Στην Σύνοδο Κορυφής των G7 στην Βαυαρία, το αποτέλεσμα είναι -όπως άλλωστε και κάθε χρόνο- προεξοφλημένο. Δηλαδή, επιβεβαίωση της ενιαίας στάσης τους απέναντι στις κρίσεις και τις προκλήσεις που καταγράφονται στην διεθνή σκηνή. Σολτς , Μακρόν και Ντράγκι έχουν καταγράψει προσεκτικά την διαφωνία τους με τις ΗΠΑ ως προς την στάση της Δύσης στον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά δεν πρόκειται να παρενοχλήσουν την ρητορική ενότητας και αποφασιστικότητας του κοινού ανακοινωθέντος.

Η ίδρυση της Ομάδας των G7 ήταν μια πρωτοβουλία του τότε Προέδρου της Γαλλίας Ζισκάρ Ντ’ Εστέν την άνοιξη του 1975. Μια πρωτοβουλία προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός άτυπου Διευθυντηρίου της Δύσης στο οποίο θα αντιπροσωπεύονταν η Βόρεια Αμερική , η Δυτική Ευρώπη και η Ιαπωνία.

Η ίδια η σύνθεση της Ομάδας των 7 -ΗΠΑ ,Καναδάς , Βρετανία, Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία- νομιμοποιούσε την αίσθηση η καλύτερα την ψευδαίσθηση ότι η σύσταση της θα οδηγούσε σε μια εξισορρόπηση της Διατλαντικής Σχέσης υπέρ της Γηραιάς Ηπείρου.

Οι τέσσερεις από τους επτά ήραν ευρωπαϊκές χώρες και κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας των Εννέα όπως αυτή διαμορφώθηκε με την πρώτη διεύρυνση της ΕΟΚ των Έξι, το 1973. Η Βρετανία του Χηθ έμοιαζε τότε να έχει κάνει σαφή ευρωπαική επιλογή , η Δυτική Γερμανία του διαδόχου του Μπραντ Σμιτ είχε επιλέξει ως στρατηγικό μονόδρομο την Οστπολιτίκ, και η Γαλλία του Ζισκάρ προσπαθούσε τότε όπως και σήμερα να διασφαλίσει την πολιτική και αμυντική πρωτοκαθεδρία την Ευρώπη των Εννέα.

Πολύ γρήγορα οι όποιες αυταπάτες για μια νέα διατλαντική ισορροπία στην οποία θα συνέβαλλε αποφασιστικό η Ομάδα των 7 διαλύθηκε για να προβάλλει η εντελώς αντίθετη δυναμική. Η Ομάδα των 7 χρόνο με το χρόνο μεταμορφώθηκε σε μηχανισμό, εργαλείο για την εναρμόνιση όλων των συμμετεχόντων με τις στρατηγικές επιλογές των ΗΠΑ, που προώθησαν ο Φορντ, ο Κάρτερ ο Ρέιγκαν και ο Μπους ο πρεσβύτερος.

Η ένταξη της ΕΣΣΔ του Γκορμπατσόφ τον Ιούλιο του 1990 και της Ρωσίας του Γέλτσιν δύο χρόνια αργότερα, δημιούργησε την ελπίδα ουσιαστικής αναβάθμισης της Ομάδας πλέον των 8. Γρήγορα όμως έγινε αντιληπτό ότι επί της ουσίας όπως έγινε αργότερα και στο Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας ο ρόλος της Μόσχας ήταν το καθεστώς παρατηρητή με συμβουλευτική γνώμη.

Σήμερα, οι διεργασίες στην Ομάδα BRICS θέτουν το ερώτημα αν αυτή θα μετεξελιχθεί σε ανταγωνίστρια της Ομάδας των 7, υποχρεώνοντάς την να γίνει πιο ισορροπημένη και πιο αντιπροσωπευτική.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος. -Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από το K-Report)