Προσέξτε ορισμένα χαρακτηριστικά της Συμφωνίας Ισραήλ- Λιβάνου για τα θαλάσσια σύνορα των δυο χωρών:

-Η Συμφωνία δεν επιτεύχθηκε στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, αλλά στη βάση της μοιρασιάς των δυο μεγάλων κοιτασμάτων της περιοχής!

-Το Ισραήλ πήρε εξ ολοκλήρου το ένα κοίτασμα, το άλλο δόθηκε στο Λίβανο-όχι όμως εξ ολοκλήρου.

-Το 20% των εσόδων από την εκμετάλλευση του κοιτάσματος που δόθηκε στο Λίβανο θα αποδίδεται στο Ισραήλ.

-Η απόδοση του 20% στο Ισραήλ, ωστόσο, δεν θα γίνεται από το κράτος του Λιβάνου, αλλά από την εταιρία TOTAL, που αναλαμβάνει ουσιαστικά -και- εξ αυτού του λόγου την ...υψηλή κυριότητα του κοιτάσματος.

-Ισραήλ και Λίβανος, παρά την επίτευξη της Συμφωνίας για τα θαλάσσια σύνορά τους, εξακολουθούν και βρίσκονται μεταξύ τους σε ...εμπόλεμη κατάσταση!

-Ως εμπόλεμα μέρη δεν συνυπέγραψαν τη Συμφωνία, αλλά την υπέγραψε η κάθε χώρα με τις Ηνωμένες Πολιτείες!

Μπορεί, λοιπόν, να υπογραφεί μια παρόμοια Συμφωνία (που κάποιοι, δυστυχώς και επίσημοι) τη χαρακτηρίζουν ...πρότυπο;

Ελπίζουμε πως όχι. Να μην περνούν τέτοιες σκέψεις από το μυαλό κανενός!

Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να καθοριστούν τα θαλάσσια σύνορα στο Καστελόριζο ή στην Κρήτη, περιοχές δηλαδή στις οποίες η Τουρκία εγείρει αδιανόητες διεκδικήσεις. Αυτομάτως θα φούντωναν οι διεκδικήσεις αυτές και θα αποκτούσαν στοιχεία «νομιμότητας».

Τα προβλήματα με την Τουρκία δεν μπορεί να λυθούν παρά μόνο με διάλογο. Στη βάση όμως του Διεθνούς Δικαίου και μόνο. Και, ει δυνατόν, χωρίς επιδιαιτητές!