Η ενεργειακή κρίση που έχει εξελιχθεί και σε επισιτιστική και γενικότερα σε βαριά οικονομική κρίση, δείχνει να μην μπορεί να ελεγχθεί από τους Ευρωπαίους ηγέτες, που αρκούνται σε απλές διαπιστώσεις του προβλήματος και αποποιούνται των ευθυνών τους μεταθέτοντας τες στον … Βλαντιμίρ Πούτιν.
Χωρίς καμιά αμφιβολία η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δημιούργησε προβλήματα, αλλά το ότι αυτά αντί να λύνονται, μεγεθύνονται και οξύνονται, οφείλεται στην ανικανότητα των Ευρωπαίων ηγετών και των «θεσμών» της Ένωσης που αδυνατούν να αντιληφθούν τα σημεία των καιρών και να κατανοήσουν ότι οι πολιτικές τους θέσεις και απόψεις δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες των Ευρωπαίων πολιτών.
Ο κρυμμένος «ελιτισμός» και ιδιαίτερα η «εμμονή» για μια λανθασμένη εφαρμογή πολιτικών που ευνοούν εξόφθαλμα τους ελάχιστους και για τους πολλούς απομένουν μόνο «ψιχία», δυστυχώς δείχνει να οδηγεί του λαούς σε δύσβατους ατραπούς.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες άρχισαν να αμφισβητούν το πολιτικό «κατεστημένο» της γηραιάς ηπείρου είτε λέγεται Λαϊκό Κόμμα είτε Σοσιαλδημοκράτες και μπροστά στην απελπισία τους στρέφονται σε λύσεις που σίγουρα δεν τους «αρμόζουν» και θα τους βγουν σε κακό.
Τελευταίο παράδειγμα οι Σουηδοί, ένας λαός βαθιά δημοκρατικός με σοσιαλιστικό παρελθόν και παρόν, ίσως περισσότερο από κάθε άλλο ευρωπαϊκό λαό, μόλις την προχθές ψήφισε αναδεικνύοντας -αν δεν υπάρξει κάποια ανατροπή- νικητή ένα συνασπισμό στον οποία ηγείται η ακροδεξιά.
Και δεν είναι μόνο η Σουηδία. Και στην Ιταλία οι πολίτες της χώρας δείχνουν να θέλουν να ξεφύγουν -δυστυχώς και αυτοί με λάθος επιλογές- από τα ευρωπαϊκά πολιτικά κατεστημένα και να επιλέγουν και αυτοί την ακροδεξιά Μελόνι και τους συμμάχους της τον εθνικιστή Σαλβίνι και τον γνωστό και μη εξαιρετέο Μπερλουσκόνι. Οι εκλογές θα γίνουν στις 25 Σεπτεμβρίου και αν επαληθευτούν οι δημοσκοπήσεις τότε η τρίτη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη θα κηρύξει «πόλεμο» στην Ευρώπη.
Άλλωστε η Μελόνι μόλις χθες, το δήλωσε : «Στην Ευρώπη ανησυχούν όλοι για το ενδεχόμενο να σχηματιστεί μια κυβέρνηση με την Μελόνι πρωθυπουργό. Τι θα συμβεί; Θα τελειώσει το πάρτι και η Ιταλία θα αρχίσει να υπερασπίζεται τα εθνικά της συμφέροντα».
Περίπου τα ίδια έλεγε και η Λεπέν στην Γαλλία, που ναι μεν έχασε στις εκλογές αλλά κανείς δεν αμφιβάλλει ότι εξακολουθεί να είναι μια ισχυρή ακροδεξιά «απειλή» στην δεύτερη οικονομική δύναμη στην Ευρώπη.
Και μην ξεχνάμε τον Όρμπαν στην Ουγγαρία, αλλά κυρίως ότι οι περισσότερες χώρες της Ε.Ε. διαθέτουν σήμερα κάποιο σημαντικό κόμμα της ακροδεξιάς.
Η δυσκολία της Ε.Ε. να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ακροδεξιάς θα πρέπει να προβληματίσει τους σημερινούς ηγέτες της που αντί απλά να αφορίζουν τους ακροδεξιούς λαϊκιστές, θα πρέπει να δουλέψουν σκληρά και από κοινού για τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών, εφαρμόζοντας πολιτικές που θα ενισχύουν την ευρωπαϊκή κοινωνική συνοχή και δεν θα υπαγορεύονται από κατεστημένα συμφέροντα εντός της ηπείρου και … πέραν του Ατλαντικού.
