Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι πολιτικές και όχι μόνο αντιδράσεις που έχει προκαλέσει σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Αντιδράσεις που δυστυχώς μέχρι τώρα δεν έχουν πλήξει -καίρια τουλάχιστον- την Ρωσία, αλλά αντιθέτως έχουν στραφεί εναντίον των Ευρωπαίων πολιτών που πληρώνουν τις «επιθυμίες» των πολιτικών ταγών τους οι οποίοι δεν σκέφτονται με όρους ρεαλισμού.
Η Ευρώπη ήδη βρίσκεται αντιμέτωπη με τον εφιάλτη του πληθωρισμού που οδηγεί ήδη σε πτώση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της, και σε ορισμένες χώρες -τις φτωχότερες- στην εξαθλίωση τους.
Τα τιμωρητικά μέτρα των ΗΠΑ και των Ευρωπαίων συμμάχων, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, έχουν μικρό αντίκτυπο στη Ρωσία και πολύ μεγαλύτερο στα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις στην ΕΕ.
Το αφτί του Πούτιν δεν ιδρώνει ούτε με τις νέες αποφάσεις για πρόσθετες κυρώσεις, όπως η πρόσφατη για εμπάργκο στο ρωσικό πετρέλαιο δια θαλάσσης.
Τι έγινε μετά και την απόφαση αυτή;
Οι διεθνείς τιμές του πετρελαίου σταθεροποιήθηκαν πάνω από τα 120 δολάρια το βαρέλι και όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό.
Σημαίνει φρένο στην ανάπτυξη και ακρίβεια.
Και είναι αξιοπερίεργο πως οι ηγέτες της Ευρώπης δεν καταλαβαίνουν ότι έτσι διαρρηγνύουν την κοινωνική συνοχή και οδηγούν τις χώρες τους σε νέα καταστροφική ύφεση.
Είναι απολύτως κατανοητή η επιθυμία που εκφράζουν οι Δυτικοί ηγέτες να ηττηθεί ο Πούτιν, στο πρόσωπο του οποίου βλέπουν, όπως όλοι μας άλλωστε, τους αυταρχικούς ηγέτες που με την ισχύ των όπλων επιδιώκουν να αλλάξουν τα σύνορα.
Ο τρόπος ο οποίος επέλεξαν να τον νικήσουν, -τουλάχιστον μέχρι τώρα-, δείχνει να είναι λανθασμένος ή έστω να μην σχεδιάστηκε προσεκτικά. Δείχνει να απορρέει από την επιθυμία και όχι από την δυνατότητα επιτυχίας του στόχου.
Υπάρχουν ευτυχώς και «φωνές», όπως για παράδειγμα ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν, επιχειρούν να βάλουν στην άκρη το «θυμικό» και να λειτουργήσουν ναι μεν με πολιτικό δυναμισμό, αλλά και με διπλωματική οξυδέρκεια, προφανώς έχοντας επίγνωση ότι ποτέ ένας πόλεμος -ακόμη και οικονομικός- δεν κερδίζεται από κανέναν αντίπαλο. Όλοι χάνουν. Τουλάχιστον οι λαοί.
Και αυτές οι «φωνές» πρέπει να επικρατήσουν στην Ευρώπη και για να τελειώσει ο εφιάλτης του πολέμου και για να αρχίσουν να κερδίζουν και πάλι οι πολίτες την χαμένη τους «κανονικότητα».
