Δεν συμβαίνει συχνά στην ιστορία, αλλά μερικές φορές συμβαίνει:

Το πρώτο εξάμηνο του 2023 θα έχουμε εκλογές –και, συνεπώς, νέες κυβερνήσεις- το ίδιο σχεδόν χρονικό διάστημα σε τρεις χώρες της περιοχής μας:

-Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή ο πιθανότερος χρόνος διεξαγωγής των εκλογών , όπως διαρρέονται από το Μαξίμου, είναι ο Απρίλιος, ενώ αν χρειαστούν και δεύτερες εκλογές ο Μάιος. Υπάρχουν βεβαίως και οι …δύσπιστοι ως προς τις κυβερνητικές διαρροές, που εκτιμούν πως οι εκλογές θα διεξαχθούν τον Μάιο και αν χρειαστούν και δεύτερες τον Ιούνιο, καθώς υποψιάζονται πως το Μαξίμου διαρρέει κοντινότερες ημερομηνίες προκειμένου να αποσυμπιεστούν οι πιέσεις στο εσωτερικό της ΝΔ από το σκάνδαλο των υποκλοπών, αλλά και οι κοινωνικές πιέσεις από την ακρίβεια και τους χαμηλούς μισθούς. Ούτως ή άλλως ο τελικός συνταγματικός χρόνος για τις κάλπες είναι τα μέσα Ιουλίου, ενώ ο πολιτικός χρόνος τα τέλη της άνοιξης.

-Στην Τουρκία, ο χρόνος των εκλογών είναι η 18η Ιουνίου, είναι όμως σφόδρα πιθανόν ο Ταγίπ Ερντογάν να επισπεύσει τη διεξαγωγής τους, ενώ δεν αποκλείεται ακόμα και να συμπέσουν με τις ελληνικές εκλογές! Προσοχή, όμως: Το τουρκικό Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα εάν υπάρχει μια ένοπλη εμπλοκή της χώρας, οι εκλογές να αναβληθούν για ένα χρόνο ή και για δύο, εάν η ένοπλη εμπλοκή συνεχίζεται! Η κατάσταση, άλλωστε, στη γειτονική χώρα είναι απρόβλεπτη, καθώς ο Ερντογάν παίζει τα ρέστα του, όχι μόνο για το πολιτικό του μέλλον, αλλά πιθανόν και για το προσωπικό μέλλον του ιδίου και των μελών της οικογενείας του. Και υπό αυτή την έννοια ουδείς μπορεί να αποκλείσει το οτιδήποτε!

-Στην Κύπρο, αντιθέτως, η κατάσταση είναι …χαρτογραφημένη: Οι προεδρικές εκλογές θα διεξαχθούν στις 5 Φεβρουαρίου (Α΄ Γύρος) και μια Κυριακή αργότερα, 12 Φεβρουαρίου (Β΄ Γύρος), με τον Νίκο Αναστασιάδη να αποχωρεί και τη θέση του Προέδρου να διεκδικούν οι Νίκος Χριστοδουλίδης, Ανδρέας Μαυρογιάννης και Αβέρωφ Νεοφύτου.

Το γεγονός ότι στις τρεις χώρες θα προκύψουν νέες κυβερνήσεις, με μεγάλη χρονική θητεία μπροστά τους, ανοίγει τη συζήτηση για το εάν θα επιχειρηθεί μια συνολικότερη διευθέτηση στα προβλήματα που υπάρχουν στις μεταξύ τους σχέσεις. Αν, άλλωστε, υπάρξει αδύναμη κυβέρνηση θα είναι στην Ελλάδα και αν υπάρχει «ανώμαλη» εξέλιξη θα είναι στη Τουρκία, με τον διεθνή παράγοντα να απεύχεται μια τέτοια εξέλιξη.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ επιδιώκουν να σταματήσουν οι διενέξεις στη ΝΑ Πτέρυγα της Συμμαχίας με μια συνολικότερη διευθέτηση των προβλημάτων στην περιοχή, που θα έχει στο βάθος την παραπομπή στη Χάγη και την επίλυση του Κυπριακού, όσο και αν αυτά μοιάζουν αυτή τη στιγμή με τον …τετραγωνισμό του κύκλου! Το ίδιο επιθυμεί και η Ευρωπαϊκή Ένωση ως θεσμός, αλλά και το Βερολίνο που έχει σημαντικά συμφέροντα στην Τουρκία.

Ο διεθνής παράγοντας είναι βέβαιον ότι θα πιέσει για συνολικότερες διευθετήσεις στην περιοχή, το κλίμα όμως που καλλιεργείται προεκλογικά σε κάθε μια από τις τρεις χώρες δεν είναι προς αυτή την κατεύθυνση, καθώς η εξωτερική πολιτική χρησιμοποιείται αναλόγως με τις κομματικές ανάγκες και για την τροφοδότηση των εθνικιστικών ρευμάτων σε κάθε χώρα, γεγονός που θα καθιστά δυσκολότερη την επόμενη ημέρα ακόμα και τη φυσιολογική προσέγγιση –και όχι πρωτοβουλίες για συνολικότερες διευθετήσεις!

Υπάρχει, όμως, και ένα σημαντικότερο ερώτημα: Η πολιτική που εφαρμόζει σήμερα ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ως προς τη στρατηγική της «προσωπική» του ή αποτελεί μια συνολικότερη στρατηγική της τουρκικής ιθύνουσας τάξης; Στη δεύτερη περίπτωση τα πράγματα την επόμενη μέρα θα είναι σαφώς δυσκολότερα…
Ανεξαρτήτως όλων αυτών, βεβαίως, ένα πράγμα είναι βέβαιον: Το 2023 είναι …γκαστρωμένο τόσο στο Αιγαίο, όσο και στη ΝΑ Μεσόγειο.