γράφει η Μαρία Σπυράκη
Ο μετασχηματισμός της ελληνικής οικονομίας σε «πράσινη» και ψηφιακή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουμε ως πολιτικό σύστημα από τη μεταπολίτευση.
Επιπλέον, για πρώτη φορά συγκλίνουν οι προϋποθέσεις της πολιτικής κατεύθυνσης από την ΕΕ, της χρηματοδότησης που υπερδιπλασιάζεται για την επόμενη πενταετία και της ανάγκης των πολιτών, κυρίως των νέων, για μια καθημερινότητα βιώσιμη που δεν θα εξαντλεί τον πλανήτη ως να μην υπάρχει αύριο.
Η πρόταση της Φώφης Γεννηματά για ένα φιλόδοξο κλιματικό νόμο, που έγινε ασμένως δεκτή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ,δημιουργεί τη βάση επί της οποίας το πολιτικό σύστημα μπορεί να αναμορφώσει την οικονομία δημιουργώντας νέες ανθεκτικές δουλειές και ταυτόχρονα επανατοποθετώντας τους νυν εργαζόμενους στη νέα πραγματικότητα. Σε μια πρώτη ανάγνωση υπάρχουν τρία «κλειδιά» που ξεκλειδώνουν άμεσα το «πράσινο» μέλλον:
- Το πρώτο «κλειδί» είναι η νομοθεσία. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ήδη ξεκινήσει η συζήτηση για «πράσινες» δημόσιες προμήθειες και συμβάσεις. Ωστόσο οι κύριες αρμοδιότητες για μια τέτοια στροφή ανήκουν στα Κράτη-Μέλη.
Από τα αυτόνομα ενεργειακά κτίρια, ως τους υπολογιστές που δεν ρυπαίνουν και επισκευάζονται, από τα γραφικά υλικά από ανακυκλώσιμες πρώτες ύλες, ως τη διαχείριση του νερού και των απορριμμάτων στις δημόσιες υπηρεσίες αλλά και από τα «πράσινα» δομικά υλικά για τα μεγάλα έργα και την αναβάθμιση των κτιρίων μέχρι την αλλαγή του στόλου των αυτοκινήτων του δημοσίου και της αυτοδιοίκησης με ηλεκτρικά οχήματα, οι «πράσινες» προμήθειες, εφόσον νομοθετηθούν, μπορούν να οδηγήσουν στη μετεξέλιξη τον κατασκευαστικό τομέα, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και την παροχή υπηρεσιών .
- Το δεύτερο «κλειδί» είναι η εντατική και αξιόπιστη πληροφόρηση των πολιτών με φορέα κυρίως την αυτοδιοίκηση ,η οποία εκ των πραγμάτων βρίσκεται πιο κοντά στην καθημερινότητά τους, ώστε να διαλυθούν οι μύθοι και τα στερεότυπα γύρω από τις εγκαταστάσεις παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, κυρίως ανεμογεννητριών αλλά και νέων εγκαταστάσεων που εκ των πραγμάτων θα προκύψουν ως ανάγκη για την ανανεώσιμη ενέργεια όπως είναι οι μονάδες αποθήκευσης και επαναχρησιμοποίησης άνθρακα CCUS.
Αντί να καταλήγουμε σε κινήματα που ανησυχούν για τη ζωή των πουλιών και των ψαριών και αντιστέκονται σθεναρά τελικά στην παραγωγή ανανεώσιμης ενέργειας , οφείλουμε να ανοίξουμε χωρίς φόβο και πάθος το δημόσιο διάλογο με βάση τα ευρήματα της επιστήμης. Μόνο έτσι θα πείσουμε ότι ο δρόμος προς το μέλλον μας οδηγεί όλους σε μια καλύτερη ζωή.
- Το τρίτο «κλειδί» είναι η αλλαγή του καταναλωτικού μοντέλου που μπορεί να ξεκινήσει από τα σχολεία. Η βιωματική εκπαίδευση των μαθητών στη χρήση των φυσικών πόρων, στην επαναχρησιμοποίηση, την επισκευή και την ανακύκλωση των προϊόντων που χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους είναι μια επένδυση στο μέλλον το δικό τους και της οικονομίας στην οποία θα κληθούν να δραστηριοποιηθούν.
Τα παιδιά μπορούν να οδηγήσουν στην αλλαγή της καταναλωτικής συμπεριφοράς των ενηλίκων γονέων τους και μέσω αυτής της προσέγγισης να ενταθεί η απαίτηση για βιώσιμη καθημερινότητα χωρίς υπερκατανάλωση ενέργειας και υλικών .
Είναι προφανές ότι για να πετύχει ο μετασχηματισμός της οικονομίας δεν αρκούν οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας. Μαζί με το σχέδιο, και την πολιτική βούληση χρειάζεται συνεννόηση.
Το πεδίο προσφέρεται αρκεί όλοι να κοιτάξουμε προς το μέλλον, επωμιζόμενοι το πολιτικό κόστος της αναμόρφωσης του παραγωγικού μοντέλου ως αντίτιμο έναντι της γενιάς που έρχεται.
Και ως απόδειξη ότι η Ελλάδα μπορεί να εξελιχθεί σε μια από τις πιο σύγχρονες οικονομίες και κοινωνίες του πλανήτη, σε εκείνους που προηγήθηκαν και άφησαν τα τρένα των αλλαγών να περάσουν…
* Η Μαρία Σπυράκη είναι ευρωβουλευτής ΝΔ-ΕΛΚ.
liberal.gr
