Τραυματίζει την κοινή λογική η συζήτηση που γίνεται για το φορολογικό σύστημα στην Ελλάδα, καθώς δεν θίγει καθόλου την ουσία του προβλήματος που σε όλα τα επίπεδα αντιμετωπίζει η χώρα.

Η στήλη αναδημοσιεύει από το Κ-Report των Κώστα Καλλίτση και Παύλου Τσίμα, που κυκλοφορεί με συνδρομητική μορφή, το σχετικό του ρεπορτάζ, προκειμένου να κατανοήσουμε πόσο βαθύ και μεροληπτικό είναι το φορολογικό σύστημα στη χώρα μας:

Τι γράφει το Κ-Report

Ήταν η εβδομάδα της φορολογίας: Αν αυξηθεί η φορολογία των διανεμόμενων κερδών (μερισμάτων) θα φύγουν οι επενδυτές; Μήπως θα αφελληνιστεί η ελληνική οικονομία; Και μήπως όσο μικρότερος είναι ο συντελεστής της φορολογίας τους, τόσο μεγαλύτερα έσοδα εισπράττει το κράτος; Το καλό, την εβδομάδα που τελειώνει, ήταν ότι η προεκλογική συζήτηση μπήκε σε ένα θέμα ουσίας, την φορολογική πολιτική. Το κακό, ήταν ότι σε αυτή τη συζήτηση κυριάρχησαν εν πολλοίς αστειότητες προπαγανδιστικού χαρακτήρα, όπως αυτές που προαναφέραμε.

Επί του θέματος, όπως είναι φυσικό, υπάρχουν διαφορετικές γνώμες. Είναι σημαντικό, όμως, η συζήτηση να γίνεται με βάση κοινά αποδεκτά, αληθινά στοιχεία. Τα συνοψίζουμε:

Άμεση φορολογία: Καθ’ ημάς τα διανεμόμενα κέρδη φορολογούνται με τον χαμηλότερο φορολογικό συντελεστή μερισμάτων σε ολόκληρο τον ΟΟΣΑ πλην Λετονίας όπου είναι μηδενικός: 51% στην Ιρλανδία, 44% στη Ν. Κορέα, 42% στη Δανία, 39% στη Βρετανία και τον Καναδά, 5% στην Ελλάδα. Όσο αφορά τη συνολική φορολογία των κερδών, η Ελλάδα έχει την 4η χαμηλότερη στον ΟΟΣΑ: 59% στη Ν. Κορέα, 57% στην Ιρλανδία, 55% σε Καναδά και Δανία, 51% στη Γαλλία, 50% στην Γερμανία ενώ ο καθ’ ημάς μεσοσταθμικός συντελεστής είναι 25,9%. Σε αντίθεση με τα κέρδη, στη χώρα μας υπερφορολογείται το εισόδημα από τη μισθωτή εργασία: Με 25% το πάνω από 20.000, με 36% το πάνω από 30.000, με 44% το πάνω από 40.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα.

Έμμεσοι φόροι: Το φορολογικό μας σύστημα προσομοιάζει σε αναπτυσσόμενη κι όχι ανεπτυγμένη χώρα. Οι έμμεσοι φόροι είναι η βασική πηγή φορολογικών εσόδων. Όλες οι αναπτυγμένες χώρες διαθέτουν εξελιγμένο φοροελεγκτικό μηχανισμό και δυνατότητες αναδιανομής, ενώ οι λιγότερο αναπτυγμένες αναγκαστικά στηρίζονται στους έμμεσους φόρους. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα -σε αυτούς στηρίζεται και το ελληνικό «λεφτόδεντρο». Η κατάσταση χειροτέρεψε την τελευταία δεκαετία, της οικονομικής κρίσης: Mειώθηκε ο λόγος άμεσων/έμμεσων φόρους από 0,74 το 2009 σε 0,56 το 2019 έναντι μέσου ευρωπαϊκού όρου 0,981. Με άλλα λόγια: Στις χώρες της ΕΕ, σε 1 ευρώ που συλλέγεται από άμεσους φόρους αντιστοιχεί 1 ευρώ από έμμεσους φόρους. Στην Ελλάδα, στο 1 ευρώ άμεσης φορολογίας αντιστοιχεί 1,8 ευρώ έμμεσης.

Και βεβαίως, στο δωμάτιο υπάρχει ο ελέφαντας:

Φοροδιαφυγή: Που είναι μεγάλος, ο μεγαλύτερος σε όλη την Ευρώπη, και δεν είναι άλλος από τη φοροδιαφυγή. Η οποία, πλέον, δεν αποτελεί επιμέρους αδυναμία, έχει εξελιχτεί σε δομικό στοιχείο της οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα – σε μηχανισμό πλουτισμού. Γι' αυτήν, το πολιτικό σύστημα σιωπά -ίσως γιατί έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά, ίσως, πάλι, γιατί δεν θέλει να χαλάσει καρδιές και δη προεκλογικά.