Ας ξεκινήσουμε από τα του οίκου μας. Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις πάνω από ένας στους δυο ερωτώμενους στην Ελλάδα θεωρούν τις ευρωεκλογές ήσσονος σημασίας αν όχι παντελώς ανούσιες για τους ίδιους.
Την άποψη αυτή βέβαια έχουν φροντίσει ηθελημένα ή μη να την εκθρέψουν τα ίδια τα κόμματα και οι πολιτικοί στο σύνολο τους.
Για μια ακόμη προεκλογική περίοδο ευρωεκλογών ελάχιστα ήταν αυτά που ειπώθηκαν για την Ευρώπη και οι πολιτικοί εστίασαν είτε στα καυτά εσωτερικά ζητήματα που πράγματι ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως η ακρίβεια και η ανυπαρξία κοινωνικών παροχών, είτε επιδόθηκαν σε τοξικές αλληλοκατηγορίες για την ποιότητα των πολιτικών αρχηγών και τα πόθεν έσχες τους.
Για την κοινή ευρωπαϊκή πορεία των λαών και τα προβλήματα που εμποδίζουν μια πραγματική ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε σιγή ασυρμάτου. Επί της ουσίας δεν έγινε καμία αναφορά για κοινή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, για κοινή ευρωπαϊκή άμυνα και ασφάλεια, για κοινή φορολογική πολιτική, για κοινή εργατική νομοθεσία , για το περιβόητο αλλά και ξεχασμένο στο χρονοντούλαπο κοινό Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα κατά την προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών , αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Παρά το γεγονός ότι στα σύνορα μας μαίνεται ένας άκρως επικίνδυνος πόλεμος μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας οι Ευρωπαίοι «ηγέτες» άγονται και φέρονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ και αντί να χαράξουν μια ενιαία πολιτική με γνώμονα τον τερματισμό του πολέμου γίνονται μέρος του προβλήματος με τη στάση τους, έστω και αν από χώρα σε χώρα διαφέρει.
Η Γερμανία θέλοντας να κρατήσει ισορροπίες δεν έχει μια ενεργητική πολιτική, αλλά παθητικά ετοιμάζεται για πόλεμο μέσα στο έδαφος της και αρχίζει να σχεδιάζει μέχρι καταφύγια για τους πολίτες. Αντίθετα, ο Μακρόν στη Γαλλία θεωρεί τον εαυτό του ένα νέο «Μέγα Ναπολέοντα» και ονειρεύεται επιθέσεις στη Ρωσία, κάνοντας ταυτόχρονα πολεμικές μπίζνες με τον Ζελένσκι. Οι δυο μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης δηλαδή έχουν κάθετα αντίθετες θέσεις και πολιτικές δίνοντας την εικόνα μια διχασμένης Ευρώπης χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική.
Το ίδιο ευρωπαϊκό αλαλούμ παρατηρείται και στην περίπτωση του πολέμου Ισραήλ και Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας, με τις ΗΠΑ και σ’ αυτόν τον αιματηρό πόλεμο να «καπελώνουν» την Ευρωπαϊκή Ένωση, που δείχνει ανίσχυρη να παρέμβει ουσιαστικά για την επίλυση του μείζονος προβλήματος της ίδρυσης Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο προκρίνει η συντριπτική πλειοψηφία των Ευρωπαίων πολιτών.
Το μεγάλο ερώτημα λοιπόν που προφανώς απασχολεί του ευρωπαίους πολίτες είναι αν η νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου που θα προκύψει από τις εκλογές της 9ης Ιουνίου θα μπορέσει να συμβάλει προς την κατεύθυνση της δημιουργίας μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ένωσης και αν επιτέλους οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων πολιτών αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο και πάψουν να είναι απλά «συμπλήρωμα» της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Τότε ναι θα μιλάμε για ευρωεκλογές που έχουν μείζονα σημασία.
