Τα κατάλοιπα του εμφυλίου πολέμου και το φόβητρο του κομμουνισμού ακόμη και σήμερα χρησιμοποιείται στην πολιτική για να αποπροσανατολίζει τους πολίτες από τα υπαρκτά προβλήματα τους και τις κατάφορες αδικίες εις βάρος τους.
Η δεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη και τα φιλοκυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν χάνουν καμιά ευκαιρία τους τελευταίους μήνες να διαλαλούν το τέλος της Αριστεράς.
Είτε με αφορμή την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές του καλοκαιριού είτε ακόμη και την εκλογή Κασσελάκη στη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη Κυριακή.
Για τη δεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη όλα είναι ήττα της Αριστεράς.
Αυτή είναι μια ψεύτικη εικόνα που δεν αντιπροσωπεύει την πραγματικότητα.
Είναι μικρός ο αριθμός των πολιτών που ενδιαφέρεται για την τύχη της Αριστεράς, αλλά αντίθετα είναι η συντριπτική πλειοψηφία αυτή που ενδιαφέρεται για κοινωνική δικαιοσύνη και περισσότερη δημοκρατία.
Και αυτό η σημερινή κυβέρνηση δείχνει να μην το αντιλαμβάνεται.
Αντίθετα, στην κοιτίδα του καπιταλισμού, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, οι πολιτικοί δείχνουν να στρέφουν το ενδιαφέρον τους ολοένα και περισσότερο - έστω προς ίδιον όφελος – στα προβλήματα του λαού τους και ιδιαίτερα στα προβλήματα της εργατικής τάξης.
Ο Δημοκρατικός Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν μάλιστα έφτασε μέχρι του σημείου να σταθεί στο πλευρό των εργατών-απεργών της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας και όχι μόνο να υπερθεματίσει υπέρ του αιτήματος τους για αύξηση μισθών έως 40%, αλλά να πλειοδοτήσει τονίζοντας τους ότι «αξίζετε πολύ περισσότερα».
Είναι αριστερός ή πολύ περισσότερο κομμουνιστής ο Μπάιντεν; Αστεία ερώτηση. Φυσικά και όχι.
Το ότι συμφωνεί με τα αιτήματα των εργαζομένων, το ότι απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη, δεν τον κάνει αριστερό.
Προφανώς και γνωρίζει καλά ότι οι ισχυρές αυτοκινητοβιομηχανίες μπορούν και πρέπει να πληρώσουν καλύτερα τους εργαζομένους τους και παίρνει θέση υπέρ του δίκιου.
Πολλοί είναι αυτοί βέβαια που υποστηρίζουν ότι αυτό το πράττει για ψηφοθηρικούς λόγους, για να κερδίσει ψηφοφόρους εν όψει των επόμενων εκλογών.
Ακόμη και αν ο σκοπός του είναι τόσο ποταπός, είναι ελπιδοφόρο για τις κοινωνίες να βλέπουν τον ηγέτη μιας χώρας, να τάσσεται με το δίκαιο του αδυνάτου απέναντι στους ισχυρούς.
Αντίθετα στη χώρα μας από το 2019 και μετά όλες οι κυβερνητικές προσπάθειες έχουν στραφεί στην ενίσχυση των ισχυρών για να γίνουν ακόμη πιο ισχυροί, ενώ μοιράζονται ψιχία στους αδύναμους για να κατευνάζονται οι όποιες αντιδράσεις τους.
Και όποιοι τολμήσουν να αντιδράσουν; Ε, αυτοί είναι «Αριστεροί», σε μια χώρα που με γκεμπελικές μεθόδους προσπαθεί να πείσει τους πολίτες ότι η Αριστερά πέθανε μαζί με την κοινωνική δικαιοσύνη.
