Ποιο είναι το βασικό συµπέρασµα που έβγαλε η κυβέρνηση από τα εκλογικά αποτελέσµατα; Οτι πρέπει να σκύψει πάνω στα προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι πολίτες – αυτό λένε, µε µια φωνή µε µια ψυχή, όσοι µέχρι πριν από λίγα 24ωρα διαβεβαίωναν από τα τηλεπαράθυρα ότι η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε άλλο από αυτό ακριβώς: Να εργάζεται νυχθηµερόν και µε επιτυχία για να λύνει τα προβλήµατα του λαού. Αν, στα αλήθεια, αυτό είναι το συµπέρασµά της, πρέπει να ανησυχούµε. Γιατί υποδηλώνει ότι δεν µπορεί/θέλει να κατανοήσει πως το πρόβληµα δεν είναι µόνο ή κύρια πόσο χρόνο και πόσο αποδοτικά περνά στα γραφεία της: Είναι η ίδια η ουσία πολλών πολιτικών της. Εφόσον αυτό δεν το κατανοεί, δεν θα αλλάξει οτιδήποτε σηµαντικό.

Γιατί, παράδειγµα, είναι προφανές ότι δεν θα αντιµετωπιστεί αλλά θα οξυνθεί περαιτέρω η στεγαστική κρίση αν συνεχίσει να τροφοδοτεί µε δισ. ευρώ δάνεια τη ζήτηση κατοικιών, επιτείνοντας τη φούσκα των τιµών (προς αγαλλίαση των κερδοσκόπων) αντί να ενισχύσει την προσφορά κατοικιών. Είναι προφανές, επίσης, ότι δεν θα αντιµετωπιστεί, αλλά θα αναπαράγεται και θα οξύνεται το πρόβληµα της ακρίβειας, αν η κυβέρνηση δεν αλλάξει στάση και δεν γίνει φιλική στον υγιή ανταγωνισµό.

∆εν θα ανακοπεί η δραµατική πρωτογενής αναδιανοµή εισοδήµατος από τη µισθωτή εργασία στα κέρδη (στη χώρα µε τους µισθούς στο 27% του ΑΕΠ, το δεύτερο µικρότερο ποσοστό

στους «27» της Ε.Ε., και τα κέρδη στο 52,2% του ΑΕΠ, τρίτο υψηλότερο στους «27») αν δεν ενισχυθεί ο θεσµός των συλλογικών διαπραγµατεύσεων, δεν προβλεφθεί να έχει κόστος η αυθαίρετη άρνησή τους, αν δεν επεκταθεί η ισχύς των κλαδικών συµβάσεων – όσα δηλαδή δεν κάνει το υπουργείο Εργασίας.

Συχνά συγχέεται το πρωτογενές µε το πραγµατικό πλεόνασµα και συσκοτίζεται η αλήθεια ότι έχουµε δηµοσιονοµικό έλλειµµα. Αλλά και το πρωτογενές

πλεόνασµα προκύπτει από τη µόνιµη υποχρηµατοδότηση του ΕΣΥ και του κοινωνικού κράτους, την εξοντωτική τριτοκοσµική έµµεση φορολογία, την αφόρητη επιβάρυνση της µισθωτής εργασίας και τη χαµηλότερη φορολογία κερδών σε όλο τον ΟΟΣΑ. Ετσι, κι αυτό το πλεόνασµα δεν είναι διατηρήσιµο – πολλώ µάλλον αν έχουµε χαµηλούς ρυθµούς ανάπτυξης.

Επ’ αυτού: Επιχαίρουµε για τους µεγαλύτερους ρυθµούς οικονοµικής µεγέθυνσης από τον µέσο όρο της Ευρωζώνης. Ανθρώπινο, αλλά ας προσγειωθούµε: (α) Ξεκινάµε από πολύ χαµηλή βάση, (β) η καθ’ ηµάς οικονοµική µεγέθυνση γίνεται µε τα ευρωπαϊκά 36 δισ. ευρώ, το λεφτόδεντρο που λέγεται Ταµείο Ανάκαµψης και (γ) στηρίζεται στην κατανάλωση – όχι στις επενδύσεις και τις εξαγωγές.

Λοιπόν, προς τα πού πάµε; Αν έτσι συνεχίσουµε να βαδίζουµε, αν οι αλλαγές στην πολιτική της κυβέρνησης κινηθούν στην ίδια κατεύθυνση είτε, έστω, µε διορθωτικές κινήσεις τόσο βαθιές όσο ήταν οι πολυδιαφηµισµένες αλλαγές στη σύνθεσή της, ο τόπος θα συνεχίσει να πηγαίνει προς τα εκεί που η µεγάλη πλειονότητα των ερωτώµενων σε όλες τις δηµοσκοπήσεις πιστεύουν ότι πηγαίνει: Στο χειρότερο – µε ό,τι αυτό σηµαίνει οικονοµικά και πολιτικά. Ολοι οι παροικούντες το γνωρίζουν και το συνοµολογούν στις µεταξύ τους συζητήσεις.

(Ο Κώστας Καλλίτσης είναι δημοσιογράφος- Το άρθρο αποτελεί αναδημοσίευση από την "Καθημερινή" της Κυριακής)