Μια απόφαση που σημειολογικά τουλάχιστον δείχνει ότι ο πρωθυπουργός επιχειρεί να δείξει ότι δεν φοβάται να βγει έξω από το Μέγαρο Μαξίμου και ότι μπορεί να «ανταποκριθεί» σε άλλους χώρους.
Η εικόνα του, πάντως, στο στούντιο του ALPHA δεν έδειξε έναν πρωθυπουργό που μπορεί να «σταθεί» πλέον με τις λανθασμένες αποφάσεις και τις παραλείψεις τους να τον ξεπερνούν και να αμαυρώνουν την όποια εικόνα ισχυρού και αλάνθαστου που προσπαθούσε να χτίσει χρόνια τώρα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέδειξε, χθες, ότι του λείπουν όλα όσα πρέπει να έχει ένας πολιτικός ηγέτης.
Τα μοιραία πολιτικά του λάθη στην υπόθεση της τραγωδίας του σιδηροδρομικού δυστυχήματος στα Τέμπη, αλλά και ο τρόπος που χθες επιχείρησε να αποποιηθεί των ευθυνών του, το μόνο που απέδειξαν είναι πως δεν μπορεί να φημίζεται για το διορατικό του πνεύμα. Δεν κατάλαβε ούτε έδειξε να καταλαβαίνει ότι πλέον η κοινωνία, ακόμη και αν παραμένει εν πολλοίς απογοητευμένη από την γενικότερη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, τον έχει κατατάξει τον ίδιο και την κυβέρνηση του στη μαύρη λίστα.
Γιατί στην τραγωδία των Τεμπών χάθηκαν 57 νέοι άνθρωποι και κανείς δεν μπορεί να παίζει πολιτικά παιχνίδια με την ανθρώπινη ζωή. Η τραγωδία των Τεμπών δεν είναι ίδια υπόθεση ούτε με την ακρίβεια, ούτε με τις υποκλοπές, ούτε με τα προβλήματα της καθημερινότητας. Εκεί κάποιοι μπορεί να υπομένουν ή και να αδιαφορούν για τις ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Για το έγκλημα των Τεμπών, όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών ζητά διαλεύκανση και απόδοση ευθυνών σε όλους όσοι ευθύνονται και κυρίως στα πολιτικά πρόσωπα.
Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ακόμη και χθες στη συνέντευξη του έδειξε ότι δεν μετάνιωσε για την στήριξη στον τότε υπουργό του Κώστα Καραμανλή και βέβαια ούτε καν του πέρασε από το μυαλό να πράξει το πολιτικά αυτονόητο να αναλάβει και ο ίδιος την πολιτική ευθύνη που του αναλογεί ως πρωθυπουργού.
Ακόμη ο πρωθυπουργός στη χθεσινή του συνέντευξη έδειξε ότι δεν μπορεί να «σταυρώσει» ορθό λόγο. Δεν έχει θάρρος και καθαρότητα στις των θέσεων και των απόψεων του.
Μηδενική ευθύτητα λόγου και ένας κάκιστος θεατρινισμός, με επίκληση στο συναίσθημα του κόσμου ήταν η υπερασπιστική γραμμή για τον εαυτό του και την πρωθυπουργική του καρέκλα. Το «είμαι και εγώ πατέρας» που ψέλλισε, όπως και το «σκύβω το κεφάλι σε μια μάνα το παιδί της» που είπε για την Μαρία Καρυστιανού, όμως, δεν είναι αποδείξεις αθωότητας, ούτε μειώνουν τις πολιτικές του ευθύνες.
