Γιατί κανείς πολιτικός και κανένα κόμμα δεν είναι ίδια, όχι μόνο στις εξαγγελίες και τα προγράμματα τους, αλλά και στις εφαρμοσμένες πολιτικές τους όταν ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας.
Δεν ήταν ίδια η διακυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και μετέπειτα του Ανδρέα Παπανδρέου και στη συνέχεια του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Δεν ήταν ίδια η διακυβέρνηση του Κώστα Σημίτη και του Κώστα Καραμανλή.
Δεν ήταν ίδια η διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου και των Σαμαρά- Βενιζέλου.
Δεν ήταν ίδια η διακυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όπως σήμερα λίγες ώρες πριν από τις εθνικές εκλογές, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί και να δώσει πειστικά τεκμήρια ότι θα είναι «μια από τα ίδια» αν κυβερνήσει εκ νέου για δεύτερη τετραετία ο Κυριάκος Μητσοτάκης ή αν επανέλθει στην διακυβέρνηση της χώρας ο Αλέξης Τσίπρας.
Τα «πιστεύω» αλλά και τα πεπραγμένα των δυο κομμάτων, της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και των προέδρων τους του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα, απέχουν παρασάγγας.
Και το διακηρύττουν στις προεκλογικές τους τοποθετήσεις και το έχουν αποδείξει όταν κυβερνούσαν.
Ο μεν Μητσοτάκης απευθύνεται στους «λάτρεις» της ασύδοτης αγοράς, αρκεί να βελτιώνονται οι οικονομικοί δείκτες και να ευημερούν οι αριθμοί. Απευθύνεται στους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, ικανοποιώντας τα αιτήματα τους χωρίς να ενδιαφέρεται για την κοινωνική συνοχή και την αναδιανομή του πλούτου.
Ο δε Τσίπρας απευθύνεται σε όσους πιστεύουν σε ένα κοινωνικό κράτος, στη δημόσια υγεία και παιδεία, στην φορολόγηση του πλούτου. Απευθύνεται στους ανθρώπους της εργασίας που καθημερινά τα τελευταία χρόνια βιώνουν την πλήρη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και στους μικρομεσαίους της αγοράς που αντιμετωπίζουν τον αθέμιτο ανταγωνισμό των ισχυρών.
Μπορεί και τα δυο κόμματα να μην υλοποιούν όλα όσα υπόσχονται –όπως και τα υπόλοιπα κόμματα που έχουν αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας παλαιότερα- αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι ίδια.
Όπως δεν είναι ίδιοι και οι ψηφοφόροι στους οποίους απευθύνονται. Κάποιοι βάζουν πάνω απ’ όλα τα οικονομικά τους συμφέροντα και με το κριτήριο αυτό ψηφίζουν και κάποιοι άλλοι έχουν ως βασικό κριτήριο για την επιλογή τους άλλα ζητήματα, όπως οι ατομικές ελευθερίες, η δικαιοσύνη και γενικότερα η λειτουργία των θεσμών. Όχι ότι το ένα αποκλείει τα άλλα.
Η αθέτηση από μέρους των κομμάτων κάποιων, ακόμη και πολλών προεκλογικών τους δεσμεύσεων, δεν τα καθιστά όλα ίδια.
Σ΄ αυτές τις διαφορές πρέπει να εστιάσουν οι πολίτες που ρέπουν προς την αποχή και να κάνουν την επιλογή τους προσερχόμενοι στις κάλπες.
