Με μεγάλη μαεστρία ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει καταφέρει να «περάσει» στους πολιτικούς του αντιπάλους και ιδιαίτερα στα δυο κόμματα που υπήρξαν επί της τελευταίας θητείας του αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, πως δεν πρέπει να αντιπολιτεύονται δυναμικά, καθώς έτσι δήθεν δεν προσφέρουν στην κοινωνία.
Έχει καταφέρει εν μέρει τουλάχιστον να πείσει ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, πως η αντιπολίτευση είναι χρήσιμη –προφανώς για τον ίδιο- όταν υποστηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές όταν αυτές είναι ορθές.
Το ζήτημα είναι πως ο πρωθυπουργός θεωρεί όλες ανεξαιρέτως τις επιλογές του ορθές και κατά συνέπεια θεωρεί ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να είναι παρακολούθημα της κυβέρνησης του.
Καταλογίζοντας στην αντιπολίτευση, σε καθημερινή βάση, τις κατηγορίες της πόλωσης και το λαϊκισμού, προσπαθεί να φιμώσει κάθε δυναμική αντιπολιτευτική φωνή και επιζητεί δήθεν συναίνεση που γι’ αυτόν είναι συνώνυμο της υποταγής.
Το μόνο βέβαιο είναι πάντως ότι οι πολίτες που βρίσκονται αντιμέτωποι με τεράστια προβλήματα όχι μόνο διαβίωσης αλλά και δημοκρατίας και κράτους δικαίου, θέλουν από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να υψώσει τους τόνους, να διαφωνήσει δυναμικά, να ξεσηκώσει την κοινωνία και μαζί να απαιτήσουν αλλαγή της κυβερνητικής πολιτικής.
Με το σεις και με το σας η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια δεν θα τιθασευτούν. Οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αυξηθούν. Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας υγείας και παιδείας δεν θα σταματήσει. Η καταπάτηση του κράτους δικαίου, δεν θα περιοριστεί.
Το κυβερνητικό παραμύθι περί δήθεν συναινετικής αντιπολίτευσης, τα κόμματα της αντιπολίτευσης πρέπει να σταματήσουν να το πιστεύουν. Καμία κυβέρνηση δεν έπεσε όταν η αντιπολίτευση ήταν υποτονική και δεν αναδείκνυε τα λάθη και τις παραλείψεις της . Καμία κυβέρνηση δεν βελτίωσε τις πολιτικές της με «συναίνεση» από μέρους της αντιπολίτευσης.
Και αυτοί που πλασάρουν την άποψη ότι όταν η αντιπολίτευση υψώνει τόνους και ναι μπορεί να προκαλεί και πόλωση , δεν επιτελεί το έργο της και δεν είναι χρήσιμη για την κοινωνία, το κάνουν εκ του πονηρού, απλά για να μην έχουν απέναντι τους πραγματική αντιπολίτευση.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ορολογία «πολιτικές μάχες» είναι αυτή που χρησιμοποιείται για να καταδείξει την αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και κομμάτων της αντιπολίτευσης. Γιατί πολύ απλά στην πολιτική «συναινετικές μάχες» δεν υπάρχουν.