Οι επενδυτικές βαθμίδες και οι οίκοι αξιολόγησης, η αύξηση του ΑΕΠ γενικά και αόριστα, η αύξηση των επενδύσεων, οι εξαγωγές, το ισοζύγιο πληρωμών, είναι μακροοικονομικές έννοιες που ακούγονται αδιάφορα στα αυτιά των ψηφοφόρων.
Προφανώς αυτό έχει αρχίσει να το αντιλαμβάνεται ο απερχόμενος πρωθυπουργός και απ’ ότι φάνηκε χθες το έριξε πλέον στην ακατάσχετη προεκλογική παροχολογία του τύπου «Τσοβόλα δώστα όλα».
Λαγούς με πετραχήλια έταξε, χθες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην εκδήλωση για την παρουσίαση του προγράμματος της ΝΔ ενόψει των εκλογών της 21ης Μαΐου. Μοίραζε ευρώ σε μισθούς και συντάξεις σαν μαρουλόφυλλα και πετσόκοβε φόρους.
Ξαφνικά ξέχασε τις δημοσιονομικές δυνατότητες της χώρας που δήθεν τον εμπόδιζαν τα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης του να ασκήσει μια ισορροπημένη οικονομική πολιτική που να δίνει ανάσες στους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους και τώρα λίγο πριν τις εκλογές ανακάλυψε ότι μπορεί να μοιράζει ευρώ προφανώς κομμένα από ένα δικό του λεφτόδεντρο.
Αλλά οι πολίτες -και δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που ανήκουν στους φανατικούς οπαδούς των κομμάτων- δεν είναι πλέον ευκολόπιστοι και μπορούν να ξεχωρίζουν την αληθινές από τις ψεύτικες ψηφοθηρικές υποσχέσεις.
Και πέραν από αξιοπρεπείς απολαβές επιζητούν κυρίως την βελτίωση της καθημερινότητας τους που έχει να κάνει με συγκεκριμένες κοινωνικές υπηρεσίες που απαιτούν να έχουν, καθώς άλλωστε οι ίδιοι τις πληρώνουν με τους φόρους τους.
Θέλουν αναβαθμισμένες υπηρεσίες δημόσιας υγείας, ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από αυτό που βίωσαν τα χρόνια Μητσοτάκη, που περίμεναν μήνες ολόκληρους για να χειρουργηθούν λόγω ελλείψεων σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, αλλά και υποδομών σε εξοπλισμό και κλίνες στα δημόσια νοσοκομεία.
Θέλουν αναβαθμισμένη δημόσια παιδεία, δηλαδή το αντίθετο από αυτό που βίωσαν τα χρόνια Μητσοτάκη, που έβλεπαν τα παιδιά τους να κάνουν μάθημα σε σχολεία με σπασμένα τζάμια στα παράθυρα και τα ταβάνια να πέφτουν στα θρανία. Με τις ελλείψεις δασκάλων και καθηγητών να εξακολουθούν να ταλαιπωρούν και μόνη έγνοια της κυβέρνησης να είναι η πανεπιστημιακή αστυνομία και -αυτό μας μάρανε- οι διαδραστικοί πίνακες σε αίθουσες στάβλους.
Θέλουν επιτάχυνση της απόδοσης δικαιοσύνης, δηλαδή το αντίθετο από αυτό που βίωσαν τα χρόνια Μητσοτάκη, που για να εκδικαστεί μια απλή υπόθεση τους μπορεί και να περιμένουν ακόμη και πέντε χρόνια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Θέλουν να βλέπουν κυρίως ότι αυτοί που τους κυβερνούν ενδιαφέρονται για την καθημερινότητα τους. Για το πόσο γρήγορα θα εξυπηρετηθούν στις δημόσιες υπηρεσίες, στην εφορία, στον ΕΦΚΑ, στις πολεοδομίες, καθώς για πολλούς η πολυδιαφημισμένη ψηφιακή διακυβέρνηση του Πιερρακάκη δεν έδωσε λύσεις στα εξειδικευμένα ζητήματα τους.
Και παραφράζοντας το κεντρικό σύνθημα του Μπιλ Κλίντον «είναι η οικονομία ηλίθιε», στην προεκλογική του καμπάνια του το 1992, μπορούμε να πούμε ότι εδώ θα ταίριαζε το «είναι η καθημερινότητα ηλίθιε».
