Η βίλα του Ραγκούση στην Πάρο, η βίλα του Μητσοτάκη στην Τήνο και το σπίτι του στο Λυκαβηττό και πάει λέγοντας.
Όχι, ότι δεν έχει την πολιτική της σημασία η περιουσία των πολιτικών που διεκδικούν την ψήφο του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των πρωθυπουργών και κυρίως το πως την απέκτησαν, αλλά η παράμετρος αυτή προφανώς και δεν πρόκειται να δώσει τη νίκη σε κανένα κόμμα, ούτε βέβαια λύσεις στα καυτά προβλήματα των πολιτών,
Δυστυχώς, οι πολιτικοί μας είτε ηθελημένα είτε άθελα τους κάνουν ότι αγνοούν ή πραγματικά δεν αντιλαμβάνονται ότι τα προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες-ψηφοφόρους δεν έχουν να κάνουν με βίλες και σκάνδαλα πραγματικά ή στημένα.
Τα προβλήματα που απασχολούν στους πολίτες, έχουν να κάνουν με την υποβάθμιση του βιοτικού τους επίπεδου, με την ακρίβεια, την ανέχεια, την ανεργία, την ανεξέλεγκτη αγορά εργασίας, την εγκληματικότητα, την υποβάθμιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, την υποβάθμιση της Δικαιοσύνης, την κακή ποιότητα της Δημοκρατίας.
Επ’ αυτών αναμένουν τα πολιτικά κόμματα να αντιπαρατεθούν και μάλιστα με πολιτισμένο τρόπο, σε χαμηλούς αλλά και πειστικούς τόνους, χωρίς ψεύτικες εξαγγελίες και προεκλογικής σκοπιμότητας υποσχέσεις.
Η χώρα και οι πολίτες της έχουν περάσει μια μακρά εξαιρετικά δύσκολη περίοδο. Με μνημόνια που σχεδόν αφάνισαν την μεσαία τάξη μετατρέποντας την σε νεόπτωχη, με την πανδημία του κορονοϊού που στέρησε ελευθερίες και εισοδήματα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία που γέννησε εφιάλτες, με την ενεργειακή κρίση και την έξαρση του πληθωρισμού που «αποτελειώνουν» οικονομικά και κοινωνικά μεγάλες μερίδες του πληθυσμού.
Όσο και αν κάποια πολιτικά κόμματα δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, το οικονομικό σύστημα είναι αυτό που ευθύνεται για την κακή κατάσταση των πολιτών.
Ένα σύστημα που τάζει «λαγούς με πετραχήλια» από προσωπικές ελευθερίες μέχρι οικονομικές ευκαιρίες, αλλά αντ’ αυτών προσφέρει παραβιάσεις προσωπικών δεδομένων και σκληρό αγώνα για την επιβίωση.
Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, το πρόβλημα είναι η λειτουργία της πολυδιαφημισμένης και για πολλούς αδιαπραγμάτευτης «ελεύθερης αγοράς», που τις τελευταίες δεκαετίες λανσάρεται ως η μοναδική προοπτική για την οικονομική ευημερία.
Αλλά όχι μόνο στη μικρή μας χώρα, αλλά και παγκοσμίως οι πολίτες αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την «υπεροχή» της ελεύθερης αγοράς, καθώς ο τρόπος που επιβλήθηκε οδήγησε στον πλουτισμό των ελάχιστων σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων.
Σ’ αυτή την τεράστια πρόκληση πρέπει να δώσουν απαντήσεις οι πολιτικοί ταγοί και ιδιαίτερα αυτοί που προσδιορίζονται ως δημοκράτες, είτε κεντροδεξιοί, είτε κεντροαριστεροί.
Γιατί οι απογοήτευση των πολιτών, αν συνεχιστούν οι κατάφορες αδικίες εις βάρος του, μπορεί να μετατραπεί σε θυμό και ο θυμός είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Η αυξανόμενη ανισότητα εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους πέραν των χαμηλών εισοδημάτων και της φτώχειας. Μπορεί να γεννήσει και πάλι το τέρας της ακροδεξιάς. Γι’ αυτό και οι προοδευτικοί πολιτικοί πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις κοκορομαχίες και να εστιάσουν σε πολιτικές που μπορούν να δώσουν πειστικές απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας.
