Μέχρι πριν λίγες μέρες στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι πολιτικοί αναλυτές ανά τον κόσμο θεωρούσαν σχεδόν δεδομένη την νίκη του ρεπουμπλικάνου Ντόναλντ Τραμπ απέναντι στον δημοκρατικό νυν πρόεδρο Τζο Μπάιντεν.
Οι λόγοι πολλοί, αλλά αυτός που προβαλλόταν ως η βασική αιτία μιας διαφαινόμενης ήττας των Δημοκρατικών ήταν ο ίδιος ο πρόεδρος τους Τζο Μπάιντεν και τα πολλά τρωτά του σημεία, με κύρια αυτά της ηλικίας του (81 ετών) αλλά και κάποιων εμφανών ζητημάτων πνευματικής διαύγειας που τον οδηγούσαν στη μια γκάφα μετά την άλλη, κάνοντας τον να φαίνεται ακατάλληλος για μια νέα προεδρία.
Τελικά πριν από μερικές ημέρες ο Τζο Μπάιντεν πιεζόμενος ασφυκτικά από στελέχη του κόμματος του και κυρίως από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που χρηματοδοτούν την προεκλογική εκστρατεία των Δημοκρατικών, αναγκάστηκε αν αποχωρήσει από την κούρσα της προεδρίας των ΗΠΑ.
Ως η επικρατέστερη διάδοχος του εμφανίζεται σήμερα η αντιπρόεδρος του Καμάλα Χάρις, που όλα δείχνουν ότι θα είναι αυτή που δώσει τη μάχη με τον Ντόναλντ Τραμπ για την προεδρία της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη.
Αρκεί αυτή η αλλαγή υποψηφίου προέδρου στους Δημοκρατικούς για να τους δώσει τη νίκη στις εκλογές του Νοεμβρίου;
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι υπάρχει μια ανατροπή που δείχνει μείωση της απόστασης μεταξύ Τραμπ και Καμάλα Χάρις από το αδιαμφισβήτητο μέχρι πρότινος προβάδισμα Τραμπ απέναντι στο Τζο Μπάιντεν.
Αυτό αποδίδεται κυρίως στο ότι η Καμάλα Χάρις είναι η πρώτη αφροαμερικανίδα ασιατικής καταγωγής που διεκδικεί την Προεδρία των ΗΠΑ χαρακτηριστικά που τις αθροίζουν ψήφους που μέχρι πρότινος έχανε ο Μπάιντεν.
Αρκούν, όμως τα χαρακτηριστικά της αυτά για να την κάνουν την πρώτη γυναίκα πρόεδρο των ΗΠΑ;
Ιδιαίτερα στις ΗΠΑ , πολιτικοί αναλυτές εκτιμούν πως το πρόβλημα των Δημοκρατικών επί της ουσίας δεν ήταν ο Μπάιντεν, αλλά ο αντίπαλος τους Ντόναλντ Τραμπ που έχει καταφέρει να επιβάλει την δική του ατζέντα, εστιάζοντας στο μεταναστευτικό πρόβλημα των ΗΠΑ, αλλά και στην ενίσχυση των οικονομικών των μεσαίων και χαμηλών εισοδημάτων Αμερικανών, δίνοντας έμφαση στα εσωτερικά προβλήματα και υποβαθμίζοντας την διεθνή παρουσία των ΗΠΑ.
‘Άλλωστε είναι γνωστό ότι σε μεγάλη μερίδα Αμερικανών οι Δημοκρατικοί θεωρούνται περισσότερο «συστημικοί» και εκπρόσωποι της ελίτ και του σταρ-σύστεμ , αίσθημα το οποίο ο Τραμπ ενισχύει όλο και περισσότερο με το «αντισυστημικό» προφίλ που προσπαθεί να φιλοτεχνήσει για τον εαυτό του.
Θα μπορέσει η Καμάλα Χάρις να «τσαλακώσει» το προφίλ αυτό του Τραμπ; Θα μπορέσει να πείσει τους ψηφοφόρους ότι τα μεγάλα εσωτερικά ζητήματα των ΗΠΑ (ακρίβεια, ανεργία κλπ,) δεν θα μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα; Θα μπορέσει να πείσει για μια πιο «ισορροπημένη» εξωτερική πολιτική ιδιαίτερα αυτή την επικίνδυνη περίοδο με τους πολέμους στην Ουκρανία και τη Λωρίδα της Γάζας;
Εν κατακλείδι η Καμάλα Χάρις θα αλλάξει στα τρωτά της σημεία την πολιτική ατζέντα των Δημοκρατικών;
Αν αυτό δεν γίνει, τότε ο Τραμπ θα εξακολουθήσει να μοιάζει πιο «ελκυστικός» για τους Αμερικανούς που στις δημοσκοπήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα των επέλεγαν ως τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Σε κάθε περίπτωση τη μόνη αλήθεια θα την αναδείξουν οι κάλπες.
