Το αποτέλεσμα των προηγούμενων εκλογών της 21ης Μαΐου, δεν αφήνει τέτοια περιθώρια και όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα αναλάβει και πάλι την διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα τέσσερα (;) χρόνια.
Στην παρούσα συγκυρία, αυτό που πολιτικά αλλά και κοινωνικά έχει τεράστια σημασία είναι αν οι κάλπες της 25ης Ιουνίου αναδείξουν εκτός από θριαμβευτή τον Κυριάκο Μητσοτάκη και έναν ανίσχυρο ΣΥΡΙΖΑ και κατά συνέπεια μια πολυκερματισμένη αντιπολίτευση.
Γιατί μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να είναι αυτή που έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι, όπωες λέει ο θυμόσοφος λαός, αλλά στις Δημοκρατίες δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος ο ρόλος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και αυτό επιχειρεί να αναδείξει σ’ αυτή τη σύντομη δεύτερη στη σειρά προεκλογική περίοδο ο Αλέξης Τσίπρας.
Προσπαθεί να αναδείξει τη σημασία μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης απέναντι σε μια νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Ενός πρωθυπουργού ακραιφνώς νεοφιλελεύθερου στην οικονομία και ακραίως συντηρητικού στις υπόλοιπες αντιλήψεις του.
Με την επισήμανση βέβαια, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε με επιτυχία να ενδυθεί την στολή του κεντρώου και του μεταρρυθμιστή, και να πείσει τους πολίτες ότι αυτά που λέει τα εννοεί και τα πράττει, παρά το γεγονός ότι τα πεπραγμένα του στην προηγούμενη τετραετία της διακυβέρνησης του, δεν αφήνουν περιθώρια για αλλαγή άσκησης πολιτικής με κοινωνικό πρόσημο.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Την ενίσχυση των ελίτ και των μεγάλων επιχειρήσεων;
Την διάλυση των εργασιακών σχέσεων;
Την ηθελημένη ή μη ανοχή των κερδοσκόπων στην αγορά;
Την αδυναμία και πάλι ηθελημένη ή μη πάταξη της φοροδιαφυγής;
Την «δράση» βουλευτών και στελεχών του υπέρ των funds που αρπάζουν τις πρώτες κατοικίες αδύναμων δανειοληπτών;
Το μοίρασμα των κοινοτικών πόρων σε ημετέρους;
Την προστασία των μεγαλοστελεχών των τραπεζών με το ακαταδίωκτο;
Την επί της ουσίας άρνηση να φορολογήσει όπως σχεδόν το σύνολο των άλλων ευρωπαϊκών κρατών τα υπερκέρδη των διυλιστηρίων και των εταιρειών ενέργειας;
Την διάλυση των δημόσιων νοσοκομείων, με ελλείψεις ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού και ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, με χειρουργεία να προγραμματίζονται με καθυστέρηση μηνών και με συνανθρώπους μας να πεθαίνουν περιμένοντας ασθενοφόρα που δεν υπάρχουν;
Την πρόθεση για ιδιωτικοποίηση της Δημόσιας Υγείας και την κατάπτυστη αναφορά στελεχών της ΝΔ για διαλογή ασθενών;
Τα κτίρια-στάβλους των δημόσιων σχολείων και τις ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού;
Τον αποκλεισμό από την δημόσια τριτοβάθμια παιδεία χιλιάδων μαθητών για να τους στρέψει στα ιδιωτικά κολέγια;
Τη διάλυση των σιδηροδρόμων με αποκορύφωμα το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη;
Την κατρακύλα του κράτους δικαίου στην Ελλάδα και το τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών και παρακολουθήσεων πολιτικών αντιπάλων, υπουργών, στρατιωτικής ηγεσίας και δημοσιογράφων;
Την πρόθεση για ιδιωτικοποίηση ακόμη και του νερού;
Την «κολεγιά» με ακροδεξιές κυβερνήσεις στην ΕΕ για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού;
Την συνεχιζόμενη μαύρη πρωτιά της χώρας μας στην ανεργία και ιδιαίτερα των νέων;
Και όμως τίποτα από τα προαναφερόμενα δεν εμπόδισαν το 40% και πλέον των ψηφοφόρων να υπερψηφίσουν τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Και όπως ορθά σχολίασε το γερμανικό περιοδικό Spiegel: Η επανεκλογή Μητσοτάκη θα μοιάζει με συγχώρεση των λαθών του.
ΥΓ. Άφεση αμαρτιών και δεύτερη ευκαιρία ας υπάρξει, λευκή επιταγή δεν πρέπει να δοθεί.
