Του Γιώργου Κράλογλου
Δύο φορές επιχειρήθηκε "άνοιγμα" στο τείχος του κρατισμού. Πριν 28 χρόνια, στα λεωφορεία. Και 15 χρόνια μετά, στην ενέργεια. Έχουμε ελπίδες για τρίτη;
Κατά τη γνώμη μας έχουμε. Και είναι χειροπιαστές. Αρκεί να θελήσουμε να τις δούμε. Να μην χαλαρώσει η σημερινή κυβερνητική βούληση για ιδιωτικά ενεργειακά έργα, σε επενδυτική συνεργασία και με το κράτος.
Να μη χαλαρώσει γιατί, μας αρέσει δεν μας αρέσει, η Ελλάδα βιομηχανικά δείχνει να έχει τελειώσει. Και για να εκβιομηχανισθεί (με προϋποθέσεις ανταγωνιστικές εντός της Ε.Ε. που έχει στόχο τη βιομηχανική συμμετοχή στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ από το 15% στο 20% -λαμβανομένου υπόψη και του κορονοϊού-) θα χρειαστεί από 120-150 δισ. σε κεφάλαια.
Επενδύσεις που αποκλείεται να τις βρεις από την παγκόσμια επενδυτική πίτα, τουλάχιστον μέχρι το 2030, με τα δεδομένα που θα κυριαρχούν στην πολιτική μας σκηνή από το 2023, μέχρι τότε.
Η βιοτεχνική Ελλάδα του 98,5% της μεταποιητικής μας παραγωγής αποκλείεται να τα βγάλει πέρα ή (πολύ περισσότερο) να κάνει επενδύσεις, όταν τουλάχιστον 70.000 βιοτεχνίες θα προστεθούν, το 2021, στις 250. 000 που έκλεισαν, όταν το 2015-2019, της δίκαιης ανάπτυξης... τις "σώζαμε", τριπλασιάζοντας φόρους και εισφορές.
Τελευταία ευκαιρία για οικονομική προκοπή (εκτός αν θέλουμε να περιορισθούμε μόνο στον τουρισμό, μιας και ο Θεός της Ελλάδας είναι μεγάλος...) οι ιδιωτικές επιχειρηματικές δυνάμεις (εγχώριες με τη σύμπραξη διακεκριμένων πολυεθνικών) να περάσουν από την "Κερκόπορτα" με το όνομα ενέργεια. Και να αρχίσουν έτσι να μαδάνε το τείχος του κρατισμού.
Είναι ο μόνος τρόπος να αναγεννήσουμε οικονομικά και την Ελλάδα. Οικονομικά, μαζί και με τον τουρισμό. Αλλά όχι μόνο με τον τουρισμό.
Το έχουμε σημειώσει και άλλη φορά. Αλλά θα συνεχίσουμε να το επισημαίνουμε μέχρι να δούμε τα έργα σε πράξη.
Η Αλεξανδρούπολη, η Καβάλα, η Θράκη και γενικά η ακριτική μας Βόρεια Ελλάδα δεν έχει δρόμο ούτε άλλο τρόπο να ανακάμψει εκτός από τα προγραμματισμένα ενεργειακά έργα.
Το ίδιο και η Κεντρική Μακεδονία και όλες οι Βορειοελλαδίτικές περιοχές που προσφέρονται να σχηματοποιήσουν κέντρα παραγωγής και διανομής ενέργειας, κάθε μορφής ενέργειας, από την αποθήκευση μέχρι τη διανομή. Για να μη μιλήσουμε για την Αστυπάλαια και τις νέες προοπτικές της και από την ενεργειακή οικονομία.
Οι αποθηκεύσεις φυσικού αερίου στον φυσικό χώρο της Καβάλας δεν έχουν κανένα λόγο να καθυστερούν.
Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας, όλες οι μορφές, που είναι σχεδιασμένες από ντόπιους και πολυεθνικούς ομίλους φτάνουν για να πάρουμε κεφάλι, αποδεικνύοντας πως ξέρουμε και εμείς (αν θέλουμε) να γίνουμε Δανία.
Για τον ΔΕΔΔΗΕ και τους τομείς εμπορίας και διακίνησης φυσικού αερίου της ΔΕΠΑ δεν υπάρχει λόγος να μην περάσουν και σε ιδιωτικά χέρια. Να μεταβάλλουν ορίζοντες και να πολλαπλασιάσουν την προσφορά τους στο ενεργειακό σύστημα.
Κατά τη γνώμη μας και πάλι, η κυβέρνηση κάνει πολύ καλά που "ξορκίζει" δαίμονες (γεννημένους και από τα δικά της πολιτικά σπλάχνα...) επαναφέροντας ενεργειακούς διαδρόμους (μετά από 13 χρόνια καθυστέρηση) στη σωστή κατεύθυνση.
Παρακολουθήσαμε και δημοσιογραφικά τις πολιτικές και κυβερνητικές μικρότητες του 2007 με την κομματική εργατοπατερική "συναλλαγή", του "συμφώνου μη εργατοπατερικών επιθέσεων στην κυβέρνηση" με τη σιωπή της... στον διωγμό (γιατί περί διωγμού επρόκειτο) του γερμανικού ενεργειακού κολοσσού RWE από τη συμμετοχή του σε στρατηγικές επενδύσεις αναβάθμισης του συστήματος ηλεκτρισμού.
Οι στρατηγικές, της εποχής εκείνης, ίσως σήκωναν όχι μόνο μια συζήτηση, αλλά πολλές. Και για τη μορφή των επενδύσεων. Και για το μέλλον της ενεργειακής μας οικονομίας.
Άλλο όμως αυτό και άλλο να σιωπά η κυβέρνηση, στο ρεζιλίκι του διωγμού πολυεθνικού στρατηγικού επενδυτή, επειδή έτσι ήθελαν οι τότε κομματικοί εργατοπατέρες.
Εργατοπατέρες που βάδιζαν στον δρόμο παρόμοιων δυνάμεων της αριστεράς και της προόδου... που ξεβράκωναν ιδιοκτήτες λεωφορείων για να εξασφαλίσουν αριστερή πολιτική σταδιοδρομία (το 1992 στις συγκοινωνίες και το 2007 στην ενέργεια).
Επαναφέρουμε "φωτογραφίες" από το κακό μας πολιτικό παρελθόν (1990-2010) γιατί δεν ξέρουμε αν πρέπει να καμαρώσουμε, από σήμερα, όσα ακούσαμε (σε πρωτοχρονιάτικές και άλλες εκδηλώσεις) για κυβερνητική επενδυτική "επίθεση" στον χώρο της ενέργειας (με ενισχύσεις επενδυτικών έργων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που τρέχουν και ιδιωτικοποιήσεις σε ρεύμα και φυσικό αέριο) ή να μικρύνουμε το καλάθι της χαράς... Όπως και αν έχει, αλήθεια είναι πως η ενέργεια όντως προσφέρεται ως "Κερκόπορτα" στο ισχυρό (ακόμη) τείχος του κρατισμού στην οικονομία.
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
