροι για το τι είδους επενδύσεις στο ορυκτό αέριο μπορούν να γίνουν η Ελληνική Πολιτεία, επιλέγει να επενδύσει δημόσιους πόρους, ώστε να αυξηθεί αντί να μειωθεί η ζήτηση για αέριο και κατ’ επέκταση τελικά να μη συμβάλει στη μείωση του ενεργειακού κόστους», σημείωσε.