Οι περιβόητες κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της Ρωσίας, -αν υπήρξαν ουσιαστικά ποτέ- καταστρατηγούνται μέρα με την ημέρα.
Τελευταίο παράδειγμα η απόφαση της Γερμανίας του Όλαφ Σολτς να αναστείλει τις κυρώσεις για την παράδοση της τουρμπίνας της Siemens στη ρωσική Gazprom για την επαναλειτουργία του Nord Stream 1. Υπό τον φόβο των ελλείψεων σε φυσικό αέριο οι ευρωπαίοι «σφυρίζουν αδιάφορα» και περιμένουν εναγωνίως να αποκατασταθούν οι ροές φυσικού αερίου. Αυτές δεν είναι κυρώσεις βέβαια.
Σχεδόν ταυτόχρονα οι Ευρωπαίοι έπεσαν και σε άλλη μια παγίδα που τους έστησε ο «τσάρος», αυτή της συμφωνίας για το άνοιγμα των ουκρανικών λιμανιών για την εξαγωγή σιτηρών.
Μια συμφωνία που θα αποφέρει τεράστια οικονομικά οφέλη στη Ρωσία, καθώς επί της ουσίας της επιτρέπει να πουλάει σιτάρι σε ολόκληρο τον κόσμο. Ούτε και αυτές βέβαια μπορεί να αποκαλούνται κυρώσεις.
Και μην ξεχνάμε ότι οι Ρώσοι συνεχίζουν να πουλούν σε ολόκληρη την υφήλιο πετρέλαιο που μεταφέρεται δια μέσου των θαλασσών, εξασφαλίζοντας τους τεράστια έσοδα.
Αυτές είναι κυρώσεις α λα καρτ.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερο ότι οι δυτικοί σύμμαχοι και κυρίως οι Ευρωπαίοι ηγέτες, αιφνιδιάστηκαν από την επίθεση του Πούτιν στην Ουκρανία και κατέφυγαν σε μια λανθασμένη διαχείριση της κρίσης εντός της γηραιάς ηπείρου, παρασυρόμενοι και από τους συμμάχους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Και τώρα σέρνονται πίσω από τις εξελίξεις, γιατί απλά δεν είχαν υπολογίσει σωστά ότι οι όποιες κυρώσεις τους προτάθηκαν να επιβάλλουν στη Ρωσία θα είχαν επίσης αρνητικότατο αντίκτυπο και στην ίδια την Ευρώπη.
Τα σχέδια επί χάρτου δεν τους βγαίνουν και πλέον εφαρμόζουν την πολιτική του «βλέποντας και κάνοντας».
Αυτό που αποδεικνύεται τώρα, είναι ότι και ο οικονομικός πόλεμος είναι εξαιρετικά επώδυνος και έχει θύματα και από τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές .
Και αυτό οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν το εξήγησαν με σαφήνεια στους πολίτες τους. Και τώρα άρχισαν τις τακτικές υποχωρήσεις, υποκύπτοντας στους εκβιασμού του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Και όσο περνάει ο καιρός τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και χειρότερα όχι μόνο για τους Ευρωπαίους αλλά γενικότερα για τους Δυτικούς συμμάχους, καθώς ανά την υφήλιο αρκετοί είναι οι λαοί που δεν θεωρούν τον πόλεμο στην Ουκρανία «δική τους υπόθεση».
Και αυτό είχε διαφανεί εξ αρχής, αλλά οι Δυτικοί εθελοτυφλούσαν.
Στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις αρχές Μαρτίου υπήρξαν 35 χώρες που απέφυγαν να καταδικάσουν την Ρωσία και άλλες 5 που τάχθηκαν ανοιχτά με το μέρος της.
Δυστυχώς τότε προβλήθηκε μόνο το γεγονός ότι 141 χώρες καταδίκασαν την Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία.
Μπορεί να είναι η μεγάλη πλειοψηφία, αλλά θα πρέπει να διερευνηθεί με τεράστια προσοχή αν αυτό θα συνεχίσει να ισχύει και στο μέλλον. Γιατί όσο περνάει ο καιρός και οι κυρώσεις δημιουργούν ζητήματα παγκοσμίως τόσο ενεργειακά όσο και επισιτιστικά -πλήττοντας τους πάντες και όχι μόνο τη Ρωσία- παραμένει μεγάλο ερωτηματικό αν κάποιες χώρες επιλέξουν να αλλάξουν «στρατόπεδο».
