Η διαχείριση της κοινής γνώµης είναι µέσα στα καθήκοντα κάθε κυβέρνησης. Σε µια ανεπτυγµένη δηµοκρατία θα έλεγε κανείς ότι αυτή η διαχείριση επιβάλλεται να επικεντρώνεται σε µια συνεχή και συστηµατική επεξήγηση της κυβερνητικής στρατηγικής για την επίτευξη ρητά διατυπωµένων στόχων, ώστε να διαλύονται συγχύσεις και να αίρονται µη αναπόφευκτα εµπόδια στην άσκηση πολιτικής. Αυτό, για παράδειγµα, έκανε ο Κ. Σηµίτης όταν επιδίωκε να πετύχει την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη – που η Ν.∆., ως αντιπολίτευση, είχε βάλει στοίχηµα ότι δεν θα πετύχουµε. Συχνά, όµως, η διαχείριση της κοινής γνώµης εκτρέπεται σε απλή χειραγώγηση.

Ακραίο δείγµα τέτοιας πρακτικής δόθηκε αυτές τις ηµέρες µε την κακοποίηση έκθεσης του ΟΟΣΑ για τις άµεσες ξένες επενδύσεις (ΑΞΕ). Η έκθεση δείχνει ότι στην Ελλάδα µειώθηκαν 36% πέρυσι συγκριτικά µε το 2023 – ήταν µάλιστα λιγότερες από το 2021. Αντιθέτως, τα κέρδη που εξήγαγαν επιχειρηµατίες για να επενδύσουν σε ξένες αγορές ξεπέρασαν τα 4 δισ. δολ., έναντι 429 εκατ. που εξάγονταν ετησίως τα έτη 201719 και 2,8 δισ. δολ. την προηγούµενη διετία. Η µείωση των ΑΞΕ (εν πολλοίς συγκυριακή και όχι µόνο ελλαδική...) επισήµως κατεγράφη ως «έκρηξη επενδύσεων» κατά τα έτη 2021-23. Και η αύξηση της διαφυγής κερδών ως... «ενίσχυση της ελληνικής οικονοµίας»! ∆εν είναι τα µόνα κρούσµατα. Γίνεται, λες, µια ακραία προσπάθεια εξωραϊσµού της πραγµατικής κατάστασης.

Η κατά 2% αύξηση του ΑΕΠ πέρυσι, για παράδειγµα, διαφηµίζεται ως πενταπλάσια του µέσου ευρωπαϊκού όρου και αποσιωπάται ότι κατ’ έτος βαίνει φθίνουσα και, κυρίως, ότι όποια µεγέθυνση του ΑΕΠ επιτυγχάνεται, οφείλεται στα 32 δισ. - µάννα εξ ουρανού του Ταµείου Ανάκαµψης, που τελειώνει σε δύο χρόνια. Μετά; Οι διεθνείς οργανισµοί βλέπουν µέση ετήσια µακροπρόθεσµη αύξηση του ΑΕΠ στην περιοχή

του 1%. Γιατί; ∆ιότι λείπουν µεταρρυθµίσεις που πράγµατι θα αλλάζουν «τον τρόπο που γίνεται η δουλειά». Κι αν δεν γίνουν τώρα, που υπάρχει το ΤΑΑ καθώς και µεγάλη ρευστότητα διεθνώς, πώς θα γίνουν όταν γυρίσει αρνητικά η συγκυρία;

∆ιαφηµίζεται ότι το ποσοστό του δηµοσίου χρέους στο ΑΕΠ µειώνεται και αποσιωπάται ότι (παρά το «κούρεµα» το 2012) έφτασε στα 406 δισ. πέρυσι έναντι 304 δισ. που ήταν στην κορύφωση της κρίσης, και ότι το 2032 λήγει η περίοδος χάριτος και θα προσαυξηθεί κατά 7 µονάδες ως ποσοστό του ΑΕΠ. Κι ας µην ξεχνιόµαστε: µιλάµε για µια οικονοµία που αµείβει το 53% των µισθωτών λιγότερο από 1.000 ευρώ/ µήνα µεικτά. Που είναι πρωταθλήτρια στον πληθωρισµό κερδών, γιατί είναι αδύναµος ο ανταγωνισµός και ισχυρές οι πρακτικές καρτέλ.

Αξίζει να προσπαθήσουµε να τα καταφέρουµε καλύτερα. Στοιχειώδης προϋπόθεση, να δούµε την πραγµατικότητα της οικονοµίας µας χωρίς παραµορφωτικούς φακούς, µε πιο καθαρή µατιά.

Αφού όλο και κάποια ευρωπαϊκά κονδύλια βρίσκονται για να γίνονται επενδύσεις µε κρατικά εγγυηµένη απόδοση, γιατί να πάµε γυρεύοντας; Με άλλα λόγια, γιατί να µπαίνουµε σε µπελάδες αφού πάνε καλά τα πράγµατα; Είναι αυτή η συλλογιστική που µας (έχει οδηγήσει και µας) οδηγεί σε µπελάδες. Γιατί, απλώς, ξεκινάει από λάθος βάση.

(Ο Κώστας Καλλίτσης είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την Καθημερινή της Κυριακής)