Παρά τις αντιδράσεις των εργοδοτικών οργανώσεων, ο Πέδρο Σάντσεθ προχώρησε στη μεταρρύθμιση και τη στέλνει προς ψήφιση στο κοινοβούλιο. Και δεν ήταν η πρώτη φορά που η κυβέρνηση Σάντσεθ πάει κόντρα με τους εργοδότες. Πριν λίγες μέρες αποφάσισε την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 4,4% , ενώ επί των ημερών του ο κατώτατος μισθός έχει αυξηθεί περισσότερο από 60%.
Αυτές είναι οι μεγάλες διαφορές από μια πραγματικά φιλεργατική πολιτική μεταξύ της ισπανικής και της ελληνικής κυβέρνησης.
Στην Ελλάδα ούτε λόγος για μείωση του ωραρίου εργασίας των εργαζομένων, παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) ως λαός εργαζόμαστε περισσότερο από όλους τους άλλους στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά 2,7 ώρες περισσότερο την εβδομάδα.
Όσο για τις συνθήκες εργασίας, αυτές δυστυχώς θυμίζουν σε πολλούς κλάδους πραγματικό μεσαίωνα.
Αλλά για τον κατώτατο μισθό που η κυβέρνηση Μητσοτάκη επαίρεται ότι έχει αυξήσει σημαντικά, όπως ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε δηλώσει από 650 ευρώ, που ήταν το 2019, έχει φτάσει τα 830 ευρώ δηλαδή έχει παρουσιάσει μια «ονομαστική» άνοδο της τάξης του 27%.
Και ως ποσοστό βέβαια υπολείπεται αισθητά από το 60% της αύξησης στην Ισπανία, αλλά και ουσιαστικά η αύξηση αυτή του 27% του κατώτατου μισθού στην Ελλάδα έχει εξαφανιστεί πλήρως λόγω της αλματώδους αύξησης του πληθωρισμού, απόρροια και της αισχροκέρδειας που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί ή δεν θέλει να αντιμετωπίσει.
Άλλωστε και πρόσφατα στοιχεία της Eurostat για τον πληθωρισμό κατέταξαν και πάλι την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις με 3,1% με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο στο 2,5%.
Και με βάση τα τελευταία στοιχεία της ΓΣΕΕ την περίοδο 2019-2023 η Ελλάδα καταγράφει τη μεγαλύτερη ποσοστιαία μείωση του πραγματικού εισοδήματος από εργασία της τάξης του -8,3% σε σχέση με όλες τις χώρες της ΕΕ.
Αυτή είναι η σύγκριση σε «αριθμούς» μεταξύ της Ελλάδας και της Ισπανίας. Αλλά η μεγάλη διαφορά αναδεικνύεται από την δήλωση του Ισπανού πρωθυπουργού Σάντσεθ πως έχει θέσει την «εργατική αξιοπρέπεια» ως μία από τις προτεραιότητες της κυβέρνησης του «ώστε όλοι οι Ισπανοί να εργάζονται για να ζήσουν και όχι να ζουν για να εργάζονται».
Για τους Έλληνες εργαζομένους αυτό μάλλον είναι όνειρο θερινής νυκτός, επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη, που μένει ακραίος υποστηρικτής των «αγορών» και των ισχυρών οικονομικών συμφερόντων, μπορεί όχι στα λόγια αλλά σίγουρα στις πράξεις.
