Χωρίς αμφιβολία, το πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών είναι μια εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση σε ότι αφορά την αποδεικτική διαδικασία για τον καταλογισμό ευθυνών και εν τέλει για την όποια ετυμηγορία, πράγμα άλλωστε που έχουν επισημάνει όλοι οι κατέχοντες τη νομική επιστήμη.
Η αντιπαράθεση λοιπόν για τα πορίσματα μάλλον «βολεύει» τους ενόχους και αποπροσανατολίζει από άλλες ουσιώδεις διαστάσεις που αναδείχθηκαν από την ίδια την κοινωνία με αφορμή το ατύχημα.
Γιατί , πέραν από τις όποιες ποινικές ευθύνες, που η δικαιοσύνη καλείται να διερευνήσει, υπάρχουν και οι πολιτικές ευθύνες τόσο για τις παραλείψεις και τις δράσεις που οδήγησαν στο φονικό ατύχημα, όσο και στις μετέπειτα πρακτικές που ακολουθήθηκαν σε επικοινωνιακό επίπεδο και τελικά οδήγησαν σε έκρηξη της λαϊκής οργής.
Το αν την φωτιά στα βαγόνια των τρένων προκλήθηκαν από έλαια σιλικόνης ή παράνομο φορτίο, μπορεί να έχει προκαλέσει εντονότατες αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, αλλά δεν είναι και το κύριο σημείο της τραγωδίας αυτής που έχει σημαδέψει ανεξίτηλα τη χώρα.
Δίνει, ωστόσο, «διέξοδο» στην κυβερνώσα παράταξη να στρέψει εκεί την προσοχή της κοινωνίας για να υποβαθμίσει στο δημόσιο διάλογο την λανθασμένες εκτιμήσεις και επιλογές της για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα όπως η ασφάλεια των σιδηροδρομικών μεταφορών.
Γιατί αν είχαν ληφθεί όλα τα αναγκαία μέτρα και είχαν γίνει όλες οι απαραίτητες ενέργειες επενδύσεις για την ασφαλή κίνηση των τρένων πολύ απλά το δυστύχημα δεν θα είχε συμβεί. Και αν ο αρμόδιος τότε υπουργός Κώστας Αχ. Καραμανλής δεν διερρήγνυε τα ιμάτια του μέσα στη Βουλή για τα δήθεν ασφαλή τρένα και οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος δεν τον καταχειροκροτούσαν, τότε το δυστύχημα θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Και κανείς από την κυβερνώσα παράταξη δεν θα πρέπει να ξεχνά ότι οι εργαζόμενοι στα τρένα επανειλημμένα είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την επικινδυνότητα των τρένων κι οι κυβερνώντες τους είχαν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.
Αλλά και μετά το φονικό δυστύχημα και πάλι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει να πελαγοδρομεί προς τη λάθος κατεύθυνση της πολιτικής απενοχοποίησης της και άφησε ανεκμετάλλευτη και την ευκαιρία του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας για τον εκσυγχρονισμό των ελληνικών σιδηροδρόμων, καθώς μόλις 170 εκατ. ευρώ δηλαδή μόλις το 0,4% του προγράμματος «Ελλάδα 2.0» πηγαίνει σε σιδηροδρομικά έργα ακόμη και μετά το δυστύχημα των Τεμπών.
Σε αυτά πρέπει να εστιάσει η κυβέρνηση, αν έχει καταλάβει πως η ίδια πολιτεύεται και τι οι πολίτες αυτής της χώρας απαιτούν.
Με τα έλαια της σιλικόνης δεν θα καταφέρει να ξεγλιστρήσει από τις ευθύνες της.
