Η κυβέρνηση γνωρίζει το πρόβλημα, αλλά όλες οι ενέργειες στις οποίες προβαίνει δήθεν για να το επιλύσει έχουν πέσει στο κενό, καθώς και στην περίπτωση της στεγαστικής κρίσης αρνείται να παραδεχτεί ότι αποτελεί μέρος της κρίσης, επειδή απλά δεν θέλει χάσει τα δισεκατομμύρια φόρων που εισπράττει.

Έτσι περιορίζεται σε κάποια ψευτοπρογράμματα για την απόκτηση στέγης που αφορούν ελάχιστους δικαιούχους, όπως και σε κάποια αντίστοιχα προγράμματα για την προσφορά κατοικιών προς ενοικίαση, όπως το ανακαινίζω-ενοικιάζω που και αυτά αποδεδειγμένα δεν έχουν λειτουργήσει.

Όπως άλλωστε δεν έχουν επιφέρει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα και οι όποιες ρυθμίσεις έγιναν για τον περιορισμό της βραχυχρόνιας μίσθωσης, αφού σε μια χώρα όπως την Ελλάδα που η βαρεία της βιομηχανία είναι ο τουρισμός είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιοριστεί το φαινόμενο της εκτεταμένης προσφοράς κατοικιών προς ενοικίαση στους τουρίστες για μικρά χρονικά διαστήματα.

Αυτό που εσκεμμένα η κυβέρνηση δεν θίγει και όταν το θίγουν άλλοι το ξορκίζει είναι η μείωση της φορολόγησης των ενοικίων ώστε οι ιδιοκτήτες να έχουν ένα σοβαρό κίνητρο να προσφέρουν τα σπίτια τους προς μίσθωση.

Να σημειωθεί ότι με την ισχύουσα φορολογία το εισόδημα από ενοίκια φορολογείται από το πρώτο ευρώ. Και για εισόδημα έως 12.000 ευρώ ο συντελεστής είναι 15%, για εισόδημα από 12.001 έως 35.000 ευρώ ο συντελεστής φορολόγησης είναι 35% και για εισόδημα πάνω από 35.001 ευρώ ο συντελεστής είναι 45%.

Είναι εμφανές ότι το κράτος στην κυριολεξία με αυτό το ύψος της φορολογίας παίζει το ρόλο του συνιδιοκτήτη στα ενοικιαζόμενα ακίνητα, καθώς φτάνει να εισπράττει σε κάποιες περιπτώσεις σχεδόν το μισό ενοίκιο ή ακόμη και περισσότερο εάν συνυπολογιστεί και το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ που καλούνται να πληρώσουν οι ιδιοκτήτες των ακινήτων.

Μια μείωση της φορολογίας θα μπορούσε να λειτουργήσει πυροσβεστικά και στη συνέχεια να προωθηθούν σοβαρές πολιτικές και παρεμβάσεις για την προσφορά ενοικιαζόμενης στέγης κυρίως στα νοικοκυριά με χαμηλά εισοδήματα.

Παράλληλα, θα πρέπει να υπάρξει και παρέμβαση προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, που λειτουργούν ανεξέλεγκτα καθορίζοντας υψηλά επιτόκια σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, ώστε να εξασφαλίσει στους πολίτες φθηνά στεγαστικά δάνεια.

Αλλά αυτά προφανώς θα απασχολούσαν μια κυβέρνηση με κοινωνικό πρόσημα και όχι μια κυβέρνηση σκληρό ιδιοκτήτη και επιχειρηματία. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

ΥΓ. Είναι μεγάλο επαναλαμβανόμενο κυβερνητικό ψέμα η δήθεν συνεχής μείωση των φορολογικών βαρών των πολιτών. Όπως η κυβέρνηση αποφεύγει την μείωση της φορολογίας των ενοικίων, έτσι και ξορκίζει την μείωση των έμμεσων φόρων στα τρόφιμα, τα είδη πρώτης ανάγκης και τα καύσιμα που κατατρώγουν τα εισοδήματα των πολιτών. Γιατί αυτή είναι η μεγάλη κερδισμένη γεμίζοντας τα κρατικά ταμεία με το πρόσχημα της δημοσιονομικής ισορροπίας σε βάρος της κοινωνικής συνοχής.