Ως γνωστό οι BRICS εμφανίζονται ως ένας διεθνής πολιτικός και οικονομικός οργανισμός των μεγαλύτερων αναδυόμενων αγορών, στον συμμετέχουν δέκα χώρες: η Ρωσία, η Ινδία, η Κίνα, η Βραζιλία, η Νότια Αφρική, η Αίγυπτος, η Αιθιοπία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία.
Και στην πλειοψηφία τους οι χώρες αυτές όσο και αν το αρνούνται οι Δυτικοί, είναι όχι απλά ανταγωνιστικές, αλλά θα μπορούσαν σε κάποιες περιπτώσεις να χαρακτηριστούν και ως εχθρικές απέναντι στη Δύση.
Και βέβαια ο Οργανισμός αυτός που συνέχεια μεγαλώνει και δυναμώνει, κάποια στιγμή, φαντάζει αναπόφευκτο να μετατραπεί και σε μια αμυντική συμμαχία στα πρότυπα του ΝΑΤΟ, όσο και αν αυτό κάποιοι το αποκλείουν, αλλά στην πραγματικότητα απλά το απεύχονται.
Άλλωστε οι χώρες που έχουν ενταχθεί στη «συμμαχία» BRICS είναι κοινό μυστικό ότι έχουν ένα βασικό στόχο, να εκθρονίσουν τις ΗΠΑ από την πρωτοκαθεδρία του πλανήτη και γενικότερα να «κοντύνουν» τη Δύση. Και αυτό δεν μπορεί να συμβεί μόνο με την οικονομική ισχύ αλλά και με στρατιωτική ισχύ.
Και η αλήθεια είναι ότι όλες οι χώρες-μέλη της BRICS, , που σημειωτέον έχουν σχεδόν τον μισό πληθυσμό της Γης, κατέχουν στρατηγική γεωπολιτική θέση, ενώ θεωρούνται και στρατιωτικά ισχυρές.
Την πόρτα αυτής της «αντίπαλης» Συμμαχίας χτυπάει λοιπόν τώρα η Τουρκία, λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά την πρόσκληση της μετά από αρκετά χρόνια στις Βρυξέλλες για να συμμετάσχει σε Άτυπο Συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ.
Μάλιστα, αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, εκτιμούν ότι αυτό γίνεται ως μοχλός πίεσης προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για να προχωρήσει η διαδικασία ένταξης στην ΕΕ.
Το πρόβλημα είναι πως τόσο η Ευρώπη όσο και οι ΗΠΑ αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και εξακολουθούν να «κανακεύουν» την Τουρκία και αντί να τραβήξουν το αυτί του Ερντογάν, τον αφήνουν να κάνει ανατολίτικα παζάρια και να συνδιαλέγεται με αντίπαλα στρατόπεδα.
Γιατί αυτό ακριβώς πράττει ο Τούρκος πρόεδρος. Επιδιώκει να πατάει σε δυο βάρκες και να παίζει παιχνίδια που δεν θα έπρεπε να τα ανέχονται ούτε η ΕΕ, ούτε οι ΗΠΑ. ούτε φυσικά το ΝΑΤΟ.
Και ναι μεν για τις επιλογές της στις εμπορικές της σχέσεις η Τουρκία δεν μπορεί να «κατηγορηθεί» ελέω παγκοσμιοποίησης, αλλά για τις πράξεις της σε ότι έχει να κάνει με τη στήριξη της σε πολεμικές συγκρούσεις όπως αυτές στην Ουκρανία και τη Γάζα, είναι υπόλογη απέναντι στους Δυτικούς συμμάχους και στο ΝΑΤΟ.
Όσον αφορά τη δικαιολογία ότι η Τουρκία εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της ως μέλος του ΝΑΤΟ, γι’ αυτό και κανείς δεν την πιέζει να αλλάξει στάση απέναντι στην Ρωσία και τη Χαμάς είναι όχι μόνο αστεία αλλά και επικίνδυνη.
ΥΓ. Και η Ελλάδα θα πρέπει να είναι ιδιαίτερα φειδωλή σε εύκολες δηλώσεις, πως είναι επί της αρχής υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας, αρκεί αυτή να περνά μέσα από τον σεβασμό του διεθνούς δικαίου, του ευρωπαϊκού κεκτημένου, του σεβασμού της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων όλων των κρατών μελών, όπως τόνισε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτης στον Τούρκο ομόλογο του Χακάν Φιντάν στις Βρυξέλλες. Σε «μπαμπέσηδες» χρειάζεται περισσότερη αυστηρότητα και μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας στις επιδιώξεις τους.
