Μια φράση που αποδίδεται στον Κάρλ Μάρξ περιγράφει την επανάληψη της ιστορίας την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα.

Στις 30 Ιουλίου δημοσιεύθηκε στο Πρώτο Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως με αριθμό 150 ο Νόμος 4964/22. Πρόκειται για έναν Νόμο σκούπα στου οποίου στο άρθρο 185, παρ. 1, διατυπώνεται από τον Νομοθέτη η πρόνοια: «Κατά παρέκκλιση κάθε άλλης γενικής διάταξης, επί των ανωνύμων εταιρειών που σωρευτικώς δεν συμπεριλαμβάνονται στο Μητρώο Φορέων Γενικής Κυβέρνησης, η διοίκησή τους δεν ορίζεται από το ελληνικό δημόσιο και το ποσοστό συμμετοχής, άμεσης ή έμμεσης, του ελληνικού Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο είναι μικρότερο του πενήντα τοις εκατό (50%), τόσο στην εταιρεία όσο και στις εταιρείες στις οποίες αυτή κατέχει, άμεσα ή έμμεσα, δεν εκτείνεται η αρμοδιότητα του Ανωτάτου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού επί των διαδικασιών πρόσληψης προσωπικού».

Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι είναι σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα από τις αλήστου μνήμης μεθοδεύσεις της Κυβέρνησης του πατρός Μητσοτάκη όταν το 1993 και ενώ βρισκόταν σε κατάσταση αποδρομής διόριζε ρουσφετολογικά κατά χιλιάδες νέους εργαζόμενους στη ΔΕΗ. Θα απέχει πολύ η πραγματικότητα από την φαντασία αν κάποιος φανταζόταν ότι ενόψει εκλογών θα βοηθούσε να καταργούσαμε τις διατάξεις περί προσλήψεων στη ΔΕΗ με διαδικασίες ΑΣΕΠ;

Λέτε πάσα ομοιότης μεταξύ Πατρός και Υιού να είναι συμπτωματική;

Εγώ πάντως δεν το νομίζω.