Ότι είχε απομείνει από τον πάλαι ποτέ κραταιό Γαλλογερμανικό Άξονα θα σαρωθεί από την μοιραία για την Ε.Ε. απόφαση του Βερολίνου να αντιμετωπίσει την επερχόμενη Τέλεια Καταιγίδα σε επίπεδο εθνικής και όχι ευρωπαϊκής στρατηγικής.

Πριν από ένα χρόνο οι Μακρόν και Ντράγκι φιλοδοξούσαν να συναποτελέσουν μαζί με τον Σολτς ένα ηγετικό ευρωπαϊκό τρίγωνο, ένα σχήμα ισορροπημένο και αντιπροσωπευτικό που θα απέτρεπε περαιτέρω πόλωση ανάμεσα στους Φειδωλούς του Βορρά και τις χώρες του Νότου.

Αν η εκλογική νίκη της Μελόνι βραχυκύκλωσε κάθε προοπτική τριμερούς συνεργασίας, το πακέτο των 200 δισ. με το οποίο η κυβέρνηση Σολτς ελπίζει να καταστήσει δυνατόν να αντέξει η Γερμανία τις παρενέργειες του πολέμου στην Ουκρανία, μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι η οριστική απάντηση στις προτάσεις για εμβάθυνση της ενοποίησης που διατύπωσε ο Μακρόν τον Σεπτέμβριο του 2017 στην Πνύκα και αμέσως μετά στη στη Σορβόννη.

Ετη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από την Άνοιξη του 2003 όταν οι Σρέντερ και Σιράκ έλεγαν όχι στην επικείμενη εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ, αλλά και από την Ανοιξη του 2008 όταν οι Μέρκελ-Σαρκοζί στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι άσκησαν Βέτο στην ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ που προωθούσε ο Μπους.

Η διαφορά του 2022 με το 2003 και το 2008 είναι κάτι παραπάνω από προφανής.

Το 2003 η Γαλλογερμανική Συμμαχία είχε κοινό παρονομαστή το σχέδιο Συνταγματικής Συνθήκης μια πρόταση για το μέλλον της Ευρώπης που δημιουργούσε μια δυναμική στρατηγικής χειραφέτησης της Γηραιάς Ηπείρου από την επικυριαρχία των ΗΠΑ.

Πέντε χρόνια αργότερα, το 2008, παρά το ναυάγιο της Συνταγματικής Συνθήκης στα δημοψηφίσματα στην Γαλλία και την Ολλανδία, η κεκτημένη ταχύτητα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης έδωσε την δυνατότητα ενός Βέτο σε μια διεύρυνση του ΝΑΤΟ που οδηγούσε σε μετωπική σύγκρουση με την Ρωσία.

Με δυο λόγια υπάρχει σχέση συγκοινωνούντων δοχείων ανάμεσα στην εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και την δυνατότητα της Ευρώπης να συνδιαμορφώνει συσχετισμούς και ισορροπίες αντί να παρακολουθεί ως θεατής εξελίξεις και ανατροπές που την αφορούν άμεσα.

Αν η Ε.Ε. βλέπει το ειδικό της βάρος να μειώνεται συνεχώς στην πορεία του χρόνου αυτό οφείλεται στο χειρόφρενο στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση που τράβηξε η Γερμανία μετά την έναρξη της κρίσης στην Ευρωζώνη την Ανοιξη του 2010.

Ετσι από ένα όχι στον πόλεμο στο Ιράκ το 2003 που έμοιαζε με διακήρυξη χειραφέτησης της Γηραιάς Ηπείρου και την δυναμική διαφοροποίηση από τις ΗΠΑ το 2008 στο Βουκουρέστι και το 2014 στο Κίεβο φθάσαμε σε μια Ε.Ε του ελάχιστου κοινού παρονομαστή που παρακολουθεί αμήχανη ανατρεπτικές αλλά και καθοριστικές για το μέλλον της εξελίξεις.

(Ο Γιώργος Καπόπουλος είναι δημοσιογράφος- διεθνολόγος)