Τα τελευταία χρόνια, όμως, με την άνοδο της ακροδεξιάς σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ήπειρο, άρχισαν να πέφτουν το ένα μετά το άλλο τα «κάστρα» της σοσιαλδημοκρατίας στις Σκανδιναβικές χώρες και μάλιστα όχι απλά η εξουσία περνά στα συντηρητικά κόμματα αλλά στην ακροδεξιά.
Τον περασμένο Οκτώβριο στη Σουηδία σχηματίστηκε κυβέρνηση που στηρίζεται από την άκρα δεξιά μετά τη συμφωνία Συντηρητικών, Χριστιανοδημοκρατών και Φιλελευθέρων με την κοινοβουλευτική στήριξη του ακροδεξιού κόμματος Σουηδοί Δημοκράτες.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, αυτή εξέλιξη στη Σουηδία θα ήταν αδιανόητη.
Χθες αργά το βράδυ είδαμε και μια ακόμη ήττα της σοσιαλδημοκρατίας και θριαμβευτική νίκη της ακροδεξιάς στη Φινλανδία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα Yle που συνήθως πέφτει κοντά στο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα το ακροδεξιό και αντιμεταναστευτικό κόμμα Φινλανδοί βρίσκεται μια ανάσα από το να γίνει η πρώτη πολιτική δύναμη στην Σκανδιναβική αυτή χώρα, λαμβάνοντας το 20,3% των Φινλανδών ψηφοφόρων πίσω από την κεντροδεξιά «Εθνική Συμμαχία» που έλαβε 20,9% και μπροστά από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα SDP της απερχόμενης πρωθυπουργού Σάνα Μάριν που έλαβε το 19,7%.
Δυστυχώς όπως όλα δείχνουν μετά τη Σουηδία και στη Φινλανδία οι ακροδεξιοί θα κάνουν «κουμάντο».
Βέβαια ευλόγως μπορεί να τεθεί το ερώτημα, γιατί να θεωρείται η άνοδος της ακροδεξιάς γενικότερα στην Ευρώπη, ως ήττα μόνο της σοσιαλδημοκρατίας και όχι και των συντηρητικών κομμάτων.
Γιατί δυστυχώς η πολιτική ιστορία δείχνει ότι συνήθως τα συντηρητικά κόμματα είναι αυτά που δέχονται να συνεργαστούν με τα ακροδεξιά για τον σχηματισμό κυβερνήσεων. Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις, αλλά αυτός είναι ο κανόνας.
Πρωτίστως λοιπόν είναι χρέος των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων ανά την Ευρώπη να αναδείξουν εκ νέου τις μεγάλες διαφορές που έχουν από τα συντηρητικά και νεοφιλελεύθερα κόμματα.
Πρέπει να πείσουν τους πολίτες, ότι οι πολιτικές τους μπορούν να «εξανθρωπίσουν» το σκληρό πρόσωπο του σκληρού καπιταλισμού και να επαναφέρουν ως βασικό στόχο την ευημερία των πολλών μέσα από την εύρυθμη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς που όμως θα διαχέει δίκαια τα κέρδη της στο σύνολο της κοινωνίας.
Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είναι αυτά που καλούνται να αποδείξουν ότι η υπερβολική μείωση των φόρων δεν ωφελεί τους φτωχούς και τους μικρομεσαίους, αλλά τους πλούσιους. Γιατί φόροι που εισπράττονται αλλά επιστρέφονται στους πολίτες με αναβαθμισμένη δημόσια υγεία και παιδεία αποτελούν κοινωνικό μέρισμα και όχι φορομπηχτική πολιτική.
Αντίθετα μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες ευρώ λιγότεροι φόροι ετησίως αλλά με διαλυμένες τη δημόσια υγεία και παιδεία, στοιχίζουν εν τέλει πολύ περισσότερο στους πολίτες χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων.
ΥΓ. Όσο για την άνοδο της ακροδεξιάς στις Σκανδιναβικές χώρες και γενικότερα στην Ευρώπη, δυστυχώς όλα δείχνουν ότι απειλεί και την Ελλάδα, τουλάχιστον όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις με την καμουφλαρισμένη νέα Χρυσή Αυγή, αλλά και άλλα πιο «μασκαρεμένα» κόμματα.
