Σε δήλωση του μετά την συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου του στην ‘Αγκυρα, ο Ερντογάν χρησιμοποίησε μαστίγιο και καρότο, δηλώνοντας από την μια ότι « Η συνέχεια (των διαπραγματεύσεων με την Ελλάδα) σίγουρα θα έρθει με λίγη προσπάθεια και λίγη θυσία» και από την άλλη ότι «προσπαθούμε να αυξήσουμε τους φίλους μας».

Και όλοι γνωρίζουμε καλά πως την «λίγη θυσία» κατά τον Ερντογάν θα πρέπει να την κάνουμε εμείς και όχι η Τουρκία. Και αν του κάνουμε τα χατίρια τότε προφανώς και θα μας εντάξεις τους «φίλους» του που είναι προφανές ότι για τον Τούρκο πρόεδρο είναι συνώνυμο των υποτακτικών.

Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, για την Ελλάδα η μόνη διαφορά μας με την Τουρκία είναι η εξής μια: η οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και μόνο γι’ αυτήν συζητάμε.

Για τον Ερντογάν, όμως, ο κατάλογος των διαφορών Τουρκίας Ελλάδας είναι πολύ μακρύς. Θέτει ζητήματα, όπως τη μη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων πέραν του σημερινού ορίου των 6 ν.μ., απειλώντας μάλιστα με casus belli, αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στο Αιγαίο, επαναφέροντας τις «γκρίζες ζώνες», δεν αναγνωρίζει ζώνες εθνικής δικαιοδοσίας μας στα νησιά, επιμένει στην αποστρατικοποίηση τους και πολλά ακόμη.

Προφανώς αυτά εννοεί ως «λίγη θυσία» ο Ερντογάν για να προχωρήσει ο ελληνοτουρκικός διάλογος, στο πλαίσιο του νεοθωμανικού αναθεωρητισμού του, που ορίζει την εξωτερική της πολιτική Τουρκίας και τις σχέσεις της με τις χώρες που κάποτε αποτελούσαν περιφέρειες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Άλλωστε την ίδια μέρα, χθες, ο Ερντογάν ήταν αυτός που προέβη σε μια ακόμη πρόκληση και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο εγκαινιάζοντας τη λειτουργία ως τζαμί της Μονής της Χώρας, του περικαλλούς βυζαντινού ναού της Κωνσταντινούπολης.

Και μάλιστα μας ενέπαιξε ισχυριζόμενος πως ό,τι κάνει, το κάνει για να προστατέψει «την κληρονομιά των προγόνων» του.

Όλα δικά του θα θεωρεί, με πλήρη παραχάραξη της ιστορίας και πλήρη αδιαφορία για τους Διεθνείς Οργανισμούς, όπως η UNESCO του ΟΗΕ, που θεωρεί τη Μονή της Χώρας μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς ανήκον στην ανθρωπότητα.

Πόσες «λίγες θυσίες» θα πρέπει να κάνουμε για να έχουμε ικανοποιημένο τον Ερντογάν;

Μήπως επιτέλους πρέπει εμείς να υψώσουμε διπλωματικά τείχη απέναντι στον τουρκικό αναθεωρητισμό;