Αυτό το άνοιγμα σε συνεργασίες με την Κίνα, υπογραμμίζει ίσως ακόμη περισσότερο το πόσο μικρό ενδιαφέρον έχει βασικά το Ιράκ να επιτρέψει στις ΗΠΑ να επιστρέψουν στη χώρα με οποιονδήποτε ουσιαστικό τρόπο.
Αυτό όμως που προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι ότι η Petro Iraq είναι ένας οργανισμός-ομπρέλα που περιλαμβάνει στοιχεία της China National Offshore Oil Corporation και μηχανικών συμφερόντων που ανήκουν στην Khatam al-Anbiya Construction Headquarters, η οποία ελέγχεται από το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης του Ιράν.
Για την Κίνα ευρύτερα, η θέση του κοιτάσματος φυσικού αερίου Mansuriya εντάσσεται απόλυτα στο τεράστιο δίκτυο εγκαταστάσεων πετρελαίου και φυσικού αερίου στο Ιράκ, επί του οποίου έχει εδραιώσει κυριαρχία από τότε που οι ΗΠΑ τερμάτισαν την πολεμική τους αποστολή στη χώρα στις 9 Δεκεμβρίου 2021.
Σε πρακτικούς ενεργειακούς όρους, για το κοίτασμα Mansuriya η σύμβαση έχει οριστεί για 25 χρόνια, αλλά μπορεί να παραταθεί για επιπλέον πέντε χρόνια ή και περισσότερο, και οι αριθμοί αυτοί το τοποθετούν ακριβώς πίσω από το κοίτασμα Akkas στην ιεραρχία των χώρων φυσικού αερίου του Ιράκ.
Ωστόσο, έχει γεωγραφική και γεωπολιτική σημασία πολύ μεγαλύτερη από τα αποθέματα φυσικού αερίου του. Σε αυτό το πλαίσιο, το Mansuriya είναι ένα από τα τρία μεγάλα κοιτάσματα που σχηματίζουν ένα λοξό τρίγωνο σε όλο το Ιράκ, το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στα ανατολικά σύνορα με το Ιράν, με το κοίτασμα Siba στα νότια -εξαιρετικά κοντά στον βασικό εξαγωγικό κόμβο της ιρακινής Βασόρας- και το κοίτασμα Akkas στα δυτικά, εξαιρετικά κοντά στα σύνορα με τη Συρία.
Κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης όλης αυτής της περιοχής που εκτείνεται από ανατολικά προς δυτικά βρίσκονται οι ιστορικά υπερεθνικιστικές και εξαιρετικά αντιδυτικές πόλεις Φαλούτζα, Ραμάντι, Χιτ και Χαντίθα. Σε αυτό το σημείο, το Ιράκ μετατρέπεται σε Συρία, και είναι μόνο ένα σύντομο ταξίδι προς τα βασικά στρατηγικά λιμάνια της Μπανιάς και της Ταρτούς, και στη συνέχεια προς τη Λατάκεια - και τα τρία από τα οποία είναι παγκοσμίως στρατηγικές τοποθεσίες για τη Μόσχα και το Πεκίνο.
Να θυμίσουμε εδώ ότι η Ρωσία έχει μια διευρυνόμενη και συνεχή παρουσία στο συριακό λιμάνι της Ταρτούς, το οποίο παραμένει μια από τις τεράστιες ναυτικές βάσεις της και το μοναδικό λιμάνι της Μεσογείου στο οποίο έχει πλήρη πρόσβαση. Το λιμάνι βρίσκεται σε μικρή απόσταση από το αεροδρόμιο Khmeimim, το οποίο - βάσει μιας συμφωνίας που συνήφθη το 2015 - μετατράπηκε σε πολιτικό-στρατιωτικό αεροδρόμιο-αεροπορική βάση διπλής χρήσης για τη Ρωσία. Επίσης σε μικρή απόσταση από αυτά τα δύο βασικά περιουσιακά στοιχεία βρίσκεται ο σταθμός ακρόασης της Ρωσίας στη Λατάκια για τη συλλογή πληροφοριών.
Η Κίνα επωφελείται από τις πληροφορίες που συγκεντρώνει ο βασικός παγκόσμιος εταίρος της και υποστηρίζει επίσης τις συνεχιζόμενες προσπάθειες για τη δημιουργία μιας «χερσαίας γέφυρας» από την Τεχεράνη προς τη Μεσόγειο Θάλασσα από τον βασικό εταίρο της στη Μέση Ανατολή, το Ιράν.
Αυτό θα μπορούσε να αυξήσει εκθετικά την κλίμακα και το εύρος της παράδοσης όπλων στο νότιο Λίβανο και στην περιοχή των Υψιπέδων του Γκολάν στη Συρία για να χρησιμοποιηθούν εναντίον του Ισραήλ και των ΗΠΑ σε συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή. Ο βασικός στόχος αυτής της πολιτικής είναι να μπορέσει να προκαλέσει μια ευρύτερη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, η οποία θα παρασύρει τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους σε έναν μη κερδοφόρο πόλεμο του είδους που είδαμε πρόσφατα στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Για την Κίνα, μια τέτοια ευρύτερη σύγκρουση σε συνδυασμό με την τρέχουσα ή την επόμενη σύγκρουση της Ρωσίας στην ανατολική Ευρώπη, θα δυσκόλευε τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ να αντιδράσουν σε μια ταυτόχρονη εισβολή στην Ταϊβάν.
Τούτου λεχθέντος, η Κίνα θέλει επίσης να διασφαλίσει την κυριαρχία της στο Ιράκ προκειμένου να χρησιμοποιήσει τα τεράστια και σχετικά ανεκμετάλλευτα αποθέματα πετρελαίου για να τροφοδοτήσει την οικονομική της ανάπτυξη στο μέλλον. Μαζί με το Ιράν και τη Σαουδική Αραβία, το πετρέλαιο του Ιράκ είναι το φθηνότερο για εξόρυξη οπουδήποτε στον κόσμο, με μέσο κόστος ανύψωσης μόλις 1-2 δολάρια ΗΠΑ ανά βαρέλι (pb).
Συνολικά, σύμφωνα με στοιχεία του κλάδου, πάνω από το ένα τρίτο όλων των αποδεδειγμένων αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράκ και πάνω από τα δύο τρίτα της τρέχουσας παραγωγής του διαχειρίζονται κινεζικές εταιρείες.
