Η χωρίς περιστροφές καταδίκη από τον Μακρόν της εθνικής στρατηγικής του Σολτς στην διαχείριση της Κρίσης πιστοποιεί ότι η Γερμανία έχει εγκαταλείψει την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση;

Μια ματιά στην Γερμανική Ιστορία του 19ου αιώνα μας επιτρέπει να δώσουμε μια απάντηση που δεν είναι ούτε θετική ούτε αρνητική: Το Βερολίνο θα στηρίξει ανεπιφύλακτα την εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όταν υπάρξουν οι προϋποθέσεις να γίνει με τους όρους του.

Το 1848, την χρονιά του επαναστατικού πυρετού που συγκλόνισε την Ευρώπη από το Παρίσι μέχρι την Βιέννη , την Φραγκφούρτη και την Βουδαπέστη, υπήρχαν οι προϋποθέσεις για συγκρότηση ενιαίου γερμανικού κράτους καθώς οι επαναστάτες από το ένα στο άλλο άκρο των γερμανόφωνων χωρών ζητούσαν δημοκρατία , κοινωνική δικαιοσύνη και εθνική ολοκλήρωση.

Η Επαναστατική Εθνοσυνέλευση της Φραγκφούρτης άρχισε να αναζητά συμμάχους και ερείσματα για να προωθήσει την ενοποίηση.

Γρήγορα φάνηκε ότι τον αποφασιστικό ρόλο θα τον είχε το ισχυρότερο από στρατιωτική άποψη γερμανικό κράτος η Πρωσία .

Η Πρωσία αντί να ενθουσιασθεί πανικοβλήθηκε καθώς μια ενοποίηση υπαγορευμένη από μια λαϊκή εξέγερση θα οδηγούσε σε μια διάλυση του συντηρητικού της καθεστώτος, στην απονεύρωση του κρατικού μηχανισμού αλλά και στο τέλος των προνομίων των γαιοκτημόνων.

Έτσι το 1848 η Πρωσία βραχυκύκλωσε την δυναμική της ενοποίησης.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1860 μια πιο περιορισμένη ενοποίηση που όχι μόνον δεν θα απειλούσε τα προνόμια της Πρωσίας αλλά θα τα ενίσχυε άρχισε να φαίνεται εφικτή.

Υπό την σιδηρά πυγμή του Καγκελαρίου της Πρωσίας Μπίσμαρκ η Αυστρία που ήταν ο αντίπαλος του Βερολίνου για την ηγεμονία στην Γερμανία αποκλείσθηκε από την ενοποίηση.

Έτσι η Πρωσία κατέκτησε και ενσωμάτωσε στην συνέχεια τα υπόλοιπα γερμανικά κράτη.

Έτσι η Μεγάλη Ενοποίηση (Grossdeutch) ματαιώθηκε με την Μικρή Ενοποίηση ( Kleindeutch ) να είναι στην ουσία η κατάκτηση της Γερμανίας από την Πρωσία.

Την ίδια χρονική στιγμή γύρω στο 1870 ενώθηκε η Ιταλία όχι από τους επαναστάτες του Γκαριμπάλντι αλλά από το Βασίλειο του Πεδεμοντίου δηλαδή τον πλούσιο βορρά που επέβαλλε μια ενοποίηση στον Νότο με όρους κατάκτησης.

Η εμμονή του Βερολίνου σε προαπαιτούμενα και προϋποθέσεις για περαιτέρω εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ενοποίησης έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία.

Με δυο λόγια για να διασφαλισθεί μια Ευρωπαϊκή Γερμανία η Πολιτική Ελίτ στο Βερολίνο θέτει τον αδιαπραγμάτευτο όρο η ενοποίηση να είναι μια αναγωγή του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου της χώρας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)