Όχι απλώς συνεχίζεται, αλλά εντείνεται ο κατήφορος της ελληνικής αγροτικής οικονομίας στη χώρα μας. Αποτέλεσμα; Αύξηση εισαγωγών, λάθος επιλογές στην ΚΑΠ και την απορρόφηση των κονδυλίων, χαμηλά παραγωγικότητα, μείωση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων κοκ. Οι αγρότες παράγουν με ακριβό κόστος, πουλούν φθηνά το προϊόν τους και οι καταναλωτές αγοράζουν ...πανάκριβα!
Η στήλη αναδημοσιεύει μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση από το Κ-Report των Κώστα Καλλίτση και Παύλου Τσίμα, το οποίο κυκλοφορεί καθημερινά σε συνδρομητική βάση, με πολύ πλούσια ύλη:
Υπήρχαν λεφτά: Η επίλυση των προβλημάτων είναι πρωταρχικά θέμα πολιτικής, δευτερευόντως θέμα πόρων. Απόδειξη ότι, παρά τα τεράστια ευρωπαϊκά κονδύλια που έχουμε πάρει αφότου μπήκαμε στην (τότε) ΕΟΚ, ο αγροτικός τομέας συρρικνώνεται και η εξάρτησή μας από εισαγωγές τροφίμων μεγαλώνει. Μόνο στα τελευταία 10 περίπου χρόνια, οι αγροτικές εκμεταλλεύσεις μειώθηκαν 26%, οι καλλιεργούμενες εκτάσεις 18%.
Η καθυστέρηση: Υστερούμε βαριά στην παραγωγικότητα. Λίγα στοιχεία: Με κριτήριο την αξία της παραγωγής ανά εκμετάλλευση κατατασσόμαστε στην 25η θέση μεταξύ των 27. Οι εισαγωγές αγροτικών προϊόντων αυξήθηκαν 62% την τελευταία 8ετία. Και η αξία των προϊόντων ονομασίας προελεύσεως, ενώ αντιπροσωπεύει το 7% του συνολικού τζίρου στους 27, καθ’ ημάς είναι μόνο 1,3% -σε αντίστιξη, είναι 33% στην Ιταλία, 25% στη Γερμανία, 17% στη Γαλλία. Τί φταίει; Μα, οι ασκούμενες πολιτικές!
Το ευχολόγιο: Στο πλαίσιο της νέας ΚΑΠ 2023-27, όπως κάθε κράτος έτσι κι εμείς έπρεπε να πούμε τί σχεδιάζουμε, ποιους κλάδους/δράσεις επιθυμούμε να ενισχύσουμε, κι αυτό να το αποτυπώσουμε σε ένα Στρατηγικό Σχέδιο. Αντί γι' αυτό, το 2022 κατατέθηκε ένα Σχέδιο-ευχολόγιο με κοινοτοπίες, χωρίς αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο, χωρίς να θίγει στρεβλώσεις και παθογένειες. Χωρίς έγνοια και σκέψη! Αυτό που δεν έγινε το 2022 πρέπει να γίνει τώρα. Να αποφασίσουμε τί είδους αγροτική οικονομία θέλουμε.
Η παγίδα: Η νέα ΚΑΠ είναι προβληματική, όχι επειδή είναι πράσινη αλλά επειδή είναι άδικη. Καθ’ ημάς, τα πράγματα είναι χειρότερα. Γιατί, αντί να νοιαστούμε για ποιο σκοπό θα απορροφήσουμε ευρωπαϊκά κονδύλια, νοιαζόμαστε μόνο πόσα λεφτά και πόσο γρήγορα θα τα απορροφήσουμε -με την ΚΑΠ, το ΕΣΠΑ, με το ΤΑΑ... Έτσι, ενώ μπαίνουν στη χώρα δισ. ευρώ ευρωπαϊκά κεφάλαια, τροφοδοτούν πελατειακούς μηχανισμούς και γίνονται ιδιωτικός πλούτος αλλ’ αφήνουν αδιόρατο έως μηδενικό αναπτυξιακό αποτύπωμα. Αυτό πρέπει να τελειώσει.
