Αλλοίμονο και αν δεν πάρουν έστω και μικρές αυξήσεις οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα που πάνω από μια δεκαετία έχουν δει τους μισθούς τους να καθηλώνονται.
Αλλοίμονο και αν δεν είναι στόχος να φτάσει ο κατώτατος μισθός κάποτε τα 950 ευρώ.
Αλλοίμονο και αν δεν πάρουν δωρεάν τα φάρμακα τους -αν τα βρουν λόγω των τεχνητών ελλείψεων στην αγορά- οι χαμηλοσυνταξιούχοι των 400 ευρώ.
Αλλοίμονο και να δεν συνεχιστούν τα κάθε λογής pass για την βοήθεια των συνανθρώπων μας που τα εισοδήματα τους είναι επιεικώς στο όριο της φτώχειας και ουσιαστική αύξηση τους δεν προβλέπεται στα κυβερνητικά σχέδια.
Και υπάρχουν ακόμη πολλά … αλλοίμονο.
Όπως υπάρχει και ένα μεγάλο «δυστυχώς». Και αυτό είναι ότι μια μερίδα του ελληνικού λαού φαίνεται να έχει αποδεχτεί τη μοίρα της ως «επαίτη» και πλέον κινείται με τη λογική, φτωχός είμαι ότι μου δίνει η κυβέρνηση καλό είναι.
Το μόνο βέβαιο, όμως, είναι ότι τα επιδόματα φτώχειας που μοιράζει η κυβέρνηση σίγουρα και δεν αποτελούν ριζική λύση στο πρόβλημα της φτώχειας στη χώρα μας και κυρίως δεν μπορούν να θεωρηθούν μεταρρυθμίσεις που θα αλλάξουν το μέλλον της χώρας.
Χρειάζεται μια άλλη πολιτική που να προτάσσει την κοινωνική συνοχή και να αποδεικνύει στην πράξη ότι τα οφέλη της όποιας ανάπτυξης δεν καταλήγουν στους λίγους και ισχυρούς, αλλά διαχέονται στην κοινωνία. Είτε με την μορφή αμοιβών στην εργασία, είτε με την παροχή υψηλών υπηρεσιών στους τομείς της υγείας, της παιδείας, της ασφάλειας, του κράτους δικαίου.
Και αυτή την πολιτική δεν την ακολούθησε , προφανώς γιατί δεν την ασπάζεται η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ούτε την προηγούμενη τετραετία που κυβέρνησε.
Κάποιος πολιτικός αρχηγός το είπε, χθες, στη Βουλή. Πως αν διαβάσει κανείς τις προγραμματικές δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη το 2019 θα ανακαλύψει ότι είναι σχεδόν πανομοιότητες με τις χθεσινές. Όλα όσα υποσχέθηκε τότε τα υπόσχεται ξανά και τώρα.
Όπως και κάποιος άλλος πολιτικός αρχηγός τόνισε με έμφαση ότι η δήθεν μεγάλη επιτυχία της προηγούμενης κυβέρνησης Μητσοτάκη, η ψηφιοποίηση των πάντων, μπορεί να έκανε πιο απλές και γρήγορες τις διαδικασίες και να περιόρισε την γραφειοκρατία, αλλά ουσιαστικά οφέλη δεν επέφερε στους πολίτες. Το ότι οι φορολογικές δηλώσεις γίνονται ηλεκτρονικά δεν σημαίνει ότι μειώθηκαν οι φόροι. Το ότι τα φάρμακα τα παίρνει ο ασθενής με άυλη συνταγογράφηση δεν σημαίνει ότι δεν τα πληρώνει ακριβά. Το ότι οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν ψηφιακή κάρτα εργασίας δεν σημαίνει ότι εξαλείφθηκε η εργοδοτική αυθαιρεσία. Το ότι το Κτηματολόγιο γίνεται ηλεκτρονικά δεν σημαίνει ότι μειώθηκαν οι αντικειμενικές αξίες και πολλά ακόμη τέτοια παραδείγματα.
Δυστυχώς πίσω από τη βιτρίνα υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα.
ΥΓ. Σε ό,τι δε αφορά το ελλιπέστατο σύστημα δημόσιας υγείας, την ίδια μέρα με τις προγραμματικές δηλώσεις του κ. Μητσοτάκη για 10.000 προσλήψεις, αλλά σε βάθος τετραετίας και για ενίσχυση των ασθενοφόρων με πυροσβέστες και στρατιωτικούς (!) άλλοι τρεις συνάνθρωποι μας έχασαν τη ζωή τους περιμένοντας ασθενοφόρο και πεθαίνοντας σε καρότσες ημιφορτηγών που τους μετέφεραν στα νοσοκομεία.
