Εδώ και εκατό μέρες η Ευρύτερη Μέση Ανατολή αποτελεί ένα γεωπολιτικό παράδοξο πού ήλθε στο προσκήνιο της επικαιρότητας χάρη στην εμπρηστική ρητορική του Ερντογάν που απειλεί για πολλοστή φορά να εισβάλλει στην Συρία.

Από την επόμενη μέρα της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία μια σιωπηρή προσδοκία είναι ο κοινός παρονομαστής σχεδόν όλων των κρατών της περιοχής αλλά και των εμπλεκομένων Μεγάλων Δυνάμεων.

Η προσδοκία δεν είναι άλλη από την επανάληψη της κατάστασης των πραγμάτων όπως αυτή διαμορφώθηκε το 2014.

Τότε ΗΠΑ και Ρωσία συγκρούονταν δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία και την ίδια στιγμή αντιμετώπιζαν από κοινού τους Τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους στην Συρία.

Σήμερα οκτώ χρόνια μετά η Ρωσία θεωρείται από πολλά κράτη της περιοχής παράγων περιφερειακής σταθερότητας και ισορροπίας από παραδοσιακούς σύμμαχους των ΗΠΑ-Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Εμιράτα και Αίγυπτος- που ανησυχούν για την διαφαινόμενη προοπτική πλήρους εξομάλυνσης των σχέσεων Ουάσιγκτον –Τεχεράνης.

Εξυπακούεται ότι η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών της Ευρύτερης Μέσης Ανατολής είναι κάτι παραπάνω από απρόθυμες να υποθηκεύσουν τις σχέσεις τους με την Μόσχα και κυρίως να αυξήσουν την παραγωγή Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου ώστε να μειωθούν ακόμη περισσότερο τα περιθώρια ελιγμών του Πούτιν.

Ετσι δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Μπάιντεν ανακοίνωσε χθες ότι εντός του Ιουνίου θα μεταβεί στην Σαουδική Αραβία σε μια προσπάθεια συνολικής εξομάλυνσης των διμερών σχέσεων που είχαν παγώσει μετά την αποχώρηση του Τραμπ από τον Λευκό Οίκο.

Η άρνηση της Σαουδικής Αραβίας και των συμμάχων της να στοιχηθούν με την Δύση απέναντι στην Ρωσία αν προστεθεί στην παρόμοια μέχρι στιγμής στάση της Ινδίας θα αποθηκεύσει σε μεγάλο βαθμό την προσπάθεια των ΗΠΑ να φθείρουν και να απομονώσουν την Ρωσία.

Τούτων λεχθέντων τα γεγονότα τρέχουν και οι ΗΠΑ είναι πολύ πιθανόν να κληθούν άμεσα να κάνουν κρίσιμες για τις περιφερειακές ισορροπίες επιλογές.

Όταν εισέλθουν στην Συρία οι στρατιωτικές δυνάμεις της Τουρκίας θα βρεθούν απέναντι σε ρωσικές και σε αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις.

Τι θα κάνουν Λευκός Οίκος και Κρεμλίνο;

Θα συνεργασθούν Ντε Φάκτο ώστε να μην υπάρξει γενικευμένη αποσταθεροποίηση στην Συρία αλλά και πέραν αυτής;

Ηδη στις ΗΠΑ τίθεται ολοένα με μεγαλύτερη έμφαση το ερώτημα αν η χώρα μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός ταυτόχρονου διμέτωπου στρατηγικού ανταγωνισμού με την Ρωσία και την Κίνα.

Αν οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να περιορίσουν και πολύ περισσότερο να τερματίσουν την παρουσία και επιρροή της Μόσχας στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή κινδυνεύουν να ανοίξουν ένα τρίτο μέτωπο ένα σχεδόν χρόνο μετά την ασύντακτη φυγή τους από το Αφγανιστάν.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)