Των Alicia Garcia - Herrero, Simone Tagliapietraand και Victor Vorsatz

Σχεδόν όλα τα σενάρια παγκόσμιας απαλλαγής από τον άνθρακα είναι σύμφωνα μεταξύ τους: το μέλλον ανήκει στον ηλεκτρισμό. Υπάρχουν δύο βασικοί λόγοι για τους οποίους ο ηλεκτρισμός αποτελεί την κύρια και οικονομικότερη οδό για την απαλλαγή από τον άνθρακα. Πρώτον, μετά από δεκαετίες τεχνολογικής καινοτομίας, ο ήλιος και ο αέρας έχουν γίνει πλέον οι φθηνότερες πηγές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Δεύτερον, η ταχεία τεχνολογική πρόοδος που έφερε φθηνότερες μπαταρίες, αντλίες θερμότητας, ηλεκτρικούς κινητήρες και παρόμοιες τεχνολογίες επιτρέπουν τώρα στην ηλεκτρική ενέργεια να εισέλθει σε τομείς που παραδοσιακά κυριαρχούνται από ορυκτά καύσιμα όπως οι μεταφορές, η θέρμανση και η βιομηχανία.

Καθώς τα παγκόσμια ενεργειακά συστήματα εξηλεκτρίζονται, η βασική πρόκληση για τους διαχειριστές συστημάτων θα είναι να συμβαδίσουν με τη ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας σε πραγματικό χρόνο για να αποφύγουν τις διακοπές ρεύματος. Αλλά καθώς αυξάνεται το μερίδιο της ηλιακής και της αιολικής ενέργειας, εγείρονται προκλήσεις: πώς θα ικανοποιείται η ζήτηση ηλεκτρικής ενέργειας όταν δεν υπάρχουν ήλιος ή άνεμοι;

Ένας από τους δύο κύριους λόγους που το υδρογόνο είναι πλέον "στη μόδα" είναι ότι ικανοποιεί τις ανάγκες αποθήκευσης και ευελιξίας μιας ανανεώσιμης ενέργειας. Επίσης, το υδρογόνο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την απαλλαγή άνθρακα σε κλάδους που εξαρτώνται πολύ από αυτόν, όπως η βαριά βιομηχανία, η μεταφορά φορτηγών, η αεροπορία ή η ναυτιλία.

Το υδρογόνο φαίνεται να είναι το τέλειο συμπλήρωμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στην πορεία προς την απαλλαγή άνθρακα, αλλά μόνο εάν παράγεται μέσω ηλεκτρόλυσης που βασίζεται στην ηλεκτρική ενέργεια από τις ίδιες τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Από το 1975, η διεθνής ζήτηση υδρογόνου έχει τριπλασιαστεί, φτάνοντας τους 70 εκατομμύρια τόνους ετησίως το 2018. Αυτή τη στιγμή χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη είτε στη διύλιση πετρελαίου είτε στην παραγωγή αμμωνίας. Όσον αφορά την προσφορά, το υδρογόνο προμηθεύεται σήμερα σχεδόν εξ ολοκλήρου από ορυκτά καύσιμα, γεγονός που προκαλεί την εκπομπή 830 εκατομμυρίων τόνων διοξειδίου του άνθρακα ετησίως, που ισοδυναμεί με τις συνδυασμένες εκπομπές CO2 της Ινδονησίας και του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ωστόσο, το ανανεώσιμο υδρογόνο φαίνεται πλέον ολοένα και πιο βιώσιμο χάρη στη μείωση του κόστους χρήσης αιολικής και ηλιακής τεχνολογίας. Ενώ το κόστος παραγωγής υδρογόνου με βάση τα ορυκτά υπολογίζεται σήμερα σε 0,8-2,7 ευρώ ανά κιλό, το ανανεώσιμο υδρογόνο μπορεί ήδη να παραχθεί έναντι 2,5-6,3 ευρώ ανά κιλό ενώ αναμένεται και περαιτέρω μείωση του κόστους. Επομένως για αυτό, χώρες ανά τον κόσμο ετοιμάζονται να αναπτύξουν μια στρατηγική για ανανεώσιμες πηγές υδρογόνου.

Παρακάτω, παρέχεται μια πρώτη σύγκριση των σχεδίων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, την Κίνα και την Ιαπωνία για να δούμε κάποιες αρχικές προοπτικές σχετικά με την τρέχουσα κατάσταση των στρατηγικών ανάπτυξης υδρογόνου σε διεθνές επίπεδο.

Ευρωπαϊκή Ένωση

Η ΕΕ αναμένει ότι το υδρογόνο θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επίτευξη των βαθιών μειώσεων των εκπομπών που απαιτούνται μεταξύ 2030 και 2050 για την επίτευξη της κλιματικής ουδετερότητας και για το λόγο αυτό επικεντρώνεται κυρίως στην ανάπτυξη ανανεώσιμων υδρογόνων.

Ωστόσο, η ΕΕ προβλέπει επίσης μια προσωρινή χρήση άλλων μορφών υδρογόνου χαμηλών εκπομπών άνθρακα. Συνολικά, η ΕΕ προβλέπει μια σταδιακή τροχιά για την ανάπτυξη υδρογόνου στην Ευρώπη με τρεις διαφορετικές φάσεις (Πίνακας 1).

Η στρατηγική της ΕΕ οραματίζεται δύο κύριες κύριες αγορές υδρογόνου: βιομηχανικές εφαρμογές και μεταφορές. Μια άμεση βιομηχανική εφαρμογή θα στόχευε στη μείωση και την αντικατάσταση του υδρογόνου που παράγεται από τα ορυκτά στα διυλιστήρια και στην παραγωγή αμμωνίας, καθώς και τη μερική αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων στην παραγωγή χάλυβα. Μακροπρόθεσμα, μια μεγαλύτερη χρήση υδρογόνου θα οδηγούσε στην πλήρη απαλλαγή άνθρακα στην διαδικασία παραγωγής χάλυβα. Στις μεταφορές, το υδρογόνο εμφανίζεται πιο ελπιδοφόρο για τομείς στους οποίους η ηλεκτροκίνηση παρουσιάζει προβλήματα. Στο άμεσο μέλλον, μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα αστικά λεωφορεία και σε συγκεκριμένα τμήματα του σιδηροδρομικού δικτύου όπου ο εξηλεκτρισμός δεν είναι εφικτός. Μακροπρόθεσμα, η ΕΕ βλέπει έναν ρόλο για το υδρογόνο στην απαλλαγή από τον άνθρακα στους κλάδους της αεροπορίας και της ακτοπλοΐας.

Σημειώνεται πως ορισμένες χώρες της ΕΕ - Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία - υιοθέτησαν στρατηγικές υδρογόνου το 2020. Δεσμεύθηκαν επίσης περίπου 11,5 δισ. ευρώ για το υδρογόνο από το 2021 έως το 2026 στο πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης, με 3 δισ. ευρώ να προγραμματίζονται για δαπάνες στη Γερμανία, 3 δισ. ευρώ στην Ιταλία, 2 δισ. ευρώ στη Γαλλία, 1,5 δισ. ευρώ στην Ισπανία και περίπου 1 δισ. ευρώ στην Πολωνία και τη Ρουμανία αντίστοιχα. Το επίπεδο φιλοδοξίας των εθνικών στρατηγικών ποικίλλει ανά χώρα αλλά είναι σαφώς υψηλό σε ορισμένες περιπτώσεις (Πίνακας 2).

Η Γερμανία στοχεύει να αναπτύξει δυναμικότητα 5 GW για σκοπούς ηλεκτρόλυσης έως το 2030, συμβάλλοντας στον εθνικό στόχο κατανάλωσης ενέργειας 90-110 TWh μέχρι τότε. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού, η Γερμανία έχει διαθέσει 9 δισ. ευρώ μέσω της εθνικής της στρατηγικής για το υδρογόνο. Τα σχέδια της Γαλλίας είναι ακόμη πιο φιλόδοξα με στόχο την για δυναμικότητα ηλεκτρόλυσης στα 6,5 GW έως το 2030 και με 7 δισ. ευρώ σε χρηματοδότηση έως το 2030 για την προώθηση εφαρμογών υδρογόνου στη βιομηχανία και τις μεταφορές. Η Ιταλία έχει υιοθετήσει επίσης μια εθνική στρατηγική υδρογόνου, η οποία στοχεύει πρωτίστως σε 5 GW ισχύος για σκοπούς ηλεκτρόλυσης έως το 2030 - ή 2% της τελικής ενεργειακής ζήτησης, με στόχο να αυξηθεί έως το 20% της τελικής ενεργειακής ζήτησης έως το 2050. Τέλος, η Ισπανία στοχεύει σε 4 GW ισχύος για σκοπούς ηλεκτρόλυσης, στόχος που θα επιτευχθεί μέσα από δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις ύψους 9 δισ. ευρώ έως το 2030.

Ηνωμένο Βασίλειο

Το Ηνωμένο Βασίλειο αποκάλυψε τη στρατηγική του για να αναπτύξει αυτό που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως "διεθνώς κορυφαία οικονομία υδρογόνου" τον Αύγουστο του 2021, η οποία προσδιορίζει το υδρογόνο ως βασικό συστατικό για την ενεργειακή μετάβασή του, ιδιαίτερα στην ηλεκτρική ενέργεια, τη βιομηχανία και τμήματα του κλάδου των μεταφορών.

Ως προς την προσφορά, ο κύριος στόχος είναι η ανάπτυξη ισχύος 5 GW για παραγωγή υδρογόνου χαμηλών εκπομπών άνθρακα έως το 2030 (παρόμοια με τη Γερμανία και την Ιταλία), που θα οδηγήσει ώστε το 20-35% της ενεργειακής κατανάλωσης της χώρας να βασίζεται στο υδρογόνο έως το 2050.

Από την πλευρά της ζήτησης, ο στόχος είναι να αφεθεί το υδρογόνο να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην απαλλαγή από άνθρακα σε τομείς που χρησιμοποιούν υδρογόνο με βάση ορυκτά καύσιμα, όπως η χημική βιομηχανία και τα διυλιστήρια πετρελαίου, καθώς και η θέρμανση κατοικιών και ορισμένα τμήματα μεταφορών.

Αξίζει να σημειωθούν οι υψηλές προσδοκίες που έχει το Ηνωμένο Βασίλειο για το ρόλο του υδρογόνου στον τομέα της θέρμανσης κατοικιών. Ειδικότερα, αναμένει περίπου 1 TWh της ζήτησης για οικιακή θέρμανση να προέρχεται από υδρογόνο έως το 2030, γεγονός που θα επέτρεπε σε 67.000 σπίτια να αλλάζουν από φυσικό αέριο σε υδρογόνο κάθε χρόνο. Στη συνέχεια, η στρατηγική φιλοδοξεί να κλιμακωθεί ταχέως έως 45 TWh έως το 2035, για να καλυφθεί το 10% της ζήτησης οικιακής θέρμανσης με υδρογόνο έως το 2035.

Στις μεταφορές, είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η στρατηγική δεν προβλέπει τη χρήση υδρογόνου στα αυτοκίνητα, αλλά μόνο σε εκείνους τους τομείς που θα είναι πιο δύσκολο να εξηλεκτριστούν, όπως ναυτιλία, αεροπορία, φορτηγά, λεωφορεία και τρένα.

Η στρατηγική αυτή εκτιμά ότι η οικονομία υδρογόνου σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο θα ανέλθει σε 900 εκατ. λίρες και θα δημιουργήσει πάνω από 9.000 θέσεις εργασίας έως το 2030, αυξάνοντας δυνητικά στις 100.000 θέσεις εργασίας και σε 13 δισ. λίρες έως το 2050.

ΗΠΑ

Σε αντίθεση με την ΕΕ, οι ΗΠΑ θα αρχίσουν να αναπτύσσουν μια εθνική στρατηγική καθαρού υδρογόνου μετά την ψήφιση του νόμου για τις επενδύσεις σε υποδομές και θέσεις εργασίας. Μέχρι στιγμής, το "Πρόγραμμα Υδρογόνου" και η "Στρατηγική Υδρογόνου" από το Υπουργείο Ενέργειας έχουν προσφέρει ένα στρατηγικό πλαίσιο για τη μετατροπή του υδρογόνου σε μια "προσιτή, ευρέως διαθέσιμη και αξιόπιστη" τεχνολογία και "αναπόσπαστο μέρος πολλαπλών τομέων της οικονομίας σε όλη τη χώρα".

Για να εκπληρώσουν το στρατηγικό τους όραμα, οι ΗΠΑ επικεντρώνονται τόσο στην παραγωγή υδρογόνου που βασίζεται σε ορυκτά καύσιμα όσο και στην παραγωγή υδρογόνου με βάση τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ σχεδιάζουν να χρησιμοποιήσουν τη τεχνολογία δέσµευσης και αποθήκευσης άνθρακα (CCS) για τη μείωση των εκπομπών, ενώ θα εξακολουθούν να βασίζονται στην παραγωγή φυσικού αερίου.

Το νομοσχέδιο περί επενδύσεων σε υποδομές και θέσεις εργασίας προβλέπει τη δημιουργία τουλάχιστον τεσσάρων "περιφερειακών καθαρών κόμβων υδρογόνου" που θα παράγουν και θα χρησιμοποιούν το καύσιμο για την παραγωγή, τη θέρμανση και τις μεταφορές. Τουλάχιστον δύο θα ήταν στις περιοχές των ΗΠΑ "με τους μεγαλύτερους πόρους φυσικού αερίου", σύμφωνα με το νομοσχέδιο. Ένας κόμβος θα παράγει από ορυκτά καύσιμα, ένας θα χρησιμοποιεί ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και ένας θα κάνει χρήση ατομικής ενέργειας. Ο άνθρακας αναφέρεται επίσης ως πιθανή πηγή. Κανένας στόχος για αύξηση της παραγωγής υδρογόνου με βάση τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας δεν έχει συμπεριληφθεί στο νομοσχέδιο. Ακόμη, το νομοσχέδιο χρησιμοποιεί έναν εξαιρετικά αμφισβητούμενο ορισμό του καθαρού υδρογόνου, σύμφωνα με τον οποίο ένα κιλό υδρογόνου που παράγεται με εκπομπές CO2 έως δύο κιλά ορίζεται ως "καθαρό".

Παρόμοια με την ΕΕ, οι ΗΠΑ προβλέπουν τη συνεχή και αυξημένη χρήση υδρογόνου στη διύλιση πετρελαίου βραχυπρόθεσμα. Μεσοπρόθεσμα, το υδρογόνο θα εφαρμοστεί στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, σε μεσαίου και βαρέως τύπου οχήματα και στην παραγωγή συνθετικών καυσίμων. Ταυτόχρονα, το υδρογόνο θα αντικαταστήσει τα ορυκτά καύσιμα σε βιομηχανικές διαδικασίες, για παράδειγμα στην παραγωγή χάλυβα και τσιμέντου. Μακροπρόθεσμα, το υδρογόνο αναμένεται να ενσωματωθεί σε ενεργειακά συστήματα, παρέχοντας μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη αποθήκευση.

Οι ΗΠΑ στοχεύουν στη χρήση επενδύσεων στην έρευνα και την ανάπτυξη για να ξεπεράσουν τα τεχνικά εμπόδια και να επικυρώσουν πρωτότυπες εφαρμογές υδρογόνου, παρέχοντας επιχορηγήσεις σε πρότζεκτ έρευνας και ανάπτυξης. Ενώ οι δημόσιες επενδύσεις υδρογόνου από το Υπουργείο Ενέργειας ήταν στα περίπου 150 εκατ. δολάρια ετησίως το 2017, το ν/σ περί επενδύσεων σε υποδομές και θέσεις εργασίας εισάγει μελλοντικές επενδύσεις έως 9 δισ. δολάρια από το 2022 έως το 2026. Επομένως, οι αμερικανικές επενδύσεις είναι παρόμοιες με εκείνες στο Ταμείο Ανάκαμψης. Εάν οι ΗΠΑ καταφέρουν να συμβαδίσουν με τις φιλοδοξίες τους, το Υπουργείο Ενέργειας υπολογίζει μια τέσσερις έως έξι φορές αύξηση της κατανάλωσης υδρογόνου έως το 2050. Αυτή η αύξηση σημαίνει ότι το υδρογόνο θα αντιπροσωπεύει έως και το 14% της συνολικής ενεργειακής ζήτησης των ΗΠΑ έως το 2050.

Κίνα

Η Κίνα είναι αυτή τη στιγμή ο μεγαλύτερος παραγωγός υδρογόνου στον κόσμο το οποίο ωστόσο δεν είναι πράσινο καθώς σε μεγαλύτερο βαθμό βασίζεται στον άνθρακα. Εκτός από τις πιο συνηθισμένες χρήσεις υδρογόνου, όπως πρώτες ύλες για διύλιση πετρελαίου ή παραγωγή αμμωνίας, η χώρα έχει επίσης στόχους για εφαρμογές υδρογόνου στον τομέα των μεταφορών. Στο πλαίσιο του 14ου Πενταετούς Προγράμματος που ανακοινώθηκε πρόσφατα, το υδρογόνο έχει χαρακτηριστεί ως μια αναδυόμενη βιομηχανία προτεραιότητας στην Κίνα, με στόχο να αυξηθεί το μερίδιο του υδρογόνου με βάση τις ανανεώσιμες πηγές στο 50% της συνολικής παραγωγής υδρογόνου έως το 2030. Αυτό αντιπροσωπεύει μια σημαντική δέσμευση, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα εξάρτηση της χώρας από άνθρακα για την παραγωγή υδρογόνου.

Οι μελλοντικές εφαρμογές υδρογόνου αναμένεται να καθοριστούν σε μια εθνική στρατηγική ανάπτυξης υδρογόνου, που δεν έχει ακόμη δημοσιευθεί. Σημειώνεται πως έχουν δρομολογηθεί πιλοτικά προγράμματα για την παραγωγή χάλυβα με χρήση υδρογόνου με βάση τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.

Ιαπωνία

Η Ιαπωνία υιοθέτησε τη "Βασική Στρατηγική Υδρογόνου" το 2017, η οποία προβλέπει τη χρήση υδρογόνου τόσο σε νοικοκυριά όσο και σε βιομηχανικές εφαρμογές. Επιπλέον, το υδρογόνο ενσωματώνεται σε 10 από τους 14 τομείς τεχνολογικής προτεραιότητας στο ιαπωνικό σχέδιο "Green Growth Strategy" που δημοσιεύτηκε το 2020. Η ιαπωνική στρατηγική υδρογόνου αποτελεί μέρος της επιθυμίας της χώρας να ανεξαρτητοποιηθεί από εισαγόμενα ορυκτά καύσιμα.

Η Ιαπωνία στοχεύει να αυξήσει την κατανάλωση υδρογόνου κατά είκοσι φορές έως το 2030, από περίπου 300.000 τόνους που είναι σήμερα, σε 6 εκατομμύρια τόνους. Αυτή η ταχεία επέκταση αντανακλά την αύξηση του μεριδίου του υδρογόνου στην τρέχουσα κατανάλωση πρωτογενούς ενέργειας από 0,2% σε περίπου 4,5%. Η αυξημένη ζήτηση υποτίθεται ότι θα καλυφθεί από 300.000 τόνους ανανεώσιμου υδρογόνου εγχώριας παραγωγής το 2030 και 5-10 εκατομμύρια τόνους το 2050. Η υπόλοιπη ζήτηση θα καλυφθεί από εισαγωγές υδρογόνου με βάση το φυσικό αέριο και τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Ενώ το μερίδιο του υδρογόνου με βάση τις ανανεώσιμες πηγές στις εισαγωγές δεν υπόκειται μέχρι στιγμής σε ποσοτικό στόχο, η εγχώρια παραγωγή έχει ως στόχο να βασιστεί 100% σε ανανεώσιμες πηγές έως το 2030.

Παρόμοια με την Κίνα, η Ιαπωνία επιδιώκει την εφαρμογή υδρογόνου στις μεταφορές από τη δεκαετία του 2000. Μέχρι το 2030, η Ιαπωνία στοχεύει να έχει 800.000 οχήματα υδρογόνου, που θα αντιπροσωπεύουν περίπου το 1% των οχημάτων που είναι σήμερα καταχωρημένα. Σημειώνεται ότι η Ιαπωνία προβλέπει επίσης τη χρήση υδρογόνου στον οικιακό τομέα. Έως το 2030, 5,3 εκατ. μονάδες κυψελών καυσίμου αναμένεται να προσφέρουν θέρμανση σε νοικοκυριά και να τροφοδοτούν τον βιομηχανικό τομέα.

Για να επιτευχθεί αυτή η ευρεία εφαρμογή υδρογόνου στην οικονομία, η Ιαπωνία επιδιώκει ποσοτικούς στόχους για μείωση του κόστους και αύξηση της απόδοσης ισχύος, με σημαντικά προγράμματα έρευνας και ανάπτυξης να συνδέονται με αυτούς τους στόχους. Υποστηριζόμενο από σημαντικές δημόσιες επενδύσεις, η Ιαπωνία εργάζεται για την ανάπτυξη υποδομών υδρογόνου στη χώρα, μαζί με σχετικές κανονιστικές μεταρρυθμίσεις, επιδοτήσεις καθώς και τη δημιουργία μιας διεθνούς αλυσίδας εφοδιασμού υδρογόνου, που προβλέπεται επί του παρόντος σε δύο έργα στην Αυστραλία και το Μπρουνέι.

Συμπεράσματα

Η ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Ιαπωνία έχουν επί του παρόντος τις πιο λεπτομερείς στρατηγικές υδρογόνου, ενώ, παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε νωρίς, η εθνική στρατηγική της Κίνας παραμένει απροσδιόριστη και δεν επικεντρώνεται στο ανανεώσιμο υδρογόνο. Οι ΗΠΑ από τη μεριά τους βρίσκονται στη διαδικασία διαμόρφωσης της στρατηγικής τους η οποία θα δημοσιευθεί σύντομα. Εξετάζοντας τις προγραμματισμένες επενδύσεις, η Ιαπωνία, οι ΗΠΑ και η ΕΕ προβάλλουν όλες παρόμοια επίπεδα κατά κεφαλή δημόσιων επενδύσεων. Όσον αφορά τις μελλοντικές εφαρμογές, όλες οι χώρες στοχεύουν στην ανάπτυξη υδρογόνου στη βιομηχανία. Η εστίαση του Ηνωμένου Βασιλείου στη θέρμανση κατοικιών είναι ιδιαίτερη σε σύγκριση με άλλες στρατηγικές. Όλες οι χώρες οραματίζονται μια σταδιακή μετάβαση σε υδρογόνο χαμηλών εκπομπών άνθρακα, είτε εστιάζοντας στο ανανεώσιμο υδρογόνο, στην ΕΕ και στο Ηνωμένο Βασίλειο, είτε στις τεχνολογίες CCS, κυρίως στις ΗΠΑ. Η Ιαπωνία αναλαμβάνει έναν ιδιαίτερο ρόλο καθώς σχεδιάζει μια διεθνή αλυσίδα εφοδιασμού υδρογόνου λόγω των περιορισμένων εγχώριων πόρων της χώρας. Συνολικά, και παρά τις διαφορές αυτές, είναι σαφές ότι όλοι θέλουν το υδρογόνο να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην απαλλαγή άνθρακα.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

capital.gr