Η δηλωμένη πρόθεση του νέου Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών να στρέψει την προσοχή του στο εσωτερικό των ΗΠΑ και να μειώσει τις παρεμβάσεις του εκτός συνόρων, την ώρα μάλιστα που η Ρωσία κλιμακώνει τις επιθέσεις της στην Ουκρανία ναι μεν έχει κινητοποιήσει τους Ευρωπαίους συμμάχους, αλλά επί της ουσίας χωρίς κάποιο μακρόπνοο στρατηγικό σχέδιο.
Δυστυχώς οι ορθώς λεγόμενοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την «ταχύτητα» εξακολουθούν να βαδίζουν με ρυθμούς χελώνας και οι αναγκαίες αποφάσεις μετατίθενται στις ελληνικές καλένδες.
Ταυτόχρονα βέβαια δεν έχει επιλυθεί το μείζον πρόβλημα που χαρακτηρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό τον εθνικών συμφερόντων που αποτελεί τη βασική αιτία για την επίτευξη της αναγκαίας συνοχής στο εσωτερικό της Ε.Ε.
Χαρακτηριστικό και επίκαιρο παράδειγμα ο πόλεμος στην Ουκρανία, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι διασπασμένοι και δεν μπορούν να συμφωνήσουν για τον τρόπο δράσης συνολικά από μέρους της Ε.Ε. ως μιας «οντότητας».
Και μπορεί στα λόγια οι ισχυροί Ευρωπαίοι ηγέτες να δηλώνουν την αμέριστη συμπαράσταση τους στην Ουκρανία και να διατυμπανίζουν πως στόχος τους είναι να θωρακίσουν την άμυνα και την ασφάλεια της Ευρώπης ενισχύοντας ταυτόχρονα την Ουκρανία, αλλά στην πράξη αυτό τουλάχιστον μέχρι σήμερα δεν φαίνεται επί του πεδίου.
Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα, σύμφωνα με αναλυτές, η Ρωσία πραγματοποιεί τη μεγαλύτερη προέλαση της στην Ουκρανία από την αρχή του πολέμου, κατακτώντας ολοένα και περισσότερα ουκρανικά εδάφη.
Οι όποιες ουσιαστικές αντιδράσεις λοιπόν των Ευρωπαίων για στήριξη της Ουκρανίας στο μέτωπο, ακόμη και αν αρχίσουν να υλοποιούνται από σήμερα δεν πρόκειται να τελεσφορήσουν τις επόμενες οκτώ εβδομάδες που έμειναν μέχρι την ανάληψη της προεδρίας των ΗΠΑ και επισήμως από τον Ντόναλντ Τραμπ.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δυστυχώς φαίνεται πως έχει χαθεί λόγω και των εξαιρετικά καθυστερημένων αντιδράσεων των δυτικών συμμάχων, που εκτός των άλλων, φαίνεται να διάγουν ημέρες αβεβαιότητας ακόμη και για το μέλλον της συμμαχίας τους, αν υλοποιηθούν οι έμμεσες απειλές του νέου Αμερικανού προέδρου για τον τρόπο λειτουργίας του ΝΑΤΟ.
Ωστόσο ακόμη δεν έχει χαθεί το «παιχνίδι» για τους Ευρωπαίους, υπό την προϋπόθεση πως θα αντιληφθούν επί τέλους αντιληφθούν ότι πραγματικά έχουν κοινά συμφέροντα και η «Ένωση» θα πρέπει να είναι όχι απλά οικονομική όπως ισχύει σήμερα αλλά ολιστική και φυσικά και στρατιωτική.
Το δόγμα «si vis pacem, para bellum» (αν θες ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο), μπορεί να θεωρείται ακαταμάχητο στη λογική του αλλά ενέχει και τεράστιους κινδύνους. Ιδιαίτερα αν πρώτα ξεκινούν αδικαιολόγητοι πόλεμοι και η ειρήνη έρχεται δεύτερη και αποτελεί απλά μια δικαιολογία εξυπηρετώντας οικονομικά συμφέροντα από το εμπόριο των εξοπλιστικών.
Σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη θα πρέπει να αλλάξει ρότα, να διασφαλίσει αρχικά την δική της ισχυρή ενότητα και στον αμυντικό τομέα και να αποφεύγει την εμπλοκή της σε πολέμους που άλλοι ξεκινούν, εξαντλώντας κάθε διπλωματική οδό για την επίλυση των όποιων διαφορών.
Στην προκειμένη περίπτωση του πολέμου της Ουκρανίας, πάντως, η ωμή αλήθεια είναι πως η Ε.Ε. έχει πλέον έχει μικρά έως ελάχιστα περιθώρια ουσιαστικής παρέμβασης, μέσα στους λιγότερους από δυο μήνες που απομένουν για την «έλευση» του Ντόναλντ Τραμπ.
