Το ξέσπασμα του πολέμου στο Ισραήλ και στη λωρίδα της Γάζας προφανώς και θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες είχαν επιλυθεί τα ζητήματα που υφίστανται μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων και βασικά η ίδρυση ενός κράτους της Παλαιστίνης.
Αυτό δεν κατέστη εφικτό και οι τζιχαντιστές της Χαμάς άρχισαν το αιματοκύλισμα, με τις εξελίξεις πλέον να φαντάζουν δραματικές.
Σίγουρα οι τζιχαντιστές της Χαμάς είναι απόλυτα καταδικαστέοι για την τρομοκρατική επίθεση που ξεκίνησαν και συνεχίζουν εναντίον αμάχων στο Ισραήλ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι για τις αποτρόπαιες και καταδικαστέες πράξεις του ευθύνεται και ο Παλαιστινιακός λαός.
Και στην περίπτωση αυτή, τον πόλεμο προφανώς και τον προκάλεσαν τα άλυτα προβλήματα εδώ και δεκαετίες μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων και το γεγονός δεν υλοποιήθηκαν ποτέ οι αποφάσεις του ΟΗΕ και επί του προκειμένου η δημιουργία δυο κρατών με όλες τις δικλείδες ασφαλείας που προβλέπονται.
Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις αυτό έγινε με ευθύνη του Ισραήλ. Όχι βέβαια ότι αυτό δικαιολογεί τα φρικαλέα εγκλήματα της Χαμάς τις τελευταίες ημέρες.
Το μεγάλο ζητούμενο και σ’ αυτήν την αιματηρή διαμάχη που απειλεί να προκαλέσει ανάφλεξη σε ολόκληρη την περιοχή είναι να πρυτανεύσει η λογική και να ενεργοποιηθεί η διπλωματία προκειμένου Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι να επιτύχουν μια έστω minimum συμφωνία.
Σ’ αυτή βέβαια θα πρέπει να περιλαμβάνεται και η καταδίκη της Χαμάς και των τρομοκρατών της και η κοινή δράση για την διάλυση της.
Στην περιοχή, που σίγουρα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά ενδιαφέρει και επηρεάζει την Ευρώπη θα πρέπει να επανέλθει η ειρήνη και η ευρωπαϊκή διπλωματία οφείλει να ενεργοποιηθεί αυτόνομα και όχι να αποτελεί «ουρά» των ΗΠΑ.
Όπως ακριβώς πρέπει να γίνει έστω και με καθυστέρηση τώρα και στην Ουκρανία, όπου εξακολουθεί να μαίνεται ο πόλεμος. Και εκεί έχει αποτύχει κάθε διπλωματική προσπάθεια κυρίως από μέρους της Δύσης, που υπό την ηγεσία των ΗΠΑ ακολουθεί λανθασμένη στρατηγική.
Και στην περίπτωση του πολέμου στην Ουκρανία, σίγουρα είναι καταδικαστέα η επίθεση της Ρωσίας, αλλά τα ερωτηματικά που την προκάλεσαν παραμένουν ακόμη αναπάντητα από τους Δυτικούς συμμάχους.
Και φυσικά δεν πρέπει να λησμονούμε την μαρτυρική Μεγαλόνησο, με το Κυπριακό να παραμένει άλυτο εδώ και 49 χρόνια μετά την Τουρκική εισβολή. Και εδώ έχουν πέσει στο κενό όλες οι διπλωματικές προσπάθειες με την Τουρκία να τορπιλίζει κάθε λύση και να επιμένει στη διχοτόμηση του νησιού και τη δημιουργία δύο κρατών και να απορρίπτει τις αποφάσεις του ΟΗΕ, για μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία.
Σίγουρα σε όλες τις προαναφερόμενες περιπτώσεις οι λύσεις δεν είναι εύκολες, είναι όμως αναγκαίες . Και πρέπει ως Ευρώπη να κάνουμε όχι μόνο ότι νομίζουμε ό,τι μπορούμε αλλά ό,τι πρέπει. Ακόμη και όταν η διπλωματία ηττάται ο στόχος πρέπει να μένει ο ίδιος. Ειρήνη και όχι πόλεμος.
