Πριν όμως φτάσει στην –κατά πολλούς αντισυνταγματική- απόφαση του να λειτουργήσουν στην Ελλάδα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, το σωστό θα ήταν να έβλεπε το ζήτημα από το Α πριν φτάσει στο Ω.
Γιατί πριν οι νέοι φθάσουν να φοιτήσουν σε κάποιο πανεπιστήμιο, δημόσιο ή ιδιωτικό, στην χώρα μας ή στο εξωτερικό, προηγουμένως θα πρέπει να έχουν περάσει από νηπιαγωγείο, δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο.
Και στις βαθμίδες αυτές της εκπαίδευσης υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις και πολλά προβλήματα. Από έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού, μέχρι κτιριακές υποδομές, ενώ και τα προγράμματα σπουδών δεν τα λες και τα καλύτερα.
Επίσης, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα εξακολουθεί να απουσιάζει ο επαγγελματικός προσανατολισμός, προκειμένου οι νέοι να επιλέξουν το γνωστικό πεδίο που πρέπει να επιλέξουν, ενώ σε ότι δε αφορά την επαγγελματική εκπαίδευση τα πράγματα στην κυριολεξία είναι απογοητευτικά.
Τα ΙΕΚ είναι υποβαθμισμένα και συνήθως επιλέγονται από όσους νέους αποτυγχάνουν να εισαχθούν σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και οι γονείς τους δεν μπορούν να τους στηρίξουν για να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού ή σε ιδιωτικά κολέγια μέχρι σήμερα και από του χρόνου σε ιδιωτικά πανεπιστήμια.
Για όλους αυτούς τους νέους λοιπόν, δεν αποτελεί καμία ευκαιρία η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Αυτό που θα πρέπει να γίνει είναι να αναβαθμιστούν τα ΙΕΚ και να γίνουν πραγματικά κέντρα μάθησης για τεχνικά επαγγέλματα και όχι να παραμείνουν ως ιδρύματα τριτοτέταρτης επιλογής για τους νέους της πατρίδας μας.
Και γι’ αυτό η κυβέρνηση δεν λέει τίποτα. Πριν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια λοιπόν, ας δει ολιστικά το ζήτημα της εκπαίδευσης στην χώρα μας. Ας ξεκινήσει από την πρωτοβάθμια, τη δευτεροβάθμια και την τεχνική εκπαίδευση και μετά να φτάσει στις όποιες αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Αλλά το κάνει σαν τον κάβουρα, πάει ανάποδα γιατί έτσι είναι η φύση της.
Δεν την ενδιαφέρει επί της ουσίας η εκπαίδευση, αλλά η ΙΔΙΩΤΙΚΗ εκπαίδευση, γιατί κάθε τι ΔΗΜΟΣΙΟ είναι κακό, όπως η ακραία νεοφιλελεύθερη αντίληψη της το επιτάσσει.
Τα δημόσια πανεπιστήμια δεν μπορεί και δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται, όπως δεν μπορεί και δεν πρέπει να ωραιοποιούνται τα ιδιωτικά πανεπιστήμια από την κυβέρνηση και το αντίστροφο για τους πολιτικούς και ιδεολογικούς της αντιπάλους.
Δημόσια και ιδιωτική εκπαίδευση μπορεί να συνυπάρξει και στην Ελλάδα, αλλά αυτό δεν θα γίνει χωρίς προβλήματα. Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν αποτελούν πανάκεια στο ζήτημα της εκπαίδευσης και θα «γεννήσουν» πρακτικά και ενίοτε μεγάλα προβλήματα που η κυβέρνηση φαίνεται ότι τα αγνοεί ή δεν θέλει να τα δει.
Ένα απλό παράδειγμα είναι το πως θα αντιδράσουν οι γονείς όταν το παιδί τους εισαχθεί σε δημόσιο πανεπιστήμιο σε διαφορετική πόλη από αυτή που κατοικούν. Θα πάει εκεί ή θα πάει σε ιδιωτικό στην πόλη τους και κατά κύριο λόγο στην Αθήνα όπου διαμένει η μισή Ελλάδα. Και τα περιφερειακά πανεπιστήμια τι θα γίνουν; Θα υποβαθμιστούν και τελικά θα οδηγηθούν στο λουκέτο. Και τα μεγάλα λόγια του πρωθυπουργού περί στήριξης των δημόσιων πανεπιστημίων θα πάει περίπατο.
‘Όπως επίσης τι θα γίνει εάν ένας νέος εισαχθεί σε μια κατά την άποψη του υποδεέστερη σχολή. Δεν θα πάει και θα επιλέξει να γίνει τεχνοκράτης, γιατρός, δικηγόρος σε ιδιωτικό πανεπιστήμιο; Και τότε οι άλλες πανεπιστημιακές σπουδές που χρειάζεται μια κοινωνία τι θα γίνουν; Θα αφανιστούν; Και αν όλοι γίνουν τεχνοκράτες, γιατροί και δικηγόροι ποια αγορά εργασίας θα τους απορροφήσει και πόσοι από αυτούς θα μπουν στη μαύρη λίστα των ανέργων ή έστω των κακοπληρωμένων επιστημόνων;
Όλα αυτά η κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει επεξεργαστεί και να έχει βρει λύσεις πριν λανσάρει ως ιστορική μεταρρύθμιση των ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.
