Οι Ισπανοί λοιπόν που προσήλθαν πρόωρα στις κάλπες την Κυριακή κατέδειξαν ότι ακόμη πιστεύουν στις ιδεολογίες, πιστεύουν στην δεξιά και την σοσιαλιστική αριστερά και ψηφίζουν ανάλογα.
Και οι ίδιοι οι πολιτικοί τους δεν κρύβονται πίσω από την αοριστία του «κέντρου» και ευθέως απευθυνόμενοι στους ψηφοφόρους τους δηλώνουν αυτό που είναι. Δεξιοί, ακροδεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί ακόμη και «τοπικιστές».
Και η μεγάλη αλήθεια είναι ότι καμιά κοινωνία ανά την υφήλιο δεν έχει καταφέρει να φτάσει πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά σε τέτοιο επίπεδο που οι πολίτες της να μπορούν να ισχυριστούν ότι εξαλείφθηκαν οι ταξικές διαφορές.
Σε όλες τις χώρες του κόσμου υπάρχουν ολιγάρχες, πάμπλουτοι, πλούσιοι, αστοί και φυσικά φτωχοί μέχρι και πένητες.
Και ανάλογα σε ποια τάξη ανήκει ο καθένας ή πιο συγκεκριμένα ανάλογα με το ποιο πολιτικό κόμμα ιδεολογικά στηρίζει τα συμφέροντα του καθενός, θα έπρεπε λογικά να ψηφίζουν και να επιλέγουν τις κυβερνήσεις τους.
Αυτή η βασική πολιτικο-οικονομικο-κοινωνική αρχή, όμως, τείνει να εκλείψει σε πολλές δυτικές χώρες.
Στις ΗΠΑ ήδη δεν υπάρχει, καθώς την εξουσία διεκδικούν δυο κόμματα με παρεμφερείς πολιτικές απόψεις, όσο και αν επιχειρείται να παρουσιάζεται ότι έχουν μεγάλες διαφορές.
Και στην Ευρώπη βλέπουμε αυτό το «μοντέλο» με την Γαλλία και τον Μακρόν πρωτοπόρους να λανσάρουν το απολιτικ- «πολτικό» κέντρο που δήθεν πέρα από ιδεολογίες δεξιάς και αριστεράς επιχειρεί –ανεπιτυχώς πάντως- να λύνει καθημερινά προβλήματα.
Ένα «μοντέλο» που προσφάτως η νέα Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει να θέλει να αντιγράψει.
Η σκληρή πραγματικότητα, όμως, είναι ότι οι ταξικές διαφορές υπάρχουν και κατά τα φαινόμενα να συνεχίσουν για πολύ να υπάρχουν.
Η πολυσυζητημένη πριν μερικές δεκαετίες κοινωνία των 2/3, όπου δηλαδή το 2/3 του πληθυσμού ζουν κανονικά αλλά με τεράστιες οικονομικές διαφορές μεταξύ τους και το υπόλοιπο 1/3 ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. συνεχίζει να είναι η πραγματικότητα και σήμερα.
Η μεγάλη αλλαγή που έχει επέλθει σε σχέση με τις περασμένες δεκαετίες είναι ότι σήμερα όταν αυτό το 1/.3 τολμήσει να μιλήσει πολύ δε περισσότερο να απαιτήσει του κολλάει αμέσως η «ρετσινιά» του λαϊκιστή.
Και όταν η συζήτηση τείνει να γίνει πραγματικά πολιτική τότε γίνεται η επίκληση του περιβόητου «κεντρώου χώρου» που κάποιοι πολιτικοί θέλουν να προβάλουν ως πανάκεια για κάθε πρόβλημα.
Και άμα ζορίσουν τα πράγματα επιτάσσεται και το μεγάλο όπλο των τεχνοκρατικών λύσεων πέραν από πολιτικές ιδεολογίας, κάτι που και εμείς ως χώρα ζήσαμε με τα περίφημα μνημόνια.
Οι Ισπανοί, πάντως, φαίνεται όταν δεν έχουν τσιμπήσει το δόλωμα. Ψηφίζουν είτε δεξιά είτε αριστερά και μας θυμίζουν ότι οι πολιτικές ιδεολογίες δεν «πέθαναν» παντού.
