Και αν η κατρακύλα αυτή του κυβερνώντος κόμματος δεν ξενίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που αποδοκιμάζουν τις πολιτικές του που έχουν οδηγήσει την κοινωνία σε φτωχοποίηση και τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου σε δύσβατα μονοπάτια, αυτό που δημιουργεί μεγάλα ερωτήματα είναι το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι εγκαταλείπουν και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, που στις δυο χθεσινές δημοσκοπήσεις της MRB και της Metron Analysis έπεσε κάτω 10%.
Τι χρεώνουν οι ψηφοφόροι στο ΠΑΣΟΚ και τον πρόεδρο του Νίκο Ανδρουλάκη δεν είναι και πολύ δύσκολο να προσδιοριστεί. Εξαιρετικά χαμηλών τόνων αντιπολίτευση σε μια περίοδο ακραία πολιτικής πόλωσης και αμφιταλαντεύσεις για το προς τας που κινείται το σημερινό ΠΑΣΟΚ, περισσότερο προς τα δεξιά ή την κεντροαριστερά που τροφοδοτείται από την εμμονική άρνηση της ηγεσίας του να αποδεχτεί κάθε πρόσκληση από τα άλλα προοδευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης για εκλογικές συνεργασίες προκείμενου να ηττηθεί το καθεστώς του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Αυτές τις πολιτικές επιλογές του Νίκου Ανδρουλάκη εκμεταλλεύεται το Μαξίμου και έχει πετύχει να μπλοκάρει την δημοσκοπική άνοδο του ΠΑΣΟΚ συμπαρασύροντας το στον κατήφορο και αναδεικνύοντας ένα σοβαρό ζήτημα. Είναι πράγματι το ΠΑΣΟΚ αυτή τη περίοδο το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πράγματι;
Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι το μείζον ερώτημα, το τελευταίο διάστημα, δεν είναι άλλο από το αν εξακολουθεί να είναι η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με ποσοστά κοντά στο 20%, απονομιμοποιημένη στην συνείδηση των ψηφοφόρων.
Αυτή την πραγματικότητα επιχειρεί το «επιτελικό κράτος» του Μαξίμου να «θάψει» με κάθε τρόπο, επιστρατεύοντας όλα τα επικοινωνιακά του όπλα και φθάνοντας μέχρι του σημείου να «σπρώχνει» το ΠΑΣΟΚ σε μια ήπια αντιπολίτευση που δεν έχει ακροατές με το πρόσχημα της δήθεν «θεσμικής» αντιπολίτευσης που έχει ανάγκη η χώρα.
Και δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ η κυβερνητική προπαγάνδα περί «πολιτικής ορθότητας» έχει καταφέρει να το αποπροσανατολίσει, όπως συμβαίνει και με τους κυβερνητικούς χειρισμούς περί ανάδειξης του ΠΑΣΟΚ ως μιας δήθεν πολιτικής δύναμης που δεν ρέπει στον «λαϊκισμό» που αποσκοπεί στο να το απομακρύνει από τα άλλα προοδευτικά κόμματα, στα οποία το Μαξίμου με τη βοήθεια των φιλικών του μέσων ενημέρωσης έχει βάλει την ταμπέλα των λαϊκιστικών και τοξικών κομμάτων που προσβλέπουν σε μια φανταστική αποσταθεροποίηση.
