Τα πατροπαράδοτα είδη διατροφής και φαγητά με τα οποία μεγάλωσαν γενιές και γενιές είναι πλέον απλησίαστα , ιδιαίτερα στις τουριστικές περιοχές και για την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων απλησίαστα.
Χωρίς καμία υπερβολή σε φούρνους και πρατήρια άρτου στις τουριστικές περιοχές υπάρχει ψωμί που πωλείται μέχρι και 8 ευρώ το κιλό , το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο στα σούπερ μάρκετ έχει ακόμη και 10 ευρώ το λίτρο, ένα τυλιχτό σουβλάκι 9 ευρώ στη Μύκονο και η χωριάτική σαλάτα ακόμη και 30 ευρώ σε ρεστοράν τουριστικών περιοχών.
Με απλά λόγια είτε κάποιος θέλει να προμηθευτεί βασικά προϊόντα όπως το ψωμί και το ελαιόλαδο για το σπίτι του είτε να αγοράσει ένα σουβλάκι ή μια χωριάτικη σαλάτα εκτός οικίας θα πρέπει να δαπανήσει υπέρογκα ποσά σε σχέση με τα εισοδήματα του. Και αφού εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να το πράξει κατά τη λαϊκή ρήση θα πει το ψωμί ψωμάκι.
Το μεγάλο ερώτημα που γεννάται είναι αν μπορεί να υπάρξει λύση στο πρόβλημα και η απάντηση είναι μάλλον αρνητική.
Ο ορθώς λεγόμενος «πληθωρισμός της απληστίας» είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο στη σημερινή συγκυρία και οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο παντελώς ανίκανες να το επιλύσουν.
Όχι γιατί δεν μπορούν, αν ήθελαν, αλλά πολύ απλά γιατί δεν το θέλουν και δεν το επιδιώκουν.
Η παντοκρατορία της ελεύθερης αγοράς , που επί το ορθότερο θα έπρεπε να αποκαλείται ασύδοτη αγορά , είναι «άβατο» και καμία κυβέρνηση δεν τολμά να παρέμβει.
Όχι μόνο με τον φόβο μη κατηγορηθεί για νόθευση του καπιταλιστικού μοντέλου, αλλά κυρίως γιατί οι περιβόητες «αγορές» θα είναι αμείλικτες απέναντι της και θα τη στοχοποιήσουν εξαπολύοντας σφοδρές επιθέσεις σε κάθε οικονομική δραστηριότητα δημόσια και ιδιωτική.
Η κατάσταση, όμως, αυτή του λεγόμενου «πληθωρισμού της απληστίας» δεν μπορεί να συνεχιστεί.
Οι κυβερνήσεις, τουλάχιστον στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα πρέπει να αντιδράσουν και να βάλουν τέλος στην απαράδεκτη αυτή κατάσταση που έχει φέρει σε απόγνωση τους ευρωπαίους καταναλωτές.
Όπλα στη φαρέτρα τους έχουν, αρκεί να έχουν την πολιτική βούληση να τα χρησιμοποιήσουν. Τα φαινόμενα της κερδοσκοπίας και της αισχροκέρδειας δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι ανεκτά.
Κανένα επιχειρηματικό συμφέρον δεν μπορεί να είναι πάνω από την κοινωνική συνοχή.
