Και ως χώρα διαχρονικά αυτό πράττουμε, αφού είμαστε ένας ειρηνικός λαός που σέβεται το διεθνές δίκαιο, δεν προκαλεί και τηρεί ακόμη και σε εξαιρετικά κρίσιμες στιγμές την ψυχραιμία του, γνωρίζοντας πως σε έναν πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές αλλά μόνο ηττημένοι.
Τις «συμβουλές» όμως που μας δίνουν οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ και οι εταίροι στην Ευρώπη, οι ίδιοι δεν της τηρούν στην περίπτωση του πολέμου που ξεκίνησε η Ρωσία στην Ουκρανία.
Και για τις ΗΠΑ, όλοι γνωρίζουν ότι η εξωτερική της πολιτική δυστυχώς αποτελεί τον ορισμό του «ιμπεριαλισμού». Άλλωστε οι πόλεμοι που έχει κηρύξει τα τελευταία 60 χρόνια απ΄ άκρου εις άκρον του πλανήτη είναι γνωστοί, πολλές φορές απρόκλητοι και πολύνεκροι. Αλλά κυρίως οι πόλεμοι της Αμερικής δεν έγιναν ποτέ στην Αμερική.
Η Ευρώπη, όμως, που έχει ζήσει τον εφιάλτη δυο παγκοσμίων πολέμων, θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική. Να μην παρασύρεται και να δρα με βάση τα συμφέροντα των λαών της και όχι ως αποικία των ΗΠΑ.
Η πολιτική της διακοπής κάθε διπλωματικής σχέσης με την Ρωσία που ακολουθεί η ΕΕ κατ΄ εντολή των ΗΠΑ, δεν βοηθά στον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, αντίθετα μάλιστα δημιουργεί συνθήκες εξάπλωσης του στη γηραιά ήπειρο.
Όπως άλλωστε εκτιμούν διεθνείς αναλυτές αν η Ρωσία με τα στημένα δημοψηφίσματα προσαρτήσει τις 4 κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας , τότε είναι πιθανό ο Πούτιν να απειλήσει με πυρηνικά πλήγματα τους Ουκρανούς που αντεπιτίθενται, για να «υπερασπιστεί» αυτό που η Μόσχα θα ορίσει τότε ως ρωσικό κυρίαρχο έδαφος.
Και αυτό είναι ένα σενάριο τρόμου που δεν πρέπει να επιτρέψουν οι Ευρωπαίοι να επαληθευτεί. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει με κλειστούς διαύλους επικοινωνίας με τον Πούτιν. Μπορεί να γίνει μόνο δια της διπλωματικής οδού. Και με πρώτο και κυρίαρχο στόχο τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά και η μη εξάπλωση του στην Ευρώπη.
Σε ένα γενικευμένο πόλεμο Ευρώπης-Ρωσίας κανείς δεν θα είναι νικητής. Ειδικά αν πρόκειται για πραγματικό πόλεμο στο πεδίο.
Αλλά και από τον ενεργειακό πόλεμο που ήδη βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη σίγουρα οι Ευρωπαίοι είναι οι μεγάλοι χαμένοι, ενώ από την άλλη ο μεγάλος κερδισμένος μάλλον είναι οι ΗΠΑ, που εκτός από την αλματώδη αύξηση των εξαγωγών ενέργειας, καταγράφουν και τεράστιες παραγγελίες πολεμικού υλικού υπό τον φόβο του πραγματικού πολέμου.
Το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν για τους ευρωπαίους ηγέτες -πέραν του άμεσου τερματισμού το πολέμου- δεν θα πρέπει να είναι μόνο η ενεργειακή απεξάρτηση τους από τη Ρωσία του Πούτιν, αλλά και η διατήρηση της αυτονομίας της Ευρώπης ώστε να μην εξαρτάται στο μέλλον αποκλειστικά από τις ΗΠΑ ούτε ενεργειακά ούτε στρατιωτικά.
