Πόσο …γκαστρωμένη είναι η κάλπη της 25ης Ιουνίου –όπως αναρωτιόταν ο Χαρίλαος Φλωράκης κάποιες δεκαετίες πριν; Μπορεί να βγάλει εκπλήξεις- και αν ναι ποιες; Τι ρόλο μπορεί να παίξει η αποχή, πόσο και ποιον θα επηρεάσει;
Οι μετρήσεις δείχνουν πως πολύ δύσκολα θα αλλάξει ριζικά κάτι σε σχέση με τις κάλπες της 21ης Μαΐου. Διαφοροποιήσεις, ωστόσο, που μπορεί να φαίνονται εκ πρώτης όψεως όχι τόσο πολύ σημαντικές, μπορεί να είναι καθοριστικές για την επόμενη μέρα.
Στο πλαίσιο αυτό ας δούμε τους στόχους, αλλά και τους φόβους των κομμάτων ενόψει του ανοίγματος της κάλπης το βραδάκι της Κυριακής:
ΝΔ: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητάει από τους πολίτες «ασφαλή αυτοδυναμία», δηλαδή πάνω από τους 159 βουλευτές που είχε τον Ιούλιο του 2019. Όλα δείχνουν πως δεν θα δυσκολευτεί ιδιαιτέρως. Το πρόβλημά του ίσως είναι εάν ο ΣΥΡΙΖΑ λάβει υψηλότερο ποσοστό από αυτό που έλαβε στις 21 Μαΐου και, συνεπώς, δημιουργηθούν οι αντικειμενικές συνθήκες για ανασυγκρότηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
ΣΥΡΙΖΑ: Στόχος ένα έστω και οριακά μεγαλύτερο ποσοστό από αυτό του Μαΐου, αλλά και μια διαφορά άνω των 7-8 μονάδων από το ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, οποιαδήποτε ποσοστό κάτω από 20% μεγεθύνει το πρόβλημα, πολύ περισσότερο αν η διαφορά από το ΠΑΣΟΚ είναι κάτω των 6 μονάδων.
ΠΑΣΟΚ: Θα ήθελε ένα πολύ υψηλότερο ποσοστό, αλλά ακόμα και ένα 13% θα παρουσιαστεί ως επιτυχία. Ο πραγματικός στόχος είναι η πτώση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε προοπτικά να διεκδικηθεί η θέση του επικεφαλής της προοδευτικής παράταξης.
ΚΚΕ: Και μια μονάδα υψηλότερο ποσοστό θα αποτελεί σαφώς επιτυχία για τον Δημήτρη Κουτσούμπα.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΥΣΗ: Η είσοδος και μόνο στη Βουλή θα είναι επίσης επιτυχία για τον Κυριάκο Βελόπουλο, που δέχεται πιέσεις από άλλα σχήματα της ακροδεξιάς, κάποια εκ των οποίων γεννήθηκαν στο εργαστήριο της ΝΔ!
ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΟΡΙΟ ΤΟΥ 3%: Και εδώ, όποιο μπει στη Βουλή, θα έχει επιτυχία. Έχουμε και λέμε: Πλεύση ελευθερίας, Νίκη, Σπαρτιάτες, ΜεΡΑ25!
