Η βασική είδηση όσον αφορά στην κλιματική πολιτική σε διεθνές επίπεδο είναι η συμφωνία COP24 στο Κατεβίτσε της Πολωνίας ως προς τα εργαλεία και τα μέτρα πολιτικής και συνεργασίας για την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Παρισιού. Πρόκειται για βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση, που αφήνει όμως πικρή γεύση: έχουμε μια επιτυχία στην πολιτική αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής που δεν ήταν δεδομένο εξαιτίας των γεωπολιτικών ισορροπιών που διαμορφώνονται την τελευταία διετία, αλλά η συμφωνία δεν εμπεριέχει την αναγκαία από τα πράγματα φιλοδοξία. Στο πλαίσιο της προετοιμασίας της COP24 δημοσιεύτηκαν σημαντικές νέες εκθέσεις. Μια από αυτές καταπιανόταν με τη μακροχρόνια ενεργειακή και κλιματική πολιτική για το 2050 («2050 Long-Term Strategy» – https://ec.europa.eu/clima/policies/strategies/2050#tab-0-0) που ανακοίνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή την 28η Νοεμβρίου 2018. Πρόκειται για το στρατηγικό όραμα για κλιματικά ουδέτερη οικονομία έως το 2050, όπου το μερίδιο των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) στην ηλεκτροπαραγωγή θα είναι μεγαλύτερο του 80%. Η Ελλάδα οφείλει να ακολουθήσει δυναμικά αυτή την πορεία, σε πείσμα των φωνών που προσπαθούν να ισχυριστούν είτε ότι δεν υπάρχει ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή είτε ότι η χώρα μας, ως έχουσα μικρή συνεισφορά σε αυτή, πρέπει να απέχει. Πέρα από την ισχύ που προσδίδει η εικόνα της ισότιμης συμμετοχής στην παγκόσμια μάχη ενάντια στην κλιματική αλλαγή, η Ελλάδα έχει να κερδίσει πολλαπλά από τη μαζική ανάπτυξη των ΑΠΕ. Ειδικότερα, η ανάπτυξη του αιολικού δυναμικού του Αιγαίου -νησιωτικού και θαλάσσιου- είναι κρίσιμη πολιτική για την ενεργειακή ασφάλεια της χώρας και κυρίως για τη δυναμική συμβολή της στην ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης. Η διάσταση αυτή, ήτοι της συμβολής της χώρας μας στην ευρωπαϊκή ενεργειακή ανεξαρτησία, πρέπει να είναι κυρίαρχη στον Εθνικό Ενεργειακό Σχεδιασμό, διότι συνδέεται με την εξωτερική πολιτική και τα διαρκή εθνικά συμφέροντα. Η πρόταξη ενός σχεδίου που θα καθιστά το αιολικό δυναμικό του Αιγαίου μια ακόμα πηγή ενέργειας της Ευρώπης επιτρέπει στην πατρίδα μας: Να ενισχύσει τα συμφέροντα της Ευρώπης στον χώρο του Αιγαίου, με προφανή εθνικά και γεωπολιτικά οφέλη. Να τοποθετηθεί στρατηγικά στη γενικότερη συζήτηση για την ενέργεια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, συνεισφέροντας με απτά οφέλη στην ευρωπαϊκή πολιτική. Να ενισχύσει την ενεργειακή διάσταση της εξωτερικής της πολιτικής. Μέχρι σήμερα η Ελλάδα έχει αναπτύξει δύο άξονες πολιτικής. Αφενός, προσπαθεί να προωθήσει την έρευνα για εγχώριους υδρογονάνθρακες. Αφετέρου, προσπαθεί να γίνει χώρος διαμετακόμισης ενέργειας είτε μέσω της λεγόμενης πολιτικής των αγωγών είτε μέσω σχεδίων για καλωδιακές συνδέσεις με τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ομως η Ελλάδα πρέπει να στρέψει την προσοχή της στον μοναδικό επιβεβαιωμένο ενεργειακό πόρο της, που είναι το αιολικό της δυναμικό και ειδικά αυτό του Αιγαίου, νησιωτικό και θαλάσσιο. Ετσι, η Ελλάδα μπορεί να διεκδικήσει ευρωπαϊκή χρηματοδότηση για την ανάπτυξη των αναγκαίων υποδομών δικτύων για λογαριασμό της αλλά και για λογαριασμό των υπόλοιπων Βαλκανίων, ενισχύοντας τον ρόλο της στην ευρύτερη περιοχή. Η τεχνολογία επιτρέπει πλέον την οικονομική αξιοποίηση του θαλάσσιου αιολικού δυναμικού του Αιγαίου με πλωτές ανεμογεννήτριες (floating offshore wind). Η ραγδαία πτώση του κόστους της τεχνολογίας αυτής και η ταχεία μετάβαση σε παγκόσμιο επίπεδο σε μεγάλες εμπορικές εφαρμογές δημιουργούν μια τεράστια ευκαιρία να αναπτύξει έγκαιρα η Ελλάδα την αναγκαία εφοδιαστική αλυσίδα που εμπλέκει τα λιμάνια, τα ναυπηγεία, τη βιομηχανία καλωδίων και τη βιομηχανία τσιμέντου και να μεγιστοποιήσει έτσι τα οφέλη της από την επικείμενη ανάπτυξη σε όλη την περιοχή. Για τον σκοπό αυτό o εθνικός σχεδιασμός πρέπει να περιλάβει την έγκαιρη ανάπτυξη στην αρχή της δεκαετίας του 2020 τουλάχιστον ενός ή δύο μεγάλων εμπορικών θαλάσσιων αιολικών πάρκων (floating), με την επεξεργασία ενός σαφούς οδικού χάρτη που θα φέρει την Ελλάδα στην πρωτοπορία της νέας αυτής αγοράς. Άρθρο του κ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ Γ. ΠΑΠΑΣΤΑΜΑΤΙΟΥ, Γενικού Διευθυντή ΕΛΕΤΑΕΝ, στη Νέα Σελίδα