Αυτό συμβαίνει και σήμερα στην εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία της ενεργειακής κρίσης, κατά την οποία η Γερμανία, βάζει προσκόμματα τόσο στην επιβολή ενός πλαφόν στις τιμές του φυσικού αερίου, ενώ -ως όφειλε εκ της θέσεως της ως ηγέτιδα δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης- δεν λαμβάνει ουσιαστικές πρωτοβουλίες για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα τόσο των καταναλωτών όσο και των επιχειρήσεων των δικών της και γενικότερα της ΕΕ.
Τους τελευταίους μήνες και ιδιαίτερα μετά την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία και τις οικονομικές κει ενεργειακές συνέπειες που αυτή επέφερε, η Ευρώπη μη εξαιρουμένης και της Γερμανίας πληρώνουν πανάκριβα την ενέργεια γεγονός που έχει προκαλέσει τεράστια προβλήματα στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων της γηραιάς ηπείρου, που ήδη εκπέμπουν σήματα κινδύνου ακόμη και για ίδια την επιβίωση και τη συνέχιση της λειτουργίας τους.
Οι ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, προφανώς λόγω των λανθασμένων χειρισμών των πολιτικών ταγών της ΕΕ, πληρώνουν δυο και τρεις φορές πάνω την ενέργεια για την λειτουργίας τους σε σχέση με τις ΗΠΑ, οι οποίες ταυτόχρονα πωλούν υγροποιημένο φυσικό αέριο στην Ευρώπη σε τιμές που κάλλιστα θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ληστρικές.
Και δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά όπως αποκαλύπτει το POLITICO, οι ΗΠΑ ήδη έχουν προγραμματίσει ένα πρόγραμμα-μαμούθ ύψους 369 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη στήριξη των πράσινων βιομηχανιών στο πλαίσιο του νόμου για τη μείωση του πληθωρισμού.
Αν οι αμερικανικές βιομηχανίες λάβουν αυτές τις τεράστιες επιδοτήσεις και η Ευρωπαϊκή Ένωση συνεχίσει να είναι φειδωλή στις επιχορηγήσεις κατά τα γερμανικά πρότυπα, τότε έρχονται ακόμη πιο δύσκολες μέρες για την ευρωπαϊκή ακόμη και τη γερμανική βιομηχανία.
Το καλό νέο αν αληθεύει η πληροφορία είναι ότι οι αποφάσεις αυτές των ΗΠΑ έχουν κινητοποιήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση που σκέφτεται πως θα αντιδράσει προκειμένου να σώσει τις βιομηχανίες της.
Ο τρόπος βέβαια είναι απλός και δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη και κυρίως απαιτεί να μη χαθεί πολύτιμος χρόνος.
Και η ΕΕ θα πρέπει να σχεδιάσει ένα όσο το δυνατόν ισχυρότερο πακέτο επιδοτήσεων για τις δικές της βιομηχανίες και ιδιαίτερα τις «πράσινες» ή για να γίνουν «πράσινες».
Αν η ΕΕ συνεχίσει να συμπεριφέρεται όπως στην περίπτωση της επιβολής πλαφόν στην τιμ/η του φυσικού αερίου, δηλαδή με έριδες και εθνικά κριτήρια, τότε πολύ σύντομα θα έχει να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα, ακόμη μεγαλύτερο και από αυτό της ενεργειακής κρίσης. Την πλήρη αποβιομηχάνιση. Και αυτό το πρόβλημα κυρίως θα επηρεάσει τη «βιομηχανική» Γερμανία.
