Σχεδόν όλη η Ελλάδα έμαθε την είδηση, καθώς κυριάρχησε σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ορθώς αυτό έγινε.

Μάλιστα τα ρεπορτάζ διανθίστηκαν και με το βίντεο της διάσωσης της γυναίκας που είχε την τύχη μέσα στην ατυχία της να τρώει στην ίδια ταβέρνα με αυτήν, την ώρα που πνιγόταν από το φαγητό της, ένας άνθρωπος που γνώριζε να προσφέρει πρώτες βοήθειες.

Μίλησε και ο ίδιος ο αθλητής και εξήγησε τον τρόπο που έσωσε τη γυναίκα εφαρμόζοντας την τη σωτήρια λαβή Χάιμλιχ, με αποτέλεσμα να απελευθερωθεί η αναπνευστική οδός από το τμήμα του φαγητού και άμεσα να επανέλθει.

Δεν έχει βέβαια ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περιγραφή του περιστατικού που προκάλεσε πανικό στις φίλες της γυναίκας και στους άλλους παρευρισκόμενους στην ταβέρνα που έτρωγαν μαζί της και δεν ήξεραν πως να αντιδράσουν, αλλά το γεγονός ότι απ’ όλους όσους βρίσκονταν στη ταβέρνα, μόλις ένας θαμώνας γνώριζε –εξ επαγγέλματος- την αντιμετώπιση του.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον, όμως, να αναλύσουμε το περιστατικό στη σωστή του βάση. Στις πρώτες βοήθειες που όλοι οφείλουμε να γνωρίζουμε για την αντιμετώπιση προβλημάτων των συνανθρώπων μας.

Ποιος από μας γνωρίζει πραγματικά τι πρέπει να κάνει σε περιπτώσεις καρδιακών επεισοδίων, πνιγμού από τροφή, τραυματισμού, αιμορραγίας και πολλών άλλων καθημερινών περιστατικών που μπορούν να σταθούν μοιραία για συνανθρώπους μας;

Ελάχιστοι, γιατί ποτέ δεν διδαχτήκαμε τις αναγκαίες αυτές γνώσεις , ούτε ως μαθητές, ούτε αργότερα ως ενήλικες.

Μήπως επιτέλους θα πρέπει να επανεξετάσουμε και τις γνώσεις που θα πρέπει να δίνονται στους μαθητές;

Είναι δυνατόν να διδάσκονται στους μαθητές των σχολείων πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης χίλια δυο πράγματα από θρησκευτικά μέχρι πολιτική, ανώτερα μαθηματικά και ηλεκτρονικοί υπολογιστές και να μην παρέχονται γνώσεις που μπορούν να σώσουν ζωές;

Και ακόμη είναι δυνατόν από τα μαθητικά μας χρόνια ή και ως μεγαλύτεροι από κατάλληλες εκπομπές των μέσων μαζικής ενημέρωσης να μην ενημερωνόμαστε για τους τρόπους δράσεις και ενεργειών σε περιπτώσεις σεισμών και πυρκαγιάς ή και για την οδική μας συμπεριφορά;

Είναι πιο χρήσιμες οι γνώσεις των κλασσικών μαθημάτων που παίρνουμε στα σχολεία μας ή για παράδειγμα οι γνώσεις για τη μαγειρική που αφειδώς μας μεταδίδουν τα μέσα ενημέρωσης;

Μήπως πρέπει να δούμε σοβαρά το ζήτημα των «χρήσιμων γνώσεων» για την ζωή μας και να μην το θεωρούμε δευτερεύον;